Hollands Weekblad. Jaargang 2

Gedichten
J.W. Oerlemans

Mijn beesten

Dagen als duinzand, zacht en ongelukkig
schijnbaar eeuwig, zo naast de zee
De wind dekt alles wel toe
met een groot gebaar uit het westen

Zotte dieren denken in mijn hoofd
steeds andere, langzaam ruziënd met de rest
weekdieren en katachtigen praten grotesk
maar de wijze katers winnen ten leste.

In de schemer gaan zij liggen
bijna slapend, zoals de zee.
In een schemer vol met beesten
wacht ik op een andere dag.

De prooi

Je dunne hand
wordt rustelozer
je ogen zoeken
vogelachtig snel
in duisternis
en in licht
de wereld af
maar je prooi
moet wel slapen
buiten de aarde
in witte velden
onzichtbaarheid.

Babels

Ik ben het dorstig monument
dat in zijn steen de hemel kent

een torenrots van zon verzengd
die steeds zichzelf omhoog verlengt

tot ooit de top de ruimte ziet
en uitbreekt in een babels lied

dat buitentijds verloren stort
als eeuwen wartaal van een god.

Herinnering

Jaren riep ik achter mij
uit het verre sneeuwen
terug, maar de wegen
waren er niet meer
de rivieren stroomden
andersom en toen het huis
verscheen in de dorre bossen
stonden de ramen open
van een ander leven.