Hollands Weekblad. Jaargang 2

[p. 13]

Tijdens de bijeenkomst
Een symfonie voor rotatiepers
J.J. Peereboom

Allegro

Op een oriëntatievergadering kwam gisteren het bestuur van de vereniging Leeghwater bijeen. Onder de aanwezigen merkten wij op de bestuursleden de heren Prof. Dr. H.H. Vietsemakers, Mr. Ph. Onrust en Drs. Jac. C. Kanneke. De groep werd gecompleteerd door het lid, de heer J. Lus. De verzorging met geestrijke dranken was in de bekwame handen van de kellner, de 54-jarige heer Schagchel.

In zijn openingswoord wees Prof. Vietsemakers erop dat de westerse beschaving met de ondergang bedreigd wordt. Moedeloosheid, materialisme en gebrek aan constructieve zin vreten aan de wortels van het huis van onze cultuur. Er zal een nieuwe wind moeten waaien willen wij de sotrmen van de tijd trotseren, aldus spr. De moderne mens is uitgehold door een te snelle technische ontwikkeling waarmede de morele ontwikkeling geen gelijke tred heeft weten te houden. In dit verband herinnerde spr. aan de Zauberlehrling van Goethe. Alleen als allen de handen ineenslaan zal de individuele vrijheid behouden kunnen blijven, maar zij mag niet ontaarden in ongebreidelde zelfzucht. Zal de mens wat Toynbee noemt de uitdaging van de tijd verstaan? ‘Wanneer men mij vraagt zijt gij een pessimist, dan antwoord ik met Huizinga, Neen, ik ben een optimist’, zo besloot Prof.



Vietsemakers zijn door zijn gehoor aandachtig aangehoorde uiteenzetting.

‘Nu komt Onrust met de Oosterse wijsbegeerte’, zo voorzag de heer Lus.

Mr. Onrust gaf als zijn mening te kennen dat de westerse mens, in zijn prometheïsche overmoed, te weinig profijt heeft getrokken van de lessen van het zoveel dieper denkende oosten.

Wij schrijven wil, schrijv' in de geest van deze zee, zo zeide Drs. Kanneke, die hieraan toevoegde het onwaarschijnlijk te achten dat een wederdoop in de Ganges de westerse mens beter zou bekomen dan wanneer deze voltrokken werd in de blauwe wateren van wat reeds de Romeinen noemden mare nostrum, onze zee.

De heer Lus wenste zich vooralsnog over een en ander niet uit te spreken. Wel behield hij zich voor t.z.t. hierop terug te komen. De neiging waarop door hem reeds eerder in welwillende doch kritische zin gewezen was, teveel hooi op de vork te willen nemen, leidde zijns inziens tot onverantwoordelijk gepraat. Hiervan hebben wij echter reeds teveel, aldus de heer Lus.

Andante

‘Nu we het toch over de Middellandse Zee hebben, weet niet een van jullie een aardig hotelletje aan de Rivièra’, zo vroeg de heer Lus. De heer Lus voegde hier aan toe dat hij over zulk een hotel mits het verblijf daarin niet al te hoge kosten meebracht, gaarne nadere inlichtingen zou ontvangen, aangezien het in zijn voornemen lag aan de Rivièra zijn zomervacantie, vergezeld van zijn echtgenote en eventueel van een of meer zijner kinderen, al naar gelang de verrichtingen bij het door hen gevolgde schoolonderwijs, in zulke een hotel door te brengen.

Men beried zich, onder het genot van enig geestrijk vocht.

Drs. Kanneke verklaarde, dat, hoezeer hij dit ook betreurde daar hij de heer Lus gaarne ter wille geweest ware, dit hem in dit geval niet mogelijk was, waar hij sedert jaren niet meer aan de Rivièra had vertoefd en dus over hotels als bedoeld door de heer Lus nagenoeg geen inlichtingen kon verstrek-

[p. 14]

ken. Prof. Vietsemakers daarentegen zeide, dat, hoewel daar zijn talrijke werkzaamheden het hem niet geredelijk mogelijk maakten zich naam en toenaam te herinneren, hij niet zonder meer gegevens ter tafel kon brengen, te zijnen huize over een en ander wel de nodige informatie voorhanden zou zijn. Hij verklaarde zich bereid zich desgewenst telefonisch in verbinding te stellen met zijn echtgenote, die vervolgens langs dezelfde weg de inlichtingen zou kunnen verstrekken. ‘Nee laat maar, dat komt wel’, aldus de heer Lus, die hiermee te kennen wilde geven dat de tijd nog niet zozeer drong dat het hem reeds gewenst voorkwam, bijzondere maatregelen te treffen.

Mr. Onrust verzocht om nadere ophelderingen betreffende het door de heer Lus uitgesproken voornemen, de deelneming van zijn kinderen afhankelijk te stellen van het door hen verrichte op de schoolbanken. Is dit niet verwerpelijk? aldus Mr. Onrust. De heer Lus gaf te kennen dat dienaangaande door hem noch formeel doch materieel voorshands enige beslissing genomen was, maar dat hij echter een en ander wel in nagenoeg gelijkluidende bewoordingen aan zijn kinderen had meegedeeld in de hoop hun daarmee een aansporing te geven tot vlijtige studie en zodoende een ‘blijven zitten’ van zijn kinderen te voorkomen.

Prof. Vietsemakers verklaarde, de plannen van de heer Lus met belangstelling te zullen zien groeien. Ook hij zou persoonlijk gaarne enige tijd aldaar doorbrengen, doch vreesde hiertoe vooralsnog geen gelegenheid te zullen vinden. Er zal wellicht geen tijd zijn, dit te doen, aldus Prof. Vietsemakers.

