Hollands Weekblad. Jaargang 3

[p. 10]

Reacties van lezers

Naar aanleiding van het stukje ‘Daglicht’ onder ‘Korte Commentaren’ in het ‘Hollands Weekblad’ van 21 maart verzoekt Henri Knap ons opneming van het volgende:

1.	Ik ben geen criticus en behoor dus niet tot N.S.' ‘hoogdravende critici.’
2.	Dat ik de televisieversie van ‘Hou je aan je woord’ niet voor mijn rekening wilde nemen, is een onwaarheid, die N.S. had kunnen voorkomen door een eenvoudige informatie. Ik ben wèl voor de radioversie uitgenodigd, niet voor de televisieversie. De heer Karel Prior heeft mij daarvoor nimmer gevraagd.
3.	Dat ik het daglicht zou schuwen en daarom niet voor de TV zou verschijnen is al evenzeer een leugen, gelijk iedereen, die mij wel via de TV heeft gezien, weet.
4.	Dat J.M. Prange, door de voorstanders van Sandberg's kunstpolitiek jaren lang achtervolgd met laster en pogingen tot broodroof, bang zou zijn, is een infame insinuatie, die uw weekblad, dat ik altijd met zeer veel genoegen en dikwijls ook met instemming lees, in de hoogste mate ontsiert.

Ik begrijp niet goed waarom deze boosaardige aanval op de heer Prange en mij wordt gericht. Noch de heer Prange, noch ik hebben ooit de heer N. Scheepmaker een strobreed in de weg gelegd, hem ooit belasterd, hem ooit gepoogd te besmeuren door hem te drukken in de hoek der neofascisten, ooit zijn persoonlijke moed verdacht gemaakt. Waarom hij meent dit te onzen aanzien te mogen doen is mij een raadsel. Waarom uw blad aldus zijn vrienden en geestverwanten in de rug aanvalt evenzeer.

Henri Knap

Antwoord

1.	De heer Knap mag dan geen criticus zijn, hij kritiseert veel en naar hartelust, en vaak met overslaande stem. Voorbeeld: dames die uiterst beleefd per telefoon reclameaanbiedingen doen, vergelijkt hij met prostituees. Ook Gans en Luger zijn officieel geen critici.
2.	Ik erken mijn ongelijk. De heer Knap werd als enige niet voor beide versies aangezocht.
3.	Als tv-criticus kijk ik vrijwel dagelijks naar de televisie. Ondanks een ijzersterk geheugen voor gezichten kan ik me dat van de heer Knap niet op het scherm herinneren. Van andere critici herinnerde een zich de heer Knap een jaar of vier geleden op het scherm te hebben gezien, fulminerend tegen het bermtoerisme.
4.	Ik heb niet gezegd dat de heer Prange bang zou zijn. Dat is de veralgemening waaraan de heer Knap zich ook journalistiek zo vaak schuldig maakt (voorbeeld: ‘campagne’ tegen de Nederlandse voetbalzeden). Ik heb gezegd dat hij tot de critici behoort die in hun krant enorm te keer gaan, maar die je nooit eens van aangezicht tot ‘aangezicht’ op het televisiescherm ontmoet. Dat in mijn rijtje de heren Knap en Prange als oud-verzetslieden tussen Telegrafisten verzeild zijn geraakt is iets dat ik ook al jaren betreur. De voorstelling als zou juist de heer Prange de achtervolgde, de gelasterde en de gebroodroofde zijn, lijkt te origineel om waar te zijn. De soepelheid waarmee de heer Knap gewaagt van ‘Sandbergs kunstpolitiek’ geeft al de sfeer aan die de heer Prange met zijn jarenlange kunstkritiek schiep. Zo voerde Muller van De Telegraaf een jarenlange actie tegen Van Beinum. Wie achtervolgde in deze gevallen wie? En wat de broodroof betreft: de heer Knap informere eens bij de kunstzalen en de jonge kunstenaars over het effect dat de jarenlange honende kritiek van Parools enige kunstcriticus op de verkoop heeft gehad. Hij bedenke daarbij, dat Het Parool in Amsterdam (ben ik goed ingelicht) het meest gelezen dagblad is, een dagblad bovendien dat naar ik schat het grootste aantal potentiële kunstkopers als abonnee had. De kunstenaars en de voor het merendeel noodlijdende Amsterdamse kunstzalen die mede door deze kritieken weinig of niets verkochten, hebben meer recht van broodroof te spreken dan de heer Prange, die een vast salaris bij Het Parool genoot.

Tenslotte een vraag: waar zit de rug van vrienden en geestverwanten van dit blad? Een aanval, O.K., en ik betreur het dat het op de heer Knap gerichte wapen onvoldoende gewet was. Maar het was een aanval met ‘open vizier’, - citaat uit Van Dale, blz. 2267.

N. Scheepmaker