Hollands Weekblad. Jaargang 4

Avondje

We spraken rood en hoog op toon
over de schilderkunst natuurlijk.
Bij de schilderes thuis.
Een lange, oude dame, pluis
hoewel al zeventig,
grijs, bars, levendig
en zij houdt van gips in de verf.
‘En ik bederf
als ik niet schilder’.
Zo kwamen boeiende dingen ter sprake:

De drift van rood, het milde

van verlangend oker, Vitruvius,

en of de gulden snede nu nog. Rust

en evenwicht van compositie, ik

schilder wat ik zie, voel, denk, hoop, heb.

IJsblauw naast Pruisisch schrikt,

en Willink Hynckes Koch

die zijn gelikt.

Tabak en bier maakt godsgelukkig, hees
en droevig. ‘Het Amsterdam
van Breitner is niet meer,
nee, nee, bestaat niet meer,
Hihi, bestaat niet,’ Meer en meer
vervalt de schilderes tot een morose zwijgen.
En zie, in gindse hoek
zit Jacq,
en zwateld onophoudelijk ik houd
van Dunoyer de Segonzac.

Elk dichtertje zingt
zoals het genekt is
door rotjeugd, rotwijf, rotinkt.
En hij is de eminentste
die tussen de brekebenen
zijn voeten het minste kapot-hinkt
en dat het bedroefdst formuleert.
Elk dichtertje zingt
vrij ongedeerd.

Alain Teister