Hollands Weekblad. Jaargang 3

[p. 16]

De bacillen en het eeuwig leven

De slang ging op een dag op reis
door het reeds kille paradijs.
In zijn tas een Peer des Levens,
een broodje spartelkikker, tevens
een plakje hondenham, alsmede,
voor de honger, nog een twede.
De Peer was om van af te blijven,
want daarmee ging hij handel drijven.

Nog slechts honderd jaar op gang
hoorde hij nabij gezang:
Eva, in het gras gezeten,
niets van jurken aan het weten,
met een twijgje Purperkruid
bloempjes tekenend op haar huid;
en waar het voegde schetste zij
wat grote bladeren erbij.

‘Mevrouw!’ begon de slang terecht;
‘die bloempjes staan U lang niet slecht
maar al die bladeren bedekken
weledelhooggeboren plekken.’

‘Ik doe dat enkel voor de kou’
sprak de nu zeer paarse vrouw.

‘Zo koud is het daar toch niet?’

‘Jawel: zoals je bijna ziet
heb ik juist de ongezonde
grote koude vrucht verslonden
die ik destijds van je kocht
voor een tube paddenvocht.’

‘Waarom eet U dan ook fruit
jaren nadat het ontspruit?
Maar komaan’ antwoordde hij,
‘een peertje kan er altijd bij,
kijk, hij staat al naar 't model
van Uw buikje ziet U wel?
En het bijna rijpe groen
zou het bij Uw hoofd goed doen.’

‘Eén uur zo is al te lang’
rilde de vrouw, ‘wel te rusten, Slang!’

De slang trok weg op hoge benen
die in de loop des tijds verdwenen.

De Peer werd in een gracht gevonden
door bacillen, en verslonden.

Moraal:
De slimste komt het naarste om;
bacillen zijn dan ook te dom.
Zij plegen, anders dan geleerden,
van zelfmoord het omgekeerde.