Hollands Weekblad. Jaargang 2

Korte commentaren

Revaluaties

De revaluaties van de DM en de gulden met vijf procent laten in de eerste plaats zien hoe nauw de economie van de Bondsrepubliek en de Nederlandse met elkaar zijn verbonden. Zonder herwaardering van de DM - sterker toch al dan de gulden - was deze zaak niet aan de orde gekomen. In de tweede plaats is 5 pct niet zo erg veel, zodat het reële effect van goedkoper invoer en iets moeilijker export althans voorlopig nog wel eens heel erg kon meevallen. In de derde plaats zou er nooit tot revaluatie zijn besloten wanneer de ondernemers tijdig in 1960 waren begonnen met de grotere produktiviteit ook iets tot uitdrukking te brengen in lagere prijzen.

De heer Zijlstra verwacht, dat bepaalde spanningen op de arbeidsmarkt en bij de produktie zullen afnemen, terwijl ook de structurele grote overschotten op de lopende rekening van de betalingsbalans zullen teruglopen. Dit laatste is wellicht het minst opwekkende vooruitzicht, maar ook dat kan

[p. 10]

meevallen. Er zijn nogal wat speculatieverliezen geleden. De Ned. Bank, die niet speculeerde, maar wel stapels buitenlandse deviezen had, had een strop van f 250 miljoen.

E.D.

Man met sjerp

Verleden week zag ik in een dagblad een foto van de heer Le Pen, vroeger poujadistisch volksvertegenwoordiger, nu soustelliaans afgevaardigde en dus aanwezig in de rijen van betogers tegen De Gaulle (in verband met mogelijke besprekingen met de F.L.N.), die voortmarcheerden over de uitgesleten straatbedekking naar het al bijna veertig jaar lang geschonden graf van de onbekende soldaat. Le Pen staat op die foto met een hand aan zijn achterhoofd, hij kijkt beduusd, want hij heeft van een politieman een tik op zijn brede schedel gekregen. Om zijn lichaam hangt een sjerp ten teken, dat hij volksvertegenwoordiger is. Een bizar stuk republikeins linnengoed, dat deze fervente antidemocraat nog belachelijker maakt dan hij al is.

Toch valt er met die meneer Le Pen niet te spotten, dat weten de Algerijnen, die zijn martelingen in de villa's Des Roses en Susini, bij Algiers, hebben overleefd. Zij zullen nog wel littekens van deze martelingen hebben overgehouden. Wonden van brandende benzine en snijbranders laten levenslang sporen na.

Ik vind het een vieze man, die Le Pen, maar ik zou er toch aan willen herinneren, dat hij niet onder het bewind van De Gaulle de kans heeft gekregen om zijn oorlogsmisdaden te plegen, maar onder de Vierde Republiek, in de tijd, dat de socialist Mollet premier was, in de tijd, dat de socialistische oud-vakverenigingsman Lacoste de baas speelde in Algerije. In die tijd ook werd luitenant Le Pen voor zijn moed gedecoreerd door de rooms-katholieke generaal Massu, die eveneens vrijelijk zijn gang kon gaan. Mensen als Le Pen zijn het produkt van de Vierde Republiek, niet van De Gaulle. Nu worden zij in het defensief gedrongen en is hun geschreeuw van geen enkele betekenis. Ik geloof, dat de Nederlandse antigaullisten, die de Franse president zo graag meewarig uitlachen, hiermee toch eens terdege rekening moeten houden.

A.F.L.

Rijksbehoud

Kort na de recensie van het boek: Batig Slot van D.M.G. Koch (in H.W. van 22 februari), verschenen de Mededelingen van de Stichting Rijksbehoud - handhaving en verdediging van hetgeen nog van het gehavende Koninkrijk over is - met een blaaskakig prulstuk naar aanleiding van dezelfde uitgave. Het is getiteld: Geschiedenis en Geschiedvervalsing, en als men weet dat Helfrich, Lunshof en Welter eminente Rijksbehouders zijn, is meteen duidelijk dat de vervalsing door Koch bedreven is, en dat de ware geschiedenis nog wel eens door de eminente heren geschreven zal worden.

Het is een vergissing van deze kinderen van het kolonialisme, als zij menen dat de waarheid omtrent het Nederlandse beleid ten aanzien van de Indonesiërs door een geschiedschrijving voldoende in hun voordeel zou kunnen worden verdraaid. Want de belangrijkste verschijningen van die waarheid leven nog, dat zijn zij zelf. Dat is het soort mensen, dat ‘tempo doeloe’ niet alleen ondergaat als een bron van heimwee, maar dat werkelijk verlangt naar voortzetting van de toestand zoals die tot 1950 was: ‘hadden we het nog maar’. Al hun hoop en al hun rancunes zijn daarop gericht; het liefst was Indonesië hun een heksenketel, ‘daar hebben ze het zelf naar gemaakt, dan moeten ze de gevolgen d'r maar van ondervinden’.

Respect, sympathie, belangstelling, hebben zij niet voor de Indonesiër, laat staan straks voor de Papoea. Het kolonialisme hebben zij altijd in hun vaandel geschreven, niet als ‘meelopers’, maar als leiders. Dat is niet direct uit te wissen, en als het verfoeide woord niet meer gebruikt wordt dan lijkt dat misschien slim, maar wordt het wel verdacht.

Een van de doelstellingen van Rijksbehoud is: ‘Met alle geoorloofde middelen op de bres staan voor Nederlandse belangen in Indonesië en bevordering van het onderwijs in de Nederlandse taal in Indonesië en krachtige steun aan het zegenrijke werk van zending en missie aldaar’.

De meestal subtiel gehouden relaties tussen religie, onderwijs en belangen worden hier op zo brute manier aan het licht gebracht, dat men de Rijksbehouders rustig kan aanklagen als ‘kolonialisten met andere middelen’; zij zien domweg niet anders, er is maar één waarheid, dat is het Groot-Nederlands koloniaal Rijk.

De methoden die deze blindgangers gebruiken om een man als Koch te vertrappen - en daar is het hier om begonnen -, kunnen het best verduidelijkt worden aan de hand van dit kort citaat:

‘We stellen op de voorgrond, dat Koch een beste brave man was, doch dat hij zeker niet als een kenner bij uitstek van het oude

[p. 11]

Indië kan worden aangemerkt. Hij was niet wat men kan noemen een scherpziend en tot de bodem der dingen doordringend geleerde, noch een man die zelf wezenlijke dingen meemaakte... Als zovele anderen staat ook Koch zeer ver af van wat daar overzee werkelijk geschiedde.’ Vervolgens vertelt de schrijver dat Koch bedoelt te spreken ‘tot een wetenschappelijke publieke opinie’ omdat prof. Samkalden een Ten Geleide heeft geschreven. Over Koch wordt dan nauwelijks meer gerept, verder gaat het over de inleiding van Samkalden.

Natuurlijk, 50 jaar Indië maakt nog geen kenner bij uitstek. Daarvoor is minstens de scalp van een Atjeher nodig. Dat Koch zijn visie op verschillende figuren zou hebben gedestilleerd van enkele prentbriefkaarten, klinkt ook heel aannemelijk. Hij stond er veel verder van af, dan Sukarno bijvoorbeeld.

J.R.