Hollands Weekblad. Jaargang 3

[p. 16]

Op goed geluk
F. Sivry

Kijk, daar komt het geluk.
Het lijkt op mij.
Dat moet, want ongeluk
Gaat mij voorbij.

Een simpel mens, dat is hij.

Hij ziet het einde niet,

De grenzen van zijn jaargetijden,

De appels van een beter soort.

Hij kent niet het gemis

Dat hij veroorzaakt, de dictatuur

Van solospelers, het uur

Waarin zijn klein geluk niet geldig is.

Hij weet niet dat er dieren zijn

Met kromgetrokken poten,

Rivieren die de Rijn

Verwensen, en mensen zoals hij.

Hij leeft bij de dood van anderen.

Hij ziet de zon dagelijks

Verdwijnen, de metamorfose

Van kleine kinderen tot grote.

Wat praat hij van gelukkig,

Steeds achterstallig

In zijn denken, doen en laten,

Gebrekkig, en zelden dronken.

Zijn onverhuld gelijk

Alleen al maakt hem wit

En zwart en ongeschikt

Voor meer dan lachend wachten.

Ja, het smeltend geluk
Houdt lang, niet altijd, stand.
Het houdt mij soms, afwezig,
Met dode vogels in de hand,
En vriest dan op.