Hollands Weekblad. Jaargang 3

[p. 16]

De behaarde kip en haar geveerde vriend

Een kip met haren op haar borst
bedekte deze met een korst

van fijngekauwde gorteballen
opdat zij niet zo op zou vallen,

en kraste daar naar haar begrip
veertjes in als van een kip,

tot zij haar pak zo grillig maakte
dat het, als zij zuchtte, kraakte.

Haar medekippen, vooral 's nachts,
giechelden dan soms onverwachts.

Zodat zij na drie weken zuchten
de dunne benen nam, en vluchtte.

Maar de stakster wist op straat
met haar voorplecht ook geen raad.

Trachtte op haar borst te staan
of zo maar ergens tegen aan.

Alles, dood of levend, staar-
de daardoor om het hardst naar haar.

Dus, altijd even vlug als dom,
holde zij vijf hoeken om

en stond al spoedig met haar mond
in de veren van een hond.

(De hond had deze kippenveren

gekocht om haar een les te leren;

een poes had ze toen zeer beleefd

aan zijn dijtjes vast gekleefd,

waarbij zij trachtte niets te ruiken

omdat zij kaugum moest gebruiken)

De hond zei vriendelijk ‘halo?’

De kip zei: ‘Dank u; ach, zo-zo.’

Dit gesprek vlotte subliem

en werd al spoedig zeer intiem,

zodat de kip ten slotte vroeg:

waarom de hond die veren droeg.

Deze wist al van niets meer en

vroeg verwonderd welke veren

o die en trok de hele bos

toen achteloos als een broekje los.

Zodat de kip zijn scheermes beet-

greep en zich van heur haar ontdeed.

Blote kip en gladde hond

bleven toen samen en gezond.

Moraal:

Vrouwen die zich willen scheren

hebben haar in plaats van veren.

of misschien:

Zijn van drie meisjes er twee die

hetzelfde dragen, dan ook drie.