Hollands Weekblad. Jaargang 3

[p. 16]

Het water en het glas

Een man die dol op water was
vulde daarmee dan ook een glas.

Dadelijk daarop dood gegaan
liet hij dit glas vol water staan.

Dat water mocht zo nog wat fijn
een afgeknotte kegel zijn.

Dat glas liet echter duidelijk merken
dat het niet eeuwig wilde werken.

Doordat het niet beschaafd kon spreken
trachtte het soms hardop te breken.

Dacht dan: ‘chaatschoech, ik word verkouden’
of zelfs : ‘ik kan het niet meer houden!’

Nu, niemand, zelfs geen ander glas,
begreep hoe ziek dit glas wel was.

Geboren namelijk onder grote
spanning, want verkeerd gegoten.

Ook het water werd onwel;
het kreeg van angst luchtbelletjesvel.

Tot, op een koude ochtend: knal
daar had je het gedonder al.

Het water sprong van schrik een beetje;
toen vloeide het meeste over een kleedje.

‘Schering’, en ook ‘Inslag’, mocht
nu dus de vorm zijn van dit vocht.

De rest werd natheid op de scherven.
Van verdamping moest dit sterven.

Ook 't water dat geweven scheen
kon niet goed blijven en verdween.

Moraal:
Wie de vorm van water heeft
moet leren lopen voor hij leeft.