Hollands Weekblad. Jaargang 4

Korte commentaren

Moore

Pierre Salinger, Kennedy's perschef, is naar Moskou gereisd om ook ginder de conclusies te doen trekken uit de grenzeloze communicatie die langzamerhand de hele wereld omspant en alles bekend maakt aan iedereen (laten we even overdrijven).

Salingers Moskouse missie is mislukt. Hij was ook wat te vroeg, lijkt me, gezien de verwarring die heerst over de identiteit van de echtgenoot van dr. Barbara Moore. Zolang zij alleen maar de wegen platliep wisten we in Nederland niet beter of zij was de echtgenote van de beeldhouwer Henry Moore. We beklaagden de man, maar dachten aan de andere kant: ze is tenminste vaak buitenshuis, hij kan dus onbelemmerd aan zijn beelden houwen. Dr. Barbara Moore is inmiddels een beetje uitgemarcheerd en zij verzon weer iets anders: buurman pesten, hongerstaken, wet trotseren. Omdat het dit keer om een huiselijke aangelegenheid ging is de echtgenoot mede in het nieuws geraakt. ‘Zij heeft bij ons thuis de broek aan’, heeft hij o.a. meegedeeld - wij herinnerden het ons nog van de wandelfoto's. Was het werkelijk Henry Moore (‘Het is de aarde die drijft en rolt door de mensen / Het is de lucht die zucht en blaast door de mensen’ - Lucebert) die zo sprak? Twijfel is gerezen sinds het Algemeen Handelsblad schreef over Harry Moore, leraar kunstgeschiedenis. De Haagse Post houdt het echter op de beeldhouwer Harry Moore, en vele andere kranten zweren nog steeds bij beeldhouwer Henry. Communicatief gezien schijnt Engeland ver van ons af te liggen.

N.S.

Sneuvelen

Op het moment dat ik dit schrijf (zondag 19 mei) zijn er van Nederlandse zijde nog geen verliezen op Nieuw-Guinea gemeld. Wel is bekend geraakt dat er enige honderden Indonesiërs zijn geland, dat er Indonesiërs gevangen zijn genomen en gedood of gewond werden, dat er speurtochten worden ondernomen en schermutselingen plaatsvinden. Ik geloof niet erg aan die onkwetsbare Nederlanders. Natuurlijk, zelfs een Nederlandse eersteweeks recruut is in het Nieuw-Guinese oerwoud nog honderdmaal meer waard dan een Indonesische, speciaal getrainde paratrooper, en ik geloof graag dat een Indonesiër met een geweer altijd misschiet, maar (zelfs een ongemikte) handgranaat kan desastreuze gevolgen hebben, ook onder Nederlanders. En men mag aannemen dat de eerste opdracht die de Indonesische invasiesoldaten hebben niet is land te veroveren, maar minstens één Nederlands soldaat dood te schieten. Soekarno weet hoe labiel de Nederlandse zelfbeschikkingspolitiek is. Het Nederlandse volk als geheel misgunt Soekarno Nieuw-Guinea van harte, maar zodra er ook maar één Nederlandse ‘jongen’ sneuvelt voor die Papoea's, is de lol er definitief af. Zo koloniaal denken we nog wel!

N.S.