Hollands Weekblad. Jaargang 3

[p. 12]

J.W. Oerlemans

Nacht

Dit is een nachtelijk gedicht
er zou een ster boven moeten staan
of een menselijk gezicht
dat mij niet ziet

er zou een tekening naast moeten staan
van een boom of een vergezicht
maar dan zo mogelijk
zonder licht

misschien zou het ook niet misstaan
als ik mijn ziel even liet zien
maar dan zo mogelijk
zonder dat iemand iets ziet.

Het wereldkonijn

Met zijn kop gebogen over de bossen
onmerkbaar, zonder te bewegen
staat hij al eeuwen op de heuvels
alleen zijn staart hangt naar beneden

zo regelt hij de schemer en het leven
soms grijnst hij uiterst zacht en vreemd
en luistert met zeer rechte oren
naar het gedonder in de hemel

elk jaar morst hij bladeren en noten
ook sneeuwt hij wel eens, van verdriet
een sneeuw voor kinderen en voor doden
de wereld ziet men dan even niet

van stilte wordt hij langzaam groter
tot zijn oren tot de sterren steken
maar zijn poten blijven steeds beneden
dichtbij zijn staart en zijn andere gebreken.

Zomermiddag halfdrie

Het weinige gras in de spooktuin, het moeras dat stinkt
de uren zijn in wol gehuld, de geluiden omwikkeld -
op de landweg staat een kwartier al iemand stil
hij kijkt naar het zuiden maar ziet niets

of er nooit meer iets zal gebeuren, geen geboorte, geen slag
geen enkele paring in de bosrand, geen storm
zo ligt het landschap over mij heen, zo hangt de lucht
nu al urenlang over het wezenloze dak

alleen een schram op mijn hand verraadt dat ik besta
dat ik dood kan, dat alles nog kan breken
dat het bos kan instorten waar het staat
dat zelfs de bodem kan worden weggevaagd.