Scherzo

‘Wat voer je toch uit onder die tafel, Kanneke?’ zo wilde Mr Onrust weten.

‘Ik zoek een pinda die gevallen is’, aldus Drs Kanneke.

De aanzittenden aan de tafel hadden hoofd en bovenlichaam van Drs Kanneke geheel uit het oog verloren, alsmede uiteraard, zoals reeds eerder het geval was, diens onderlichaam en benen. Deze was, terwijl hij zich bezighield met deze naar de mond te brengen, de macht over een pinda kwijtgeraakt, welke zich thans op de vloer bevond. Door hem werden verbeten pogingen in het werk gesteld de zo kleine versnapering andermaal in handen te krijgen.

Mr Onrust bracht naar voren dat het wellicht aanbeveling zoude verdienen een en ander te laten rusten, doch Drs Kanneke gaf als zijn mening te kennen, dat, waar hem dit te zijnen huize door zijn echtgenote niet werd toegestaan, het veelszins correcter ware ook in openbare ontmoetingsplaatsen, ongeacht de al dan niet aanwezigheid van zijn echtgenote, zulks niet te doen.

Inmiddels was door de heer Lus, de heer Schagchel verzocht naderbij te treden. De heer Lus maakte de heer Schagchel opmerkzaam op het feit dat zich in zijn glas geestrijk sap een vermoedelijk reeds overleden vlieg drijvende bevond. De heer Schagchel kon zich persoonlijk van de juistheid van deze bewering overtuigen. Deze verklaarde dat in het onderhavige geval volstaan kon worden met de verwijdering van het kadaver uit de vloeistof, en plaatste te dien einde zijn pink op geringe afstand boven het oppervlak daarvan. Dit werd hem echter verhinderd door de heer Lus, welke verklaarde, te verwachten dat hem een ander glas verstrekt zou worden van soortgelijke inhoud, althans zoals bedoeld in zijn bestelling, en dat een en ander zou geschieden zonder dat hieruit een vermeerdering van de door hem reeds opgelopen kosten voortvloeide. De beide heren zagen elkander met ernstige gezichten aan.

‘Ik zal eens vragen’, aldus de heer Schagchel, welke zich daarop naar het buffet begaf. Middelerwijl hadden hoofd en bovenlichaam van Drs Kanneke zich andermaal onder de aanwezigen gemengd, terwijl deze, ten bewijze dat hem hem had mogen gelukken een en ander te bemachtigen, de betreffende pinda omhoog hield. Drs Kanneke liet zich daarop deze goed smaken, echter niet dan nadat Prof. Vietsemakers zijn verwondering had uitgesproken dat deze nog wenste, dit te doen.

[p. 15]

Allegro con fuoco

Mr Onrust verklaarde, dat, ingevolge een door hem aan zijn echtgenote gedane toezegging, niet later dan elf uur te zullen terugkeren, het feit dat het klokje half elf sloeg voor hem reden was zich gereed te maken tot vertrek. De ten gevolge der drukke besprekingen en in de verwachting, nog verscheidene uren bijeen te zijn, onvoldoende met geestrijke levenssappen gelaafde Prof. Vietsemakers drong er bij hem op aan de uitvoering van zijn voornemen enigszins te vertragen. Hierop kon de heer Onrust evenwel niet ingaan, mede waar deze zijns inziens toch reeds een zodanige hoeveelheid geestrijke vloeistof geconsumeerd had, als verstandig te achten ware. Prof. Vietsemakers zeide echter dat, zo dit het geval zoude zijn, de door mevr. Onrust vermoedelijk gekoesterde verwachtingen toen zij bedong, niet later da elf uur thuis te zijn, weinig kans op vervulling boden en dat, dit zo zijnde, een en ander zonder bezwaar enig uitstel kon gedogen.

Mr Onrust, die verklaarde, geen belangstelling te koesteren voor hetgeen door Prof. Vietsemakers met deze woorden beoogd werd, ontstak hierop in toorn, en deze verwijderde zich met een ernstig gezicht. De tijdens de bijeenkomst heersende gezellige stemming, was hiermede ten einde gekomen. De heer Lus wendde zich tot Prof. Vietsemakers met een voorstel, Mr Onrust na te snellen ten einde hem een opheldering te verschaffen die mogelijk zou leiden tot een inzien van de onschuldige strekking zijner beweringen. ‘Bemoei je met je eigen zaken’, aldus Prof. Vietsemakers, die zich onder het uitspreken van deze woorden naar het buffet begaf in verband met het afwikkelen van de door hem gedurende de bijeenkomst gemaakte schulden.

Door Drs. Kanneke en de heer Lus werd hierop het voornemen opgevat, eveneens de bijeenkomst te verlaten. Nadat een door hen aan de heer Schagchel gericht verzoek, zich bij de tafel te willen vervoegen, was ingewilligd, gingen zij over tot het aan deze uitbetalen van hetgeen zij verschuldigd waren, en tevens van het door Mr Onrust nog verschuldigde in verband met het feit dat deze zich rechtstreeks naar de uitgang begeven had.

Terwijl de bijeenkomst geopend werd door Prof. Vietsemakers, werd deze gesloten door Drs. Kanneke, die daarop vertrok in het gezelschap van de heer Lus. Hierop schudden beiden elkander de hand, en men ging zijns weegs. ‘Tot ziens’, aldus de heer Lus.