Hollands Weekblad. Jaargang 3

André Kuyten

Zondvloed

Bij zijn ontwaken
(hij keerde zich in zijn bed,
door de mensen uit de slaap gehouden)
begint in elke bedding
het water te bewegen.

Als hij zijn hielen licht - een hoos,
een tocht van water over de aarde,
in het groot kolkend zoals het later, kleiner
klokkend in onze kelen gaat.
En o, wij met de poppekast
van onze armen en benen,
wij willen nog op de vloed
zijn rug blijven.

Tussen top en teen
wordt alles ineen-gewassen.
Een schone dood in onze ogen, die
op hun laatste toeren draaiend,
dat laatste zien:
de hemel leeg in alle weggewaaide
kleuren van de regenboog.

Einde

Stroomt dood.
Het zand stroomt mee, ook de stenen
de oevers, het gewas stroomt mee,
het gras - de koeien staan
goeiig met hun voeten in het water.
Ook aan het hek, ook aan de weg
wordt met stukjes en beetjes getornd.
Stroomt dood;
een stuivend strand
op een open blaas van water.