Hollands Weekblad. Jaargang 3

[p. 14]

Tien gedichten
Tan Mei Hwa

spreek liefwoorden
sneeuw in een land van ijs
tranen van brekend glas
en nog is het geen lente.

maraboe
roep over de velden
tussen de palmen
boven de wolken
mijn lief is ver
zoek waar de zon

het laatst ondergaat

ergens moet hij verblijven
maraboe
zoek in de steppen
en in de bergen,
zoek in de wouden
mijn lief is zo ver
maraboe
zeg hem mijn wachten
zeg hem mijn tranen
zeg hem mijn wanhoop
over de velden

de palmen

de wolken

misschien in de bergen

de steppen

de wouden

maraboe
roep onder de hemel.

vandaag:
vermoeide mannen trekken door de straten
er was, er is een oorlog
slaap brengt ditmaal geen vergetelheid
zij kennen reeds de dag van
morgen:
als rustende meeuwen
staan er hun kruisen
geschaard in de rechthoek
van voorbije dagen.

[p. 15]

elysium

er was geen lied
geen klank, geen toon
alleen het zwijgen
helder wit, verblindend zwijgen stilte.

er was geen zon,
geen flits, geen kleur
er was geen duisternis
alles was zwijgen,
helder wit, verblindend zwijgen
stilte.

stilte
geen lichaam
en geen ziel?

waarom rozen?
geef mij geen rozen meer
ik ben te oud
geef mij geen bloemen meer
dan gele herfstchrysanten
in een blauwe stenen vaas.
en waarom bloemen?
ik kan geen bloemen velen
sinds ik het graf gezien heb
bloemen op het graf
rozen en chrysanten op het graf
van eens mijn vader
geef mij geen bloemen meer
geef mij je tranen.

Niets is mij vreemd
zelfs niet het stil gebaar
van spelen voor jezelf
ik zie hoe ver verborgen
je ik ons leven ziet
je overwogen kussen
een strelen van je hand.
niets is mij vreemd
alleen de reiger
die zichzelf vergetend
de stad tot rustplaats kiest,
hem zal ik nooit begrijpen.

[p. 16]

Voor Anton Alexander

de half geloken leden van je kinderogen
je halfgesloten mondje,
kleine Anton Alexander
nu al weet je hoe snel ontroering van het hart verdwijnt
nu al lach je om het spelen van je vader
er is er lang verworven wijsheid in je blik
Anton Alexander, lach naar mij.

vertrouw niet op mij
ik ben volwassen en
als vreemd zie ik mijn handen
ik heb het nooit gewild
maar het kwam
het kwam in de morgen
in de middag
het kwam over mij met de tijd
ik weet dat het verraad is
daarom: vertrouw niet op mij.

uitkijkende over het land:
kraaien boven het veld
achter de horizon de droom
van groene heuvels
zwart is de aarde:
het laatste rustpunt
voor mijn dode blik.

een roerdomp in het riet
de droefheid van een oude ballade
dit is een afscheid
luister naar mijn handen
dit is een afscheid
reeds zijn je ogen onbereikbaar
reeds leven je lippen ver van hier
nee, kus mij niet
dit is een oude droefheid
een afscheid
een roerdomp in het riet.