Hollands Weekblad. Jaargang 3

[p. 9]

Korte commentaren

Verwoerd zuigt op zijn toverbal

De uittreding van Zuid-Afrika uit het Gemenebest heeft dit nijvere landje in zijn handelsbelangen geschaad, en het laat zich raden dat men naar middelen heeft gezocht dit verlies te compenseren. Een haastig onderzoek van de bijbel leverde weinig nieuwe perspectieven op, maar wel bleek Japan belangstelling te hebben voor een intensiever handelsverkeer tussen beide landen. Zoals vele, inmiddels in Nederland verblijvende Nederlanders zich zullen herinneren, behoren de inwoners van Japan, ook wel Japanners genoemd, tot het gele ras. Tot een ras dus, dat contrasteert met het blanke ras dat in Zuid-Afrika de handelsbetrekkingen met de buitenwereld onderhoudt. Goede raad was goedkoper dan men allicht zou denken. De Japanners werden onlangs bij de wet tot blanken gepromoveerd! Een simpele oplossing, die echter verstrekkende gevolgen kan hebben. Zoals men weet, wordt het blanke ras (een term overigens, die in zijn nietszeggendheid - blanco, kleurloos - kenmerkend is voor hen die ermee schermen; ik stel een positieve daad en zal in den vervolge over het ‘witte ras’ spreken) bedreigd door het opdringen van resp. het zwarte, het gele en het bruine ras. Door nu de Japanners tot blanken uit te roepen, heeft de Zuidafrikaanse regering de gelederen van het gele ras met ruim 90.000.000 aanhangers gedund, een geniale zet dus, die om voortzetting roept. Welingelichte kringen in Zuid-Afrika voorzien daarom, dat de regering er binnen niet al te lange tijd toe over zal gaan ook de Chinezen tot blanken uit te roepen, wat het gele ras ongetwijfeld tot uitsterven zal doemen. De vraag is slechts, hoe ver men met deze ingreep zal willen gaan. Vermoed wordt, dat vooreerst zal worden volstaan met het blonderen van de nationalistische chinezen, met wie de handel dankzij de Amerikaanse invloed soepeler verloopt dan met de chinezen van de Volksrepubliek, die als ergerlijke bijkomstigheid behalve geel ook rood zijn; wat hun ontkleuring, zoals men beseft, aanzienlijk bemoeilijkt. Eenzelfde moeilijkheid verwacht men nog bij de Koreanen, en aanverwante, spleetogige blanken.

Natuurlijk roept de blankettering van zoveel, voorheen gekleurde volkeren, enige problemen op, ook in Zuid-Afrika. Als blanke kan een Japanner bijvoorbeeld moeilijk tussen gekleurden blijven wonen. Hij zal dus moeten verhuizen. Ook zijn liefdesperikelen zijn door de nieuwe wet met één slag opgelost. Weliswaar mag hij nu, zonder voor gevangenisstraf beducht te hoeven zijn, met vrouwen van het witte ras omgaan, aan de andere kant bedreigt hem echter het cachot als hij zich afgeeft met vrouwen van besproken huidskleur. Ook vraagt men zich af hoe het nu moet met Japanners die reeds getrouwd zijn met een Indische of inheemse vrouw. Scheiden zou weliswaar de beste oplossing zijn, maar oude vooroordelen van niet eens calvinistische aard, verzetten zich daar soms tegen. De vraag is verder, of de blanke Zuid-Afrikanen met hun sterk ontwikkeld kleurgevoel wel altijd in staat zullen blijken Japanners te herkennen als blanken, en wat nog moeilijker lijkt: Japanners (voorlopig) te onderscheiden van Chinezen en dat soort lieden. Weliswaar zal het bijbels gezien niet toevallig zijn dat geel en wit als kleuren dichter bij elkaar staan dan wit en bruin, wit en zwart of wit en groen, toch vreest men dat het nog wel enige tijd zal duren voordat beide kleuren voor het gevoel geheel zijn versmolten. Vooral bij de katholieke Zuid-Afrikaners verwacht men gevoelens van twijfel, in het bijzonder wanneer zij op katholieke feestdagen de vlag uitsteken.

Ook in Japan zelf is de bekendmaking van de transfer naar het witte ras niet zonder strubbelingen gepaard gegaan. Weliswaar werd er druk gevlagd en was een gevoel van algemene opluchting merkbaar, maar hier en daar deden zich toch nog incidenten voor. Opmerkelijk bijvoorbeeld was het grote aantal gevallen van harakiri onder geelzuchtpatiënten, die tot hun ontzetting geen kleurverandering zagen optreden. Het Japanse aanpassingsvermogen zorgde er echter voor, dat binnen enkele dagen reeds de nieuwe toestand alom geaccepteerd en toegejuicht werd. In bussen en trams werden aparte, en veelal de beste!, zetels gereserveerd voor de enkele Amerikaanse negersoldaten die in Japan gestationeerd zijn, en die, met de gebruikelijke Japanse hoffelijkheid - glimlachend en buigend - naar hun nieuwe plaatsen werden geleid: ‘Wil grote zwarte aparte man Japanse bleekgezichten eer aandoen in deze nederige zitstoel plaats te nemen’, waarbij zij een waaiertje in de hand kregen gedrukt. Want op het gebied van de public relations zijn de Japanners niet te overtreffen. Ook werden met spoed de typisch-Japanse gebruiken omgevormd naar blank model. Het theeceremonieel bijvoorbeeld werd tot menselijker proporties teruggebracht. Er zijn van hogerhand nog maar drie

