Hollands Weekblad. Jaargang 3

Korte commentaren

Nieuws

Met de nieuwsvoorziening blijft het sukkelen in Nederland. Berichten uit Nieuw-Guinea bereikten ons veelal via Reuter, onze landelijke dagbladen hebben, op een enkele witte raaf na, geen eigen correspondent in het (halve) wereldcentrum Moskou, en men krijgt trouwens überhaupt vaak de indruk dat door onze kranten wat al te gemakzuchtig op de persbureaus wordt geleund. Dan zijn er nog de verschillende regeringsvoorlichtingdiensten, die bovendien bijzonder stroef functioneren, en tenslotte is er ook geen enkele reden om hoog op te geven over de nieuwsvoorziening via onze radio en televisie. Vorig jaar kreeg het televisiejournaal, in de persoon van Carel Enkelaar, de Televisieprijs. Onverdiend was die prijs niet, - tenslotte is het journaal een van de meest bekeken programma's van onze tv. Maar dat wil nog niet zeggen, dat we zo tevreden over het nieuwsjournaal kunnen zijn. Twintig minuten nieuws per dag is weinig, vergeleken met wat de kijkers in de omringende landen te zien krijgen. Frankrijk heeft televisienieuws van 13.00-13.30, van 20.00-20.30 en aan het einde van de avond van 22.35-23.05. Duitsland doet het wat kalmer aan, maar afgezien van meer nieuws àchter het nieuws, zien we ook daar toch twee maal per dag een nieuwsjournaal: van 20.00-20.20 en van 22.30-22.50. Ook België-Nederlands en België-Frans geven meer nieuws dan Bussum. Te weten van 20.00-20.25 (of 20.30) en op wisselende tijdstippen aan het einde van het avondprogramma. Het hoeft geen betoog dat ook Engeland het tv-nieuws met gulheid over de kijkers uitstort. Van 1.25-1.30 krijgen de Engelsen ‘lunchtime news’. Van 6.00-6.09 ‘the news’. Van 7.29-7.30 ‘headline news’ en van 9.15-9.25 weer ‘the news’. Om 10.45 of 11.05 of een ander tijdstip daar in de buurt, geeft de BBC tenslotte nog het ‘late night news’. Uit praktische overwegingen verwaarloos ik hiernaast nog maar de Engelse commerciële televisie! Men ziet dus: waar men ook kijkt, overal heeft men meer tv-nieuws dan in Nederland. En het is vooral die laatste uitzending aan het eind van het programma, die we in Nederland zo node missen. Het is nog niet zo lang geleden, dat de tv-programma's om tien uur pleegden

[p. 9]

te eindigen. Men was dan altijd nog in de gelegenheid om half elf naar het radionieuws te luisteren. Tegenwoordig gebeurt het zelden meer, dat de televisie klaar is vóór half elf. Men moet, om het laatste nieuws te willen horen, dus wachten tot vijf voor twaalf, voor vele beeldbuiskijkers een te zware opgave. Het valt daarom te betreuren, dat Bussum nog steeds niet op het simpele idee is gekomen (althans dat idee nog steeds niet heeft uitgevoerd) om desnoods zonder beelden een meneer het laatste ANP-nieuws te laten voorlezen na het tv-programma. Zaterdagavond werd dat gemis wel bijzonder sterk gevoeld. De hele middag had de televisie ons eigener beweging in de ban van het schaatsen geslagen. In het journaal om acht uur kregen we de laatste resultaten van de 5000 meter te horen, die toen nog niet geheel verreden was. Op dat moment stond Van der Grift tweede in de algemene klassering. Wat had nu meer voor de hand gelegen dan dat men, toen het AVRO-programma om vijf voor elf was afgelopen, de kijkers die men eerst de hele dag had zitten opwarmen, even de einduitslag van de 5000 meter had gemeld, plus de stand na de eerste dag? Zelfs de gedachte was blijkbaar bij niemand opgekomen. Pas om vijf voor twaalf, na een uur wachten, kwamen we het via de radio (en dan nog zeer onvolledig!) te weten, want ook de telefonische nieuwsdienst (06222-333) wist tot minstens één uur's nachts alleen maar de uitslag van de 500 meter te melden. Pas de volgende ochtend kwam deze ‘nieuwsdienst ANP’ met de summiere uitslag van de 5000 meter.

N.S.

Sport en politiek

Het forum Welbeschouwd heeft zich op de televisie afgevraagd of sport en politiek al of niet te scheiden zijn. Na wat dom gepraat over de sportjournalistiek, die door Van Randwijk zelfs vergeleken werd met de journalistiek van De Waarheid en die, naar zijn zeggen, zijn maandagavond altijd grondig verpestte, kwam het forum tot de slotsom dat sport en politiek niet te scheiden zijn. O.K. Wat nu die verfoeilijke sportjournalistiek betreft: er zijn in Nederland drie soorten van, die resp. vertegenwoordigd worden door Sport en Sportwereld, Het Parool en De Volkskrant. Sport en Sportwereld schrijft normaal proza: aardappels schillen wordt in die krant aangeduid met de woorden: ‘aardappels schillen’. Het Parool is, minder overigens dan vroeger, propagandist van het ironiserende, afstand scheppende sportproza. Aardappels schillen heet in die krant: ‘piepers jassen’. En dan is er tenslotte De Volkskrant, die het bloemrijkste proza bezigt en zich in de meest ingewikkelde bochten kronkelt om het aardappels schillen te omschrijven: ‘zetmeelknollen skalperen’. De opmerking van Van Randwijk ging dus voorbij aan de subtiele onderscheiden in het sportproza. De forumleden bleken trouwens weinig af te weten van het bewuste onderwerp, anders hadden ze het flagrantste voorbeeld wel genoemd van politieke bemoeienis met de sport. En wel in het voor de hand liggende geschil tussen Nederland en Indonesië. Toen het Indonesische hockeyteam, dat steeds met grote cijfers had verloren, in het zeer belangrijke internationale hockeytoernooi in India kortgeleden ook tegen Nederland moest spelen, weigerde de Indonesische regering daarvoor toestemming te verlenen. De gevoelige nederlaag van Indonesië tegen Nederland ging dus niet door. Korte tijd later, te weten anderhalve week geleden, kreeg wereldkampioen badminton Ferry Sonneveld, Indonesiër van nationaliteit, echter wèl toestemming om in het perfide Nederland zelf de overwinning te behalen in het belangrijke internationale badmintontoernooi in Haarlem. Zo dient dus de sport de politiek.

N.S.