Hollands Weekblad. Jaargang 4

[p. 15]

Gedichten
J.W. Oerlemans

Tussen verwijderingen en einden
staan wij te leven op ondenkbare gronden
staan wij elkaar toe te zijn en tegen

meestal verdwijnen wij levend nog
uit elkaar, glimlachend voor later
maar al niet meer herinnerend, niet meer -

als overblijfsels gaan wij verder, snakkend
misschien nog en soms hopend
maar nooit, nooit meer dan overblijfsels

van elkaar, dan stukken van leven
dan bekommerde wezens zoekend
naar afwezige schitteringen.

Eindeloos en arm als de nacht
is dit neergezegen huis
het is verlaten door de sterren
het is uitgeleefd

de struiken bestormen het
het is bijna dood
het staart nog, lijkt het
het kijkt nog

één schoorsteen is er afgevallen
geheel uit vrije wil
een luik is dichtgeslagen
over een zeer blind oog.

Ik las een verhaal vol oudheid
er was veel ellende en heldendom
de goden schreeuwden overal doorheen
met onuitstaanbare stemmen

zo moet het geweest zijn:
meer angst dan leven
meer goden dan geluk
en dan de wijn voor altijd
meer wijn dan eeuwigheid.