[p. 10]

methoden van theedrinken toegestaan, te weten: een slok heet water in de mond, hoofd achterover, met theebuiltje drie keer op en neer op de Hollandse haringetersmanier (het doet deugd te merken, dat de Hollandse invloed nog steeds merkbaar is in het gewone Japanse leven! N.S.) en dan slikken. Of: met een juslepel opscheppen uit een grote pan hete thee die op het fornuis staat te pruttelen. Of: direct met een rietje vanuit de tuit van de theepot.

Als betekenisvolle stap wordt in westerse kringen ook het gebaar beschouwd, dat men geen onderscheid meer wenst te maken tussen judo en worstelen. De beide Japanse bonden zijn een fusie aangegaan en hebben verklaard voortaan uitsluitend het jurstelen te zullen beoefenen. Wodo zal alleen nog op de scholen worden onderwezen, maar met in competitieverband worden beoefend. Anton Geesink, de grote blanke broeder, werd bij decreet aan alle jurstelaars ten voorbeeld gesteld. Wat tenslotte de geisha's betreft kan de verheugende mededeling worden gedaan dat deze voortaan gewoon zullen doen wat westerlingen verwachten dat zij zullen doen, zonder afmattende afleidingsmanoeuvres.

Rest nu nog de houding van de Zuidafrikaanse regering tegenover die volken die de handelsbetrekkingen tussen hun land en het Zuidafrikaanse pogen te belemmeren. In Engeland, Nederland en de Skandinavische landen zijn b.v. stromingen die het roken van Peter Stuyvesant ten sterkste ontraden. Als deze hetze zich voortzet met voor Zuid-Afrika voelbare gevolgen, dan behoudt de regering-Verwoerd zich het recht voor (aldus verluidt in doorgaans wèl ingelichte kringen) de betrokken volken tot een gekleurd ras te verklaren, met alle onaangename gevolgen van dien. Verwacht wordt, dat nog voor januari '63 als een eerste waarschuwing het Engelse en Nederlandse volk tot het gele ras zullen worden uitgeroepen (dat daardoor weer levenskansen zou krijgen), terwijl de Skandinavische volken, met wie minder banden des bloeds bestaan, direct tot het bruine ras zullen worden verklaard. Treden er dan nog geen verbeteringen in de handelsbetrekkingen op, dan zal men niet aarzelen zowel de Engelsen en Nederlanders, als de Noren, Zweden en Denen tot het zwarte ras uit te roepen. Het dient dus zeker in overweging te worden genomen het roken van Peter Stuyvesant bij de wet verplicht te stellen.

N.S.

5 februari 1962

Op 5 februari 1962 staan alle planeten in het sterrebeeld van de Steenbok, ook de zon. De maan passeert dan alle planeten en veroorzaakt een zonsverduistering, die totaal zal zijn op Nieuw-Guinea. Dat is een kluifje voor de astrologen, die voor het jaar 1962 wegens de kosmische constellaties toch al uitermate somber zijn gestemd. In de welig tierende geruchtentuin gaat het verhaal van een ‘oude voorspelling’ volgens welke de wereld bij deze sterrenconstellatie - die inderdaad voor zover is na te rekenen nog niet is voorgekomen - ‘in vlammen zal staan’. Wat dit laatste betreft, is er nog niemand in geslaagd de hand te leggen op een geschreven document van oudere datum, waarin die voorspelling te vinden is, noch weet men aan wie dit kunststuk moet worden toegeschreven. Deze dingen houden de mensen veel meer bezig dan aan de oppervlakte blijkt; de waarzeggers beleven hun field-day.

Het is ten aanzien van deze dingen kennelijk niet voldoende, dat er met nadruk op wordt gewezen, dat astrologie en spiritisme onwetenschappelijke misbaksels zijn, even grote handicaps voor een normale mensheidsontplooiing als de praedestinatieleer. Want deze dingen vegeteren aan de zelfkant van natuurwetenschap en geestesleven, zodat ze onwillekeurig ook wel eens aan de goede kant van het hek komen en er dan ‘iets uitkomt’. Natuurlijk zijn er kosmische samenhangen, zoals een natuurverschijnsel emotionele readies teweeg kan brengen, maar elke keer dat iemand serieus bij deze dingen stilstaat, beleeft de geestelijke onderwereld een overwinning op de vrije geest. Terwijl het evident is dat op de plaatsen van b.v. de grote politieke spanningen door geduld en zelfbeheersing die leiders de overhand hebben, die het als een taak zien de wereld door een inderdaad kritieke periode heen te loodsen, schakelt dit astrologengeleuter de geestelijke weerstand onwillekeurig bij een vrij grote groep uit. De brave Jehova-middenstanders waren nou net zo'n beetje van de straat af, en nu krijgen we dit. Afin, na 5 februari 1962 is het over.

E.D.