Hollands Weekblad. Jaargang 3

[p. 16]

De duizendpoot en zijn voorbereiding

Een duizendpoot vol bang verstand
hield steeds een pianootje bij de hand.

Mocht een ondier hem verslinden
dan zou men hem gemakkelijk vinden.

Hij zou dan spelen: Bach of Liszt,
al naar de toestand zulks verkiest.

Vol ijver en dus op een draf
kwam eens een vogel op hem af.

De duizendpoot greep zijn klavier
benieuwd en wachtte op het dier.

Hap! dan ook, en: Gehapt! Bij het slikken
moesten beide bijna stikken.

In de slecht verlichte krop
zette duizendpoot zijn piano op.

Eerst speelde hij een rapsodie
hoewel hij niet meer wist van wie.

Daarna een Beethoven sonate,
maar niemand had hem in de gaten.

De wanhoop eindelijk al te na
begon hij toen aan een cha-cha (cha).

De stoutere diertjes van het bos
dansten er meteen op los.

De vogel zelf stond al die tijd
de bek half open, de benen wijd.

Vaag verwonderden zich velen
dat duizendpoot zo goed kon spelen.

Pas ongeveer te middernacht
werd de muziek te traag en zacht.

Ten slotte, na één luid accoord
(nog vals ook) werd niets meer gehoord.

Goede nacht; uit was de pret!
Haast iedereen ging vermoeid naar bed.

Moraal:
Eerlijk duurt wel vaak het langst
maar verliest het van de angst.

En:
Wie van pianospel wil leven
kan dat heel goed, en ook heel even.