Hollands Weekblad. Jaargang 4

[p. 8]

André Kuyten

Ja, ik heb je wel herkent.
Foto's komen door, het moet de angst zijn
die je heeft veranderd.

Langs de weerhaken van de droom
tot waar geen antwoord meer gegeven,
geen vraag verwacht wordt.
Hoor je mij? Hier ben ik:
woorden op een versplinterde stemband.

Tekens op huid en haar;
verdroogd, verbrand en achtergelaten,
van een stem die diep ligt,
te ver weg om nog gevonden
of achterhaald te worden.

Jazz zou je doof moeten maken
(blind, voor altijd in je eigen dove
gedachten ingekapseld); werd je zicht
omzichtig weggesneden? Een star
beeld - oude en tere gevoelens;
gilletjes om vocht op je droge huid.

Dit droge landschap is het onze;
niets gaat over - zeisen voor bloesem
en bloemen. Hoog in de lucht
(trompet) een altijd snellere hand
dan de jouwe; (ver achter de drums)
de stad, asfalt, misschien
dat het daar regent.