Hollands Weekblad. Jaargang 3

Gedichten van Hanny Michaelis

Uit Egyptische ogen
- nachtblauwe pupillen
in lichtend groen -
kijkt de poes mij aan.
Niets begrijpt ze van me,
maar ze is zacht
en warm onder haar vacht
van goed vertrouwen.

Neerwaartse voetstappen

Stilte daalt als een spin
van de zoldering. De kamer
hangt vol grijze draden.
Tussen de muren draalt
verouderd licht.

Klinkende munt van hier
en nu omgezet
in het papiergeld
van de herinnering.

[p. 13]

 

Onwillekeurig, bijna

 

zonder het te merken

 

heb ik je ingelijfd

 

bij de muziek die je niet raakt,

 

bij de taal die je niet spreekt

 

en niet verstaat, bij mij

 

van wie je niet houdt.

 

 

 

Onrustbarend verwant

 

het witte gezicht

 

van de dag, weggedoken

 

in een kraag van wolken.

 

Het donkere wijdopen oog

 

van een regenplas. De vogel

 

die tegen de wind in zingt,

 

wankelend op de valreep

 

van het licht.

 

 

 

Eindelijk verlost

 

van de frivole zomer

 

met zijn schijngestalten

 

en luchtkastelen, fonkelend

 

in het valse licht

 

van loze verwachtingen,

 

heradem ik bij de komst

 

van het najaar, koel

 

als je handen om mijn gezicht,

 

grijs en zachtmoedig als je ogen

 

in de schaarse momenten

 

dat je mij toelaat

 

tot de ingesneeuwde grot

 

waar je stem met zijn echo verkeert

 

en je spiegelbeeld roerloos rijst

 

in het ijs dat niet smelten wil.

 

 

 

Aan open ramen graast

 

zachtaardig de nacht,

 

zijn donkere vacht besprenkeld

 

met lichtdruppels, vage geuren.

 

 

 

De rook van een sigaret

 

reikt naar onzichtbare sterren.

 

 

 

Onder zomers gebladerte vaart jeugd

 

voorbij.

Van Hanny Michaelis verschijnt binnenkort bij G.A. van Oorschot een nieuwe bundel, Tegen de wind in.