Hollands Weekblad. Jaargang 4

[p. 16]

De kikker en de koe

Een kikker knorde tot een koe.
Deze sprak later zachtjes: boe.

Beiden vonden hun gesprek
eerder te langzaam dan te gek.

De kikker vroeg dan ook een paling,
de koe een loopeend om vertaling.

Het aldus zeer verrijkte kwaken
moest alles duidelijker maken;

de paling echter en de eend
geraakten van verschil gemeend.

Zij riepen dus een wou, een wulp,
een baardvlieg en een baars te hulp.

De baars begreep dit alles niet
en wendde zich wenend tot het riet.

Het riet lispelde eerst voor zich uit;
toen boog het zich en ruiste luid.

De dieren zwegen, luisterden.
Het riet siste, en fluisterde,

het sprak tot allen tegelijk:
tot de twee honden op de dijk,

tot meeuwen, in het gras verloren
(branding nog dreunend in hun oren),

tot het wapperend graaspaard in die wei
(het hief het hoofd; het kwam nabij),

een mens opende zijn raam zelfs wat
en fluisterde: ‘sssst... hoor je dat...’

Moraal:
tegen het spreken is gezang
dat niets beduidt van groot belang.