Hollands Weekblad. Jaargang 4

[p. 14]

Zes gedichten
Tan Mei Hwa

en in de schaduw van de middag
roepen de vogels
een meeuw waarheen? als sneeuw
uit grijze wolken

het zo gesloten woord
waar is de meeuw die krijst
waar is de meeuw?

mijn ander ik
watergestalte van licht
komend van gene zijde:
hoe sterft de dag daarginds
blauwgrijze golven
van vergetelheid
de stad is ver
en in een ander land
woon ik, in zwarte ruimte
denkend een ontmoeting
de spiegeling, wijl
golven dromen zijn,
is morgenschuw
en laat de dag aan mij

zo slaap je in het nachtelijk gebeuren
de noorderzon is nog te vroeg voor jou
de maanlichtwegen zullen op je wachten
nachtschade bloeit, de zomer is voorbij.
en ik, terwijl de kamer mèt je ademt,
buig mij voorzichtig uit het raamkozijn
en droom mij blauwe heuvels in de verte,
rustende herten en een speels konijn.

[p. 15]

 

fluister het donker geheim

 

zelfs als ik slaap

 

luistert mijn wetend lichaam

 

geen echo van verwijt

 

ademt mijn huid:

 

want jij bent ik,

 

jouw vroeger is van mij

 

zacht trillen zal

 

mijn mond

 

wanneer je hand mij raakt

 

glimlachend in mijn droom

 

heb ik je lief

het langzaamaan verstilde
langzaamaan verstijfde
tot rust gedwongen wateroppervlak:
alleen de meeuwen
vogels van de branding, even wit,
van er is land in zicht
landen hier veilig.
het is winter.

wat wij zeiden:
het is herinnering
van schommels in een tuin:
op, neer, op, neer,
van tellen in een kring:
ik, jij, ik, jij,
en wat wij dachten:
het zijn verdichtsels van
vliegen op de wind:
en zelfs hetgeen wij schrijven
was lang geleden oud
zo is de tijd
zo zijn ook wij
onsterfelijk