Hollands Weekblad. Jaargang 3



[pagina 8]
André Kuyten Mare Na al te lange vrede. Een schoon geslacht dat zich pas na de jacht, tegen de avondval lachend des vaders zware zwaard omgordde. Niet de strijd dunde de stoet. Na een bange draf hurkten zij 's nachts bij elkaar; vijf voetbooglengten van de stad. Was het de wind? Het duister verleidde hen te zingen. Soms het springen van hun pijlen naar de bedriegelijk bewegelijke takken van bomen. In de morgen wachtten zij niet langer waakzaam, de vijand bij hun gedoofde vuren. Zij gaven zich over en gingen later mee naar een vreemd land.
St. Michael Als dan de slag gewonnen of verloren is (en in het duister knechten kermend de genadeslag ontlopen; wind de as van slecht verbrande vaandels tot in de veste jaagt) plaatst hij zijn Ians tegen de sterren, vlijt zich op zijn schild en slaapt terwijl een vuur zijn open oog verlicht. Dan pas vliegt de vogel van zijn helm op.