Hollands Weekblad. Jaargang 2

[p. 6]

De paarden
A.L. Schneiders

In jaren denk ik niet aan paarden, dan komt er ineens een dag dat die onbeholpen wezens uit het donker komen geschuifeld, zich zwijgzaam maar hardnekkig opstellen en weigeren terug te gaan voordat zij van mij de verzekering hebben gekregen dat ze er zijn.

Dat begon in het holst van een natte zaterdagmiddag op een nogal vergaan Haags plein. Daar, de enigen in een zwiepende regen over dat plein, wandelden een oude mevrouw en haar paard. Waarom zij niet op zijn rug zat maar ernaast hobbelde, was niet helemaal duidelijk. Misschien moet het zo van het wegenverkeersreglement, misschien is het zo gezelliger. In ieder geval had ze hem heel wat te vertellen, want haar mond stond geen ogenblik stil. Haar zwarte paardebolhoedje glom van het water, dat afdroop langs een dakje van grijs, recht afgeknipt piekhaar en vervolgens over de natste oude regenjas die ik ooit heb gezien. Het paard luisterde afwezig voor zich uit, een koele vriend naar het scheen.

Even later moest ik wachten in een drukke winkel van kleden en kleedjes. Na het mistroostige asfalt en dat paard was het daar een eiland van droge wol, kleuren en warme winkeliersdochters. De eigenaar onderscheidde zich van andere middenstanders door een ruw soort belangstelling voor zijn omgeving. Er kwam een meisje binnen met een hond aan een riem en zij werd door de anderen als een oude bekende begroet. ‘Ha, die Marie’, riep de eigenaar en toen ‘Nou eens kijken of ze niet struikelt’. Dat was mij eerst niet duidelijk, maar toen zij dichterbij was gekomen zag ik dat ze blind was. Hij volgde in spanning, alsof hij naar een vertraagde steeple chase stond te kijken, haar verrichtingen en ik ook want haar hond scheen er niet veel aan te doen. Wanneer zij een nieuw obstakel, een tafeltje en een stoel, was gepasseerd, riep hij ‘verdomd, jongens, ik had echt gedacht dat ze er nou tegenaan zou stiefelen.’ Haar bleke gezicht maakte lachrimpels en een ogenblik leek het zelfs of het open zou gaan, al was het maar op een kier. ‘Ach fent’, riep ze toen ineens terug, ‘Jij zal zelf nog dubbel kijken van gisteravond, van de borreltjes’. Daarna ging ze op een stoel naast de toonbank zitten en de anderen vervolgden hun gesprek. Zij was met goede smaak gekleed, alleen haar splinternieuwe gele wandelschoenen staken, naar onze maatstaven, even kinderlijk slecht gekozen af bij haar mooie grijze bontjas als haar stem daarstraks. In volstrekte rust of wat het dan ook is hield zij nu weer haar ogen op een punt boven mijn hoofd gevestigd, een doorgaande passagier. Maar daar was haar supernormale stem weer alsof zij hier, bij wijze van grap, spreken had geleerd van een zeeman. ‘Hé ,Annie, luister es meid. Weet je hoe ik hem noem. Sjonnie noem ik hem. Vanochtend ben ik al wezen rijen, samen met pa’. En daar draafde hij dan over het strand, het eerste tamme paard dat mij niet heeft geirriteerd, een wonderpaard met heldere ronde ogen. Waarom ook niet, wij zouden het toch nooit zien.

Toen wij 's avonds op bezoek gingen bij E., regende het nog steeds. Maar het stond in ieder geval vast dat geen paard mij zou volgen tussen de flats die hier als torenhoge passagiersschepen zijn gestrand in het donker, met alle lichten nog aan. De laatste maal dat wij E. hadden gezien kwispelde hij nog heen en weer tussen de letteren en het reclamewezen, alleen de jenever had

[p. 7]

hem nog op zijn plaats gehouden. Het was reclamewezen geworden, hadden wij gehoord en wij waren benieuwd naar het resultaat. Nu, dat scheen niet slecht te zijn. In ieder geval was hij lang geen rollende steen meer, integendeel, wij stonden elkaar te begroeten op een tapijt zo dik en zacht als mos en achter zijn rug was een antieke kast met mooi porcelein. Toch leek dat precieuze oude aardewerk hier niet erg op zijn plaats, ja, het scheen zelfs niet helemaal veilig bij E., die nog steeds erg met zijn lange wilde armen zwaaide en zijn grote vriendelijke lijf kronkelde en boog in duizend verontschuldigingen voor alles en nog wat. Ik vroeg mij af waar zijn vrouw was maar ik durfde niet te informeren. Misschien had zij het toch niet kunnen bijbenen? Maar kort daarop hoorde ik een sleutel in de voordeur, vrouwenstemmen en een onverwacht zwaar stampend geluid. Wat was dat daar, laarzen? Paarden toch niet? Ik hield mij voor dat het nu maar eens uit moest zijn. De E's en paarden, men zou net zo goed kunnen denken aan de E's en krokodillen, bij voorbeeld. Het zou mij verbazen als hij in de laatste tien jaar een paard had gezien en zijn vrouw zou nog niet over een hek zo'n dier durven aaien. Maar ik had buiten zijn dochter gerekend, Marjolein, die nu al zestien was en die zich als door een wonder op dit flatje had weten te ontwikkelen tot een stevige amazone. Daar kwam zij binnen, met besmeurde laarzen en nat blond haar, een nieuwe en geheel onverwachte vrucht van E's nerveuze energie, waarvan ik de kracht blijkbaar altijd ver had onderschat. Haar moeder legde ons nu uit dat Marjolein net was teruggekeerd uit een ruiterkamp op de Veluwe. Nog twee hoofden kleiner dan vroeger leek zij wel te zijn geworden en zij had nu blosjes op de wangen van opwinding en een beetje trots. E. zelf stond er de ene rookwolk na de andere bij uit te blazen en



was zich lachend voor ons in bochten aan aan het wringen om een gewone, achteloze vader te zijn. Toen duwde hij moeder en dochter in de richting van de badkamer, omdat hij dacht dat Marjolein stonk. Dat kon wel kloppen, want deze vertrouwde ons met een vermoeide knipoog toe dat zij, de nachten van de laatste week daar in het kamp, maar in de kleren waren gebleven.

Wij bleven alleen met E., om naar gezamenlijke herinneringen te gaan zoeken, die al zo ver van ons weg bleken dat wij er nog maar een enkele van konden terugvinden, en naar wat ons verder nog aan ruimte voor conversatie zou zijn gelaten. E. wekte een indruk of dat nog heel wat was, maar luisterde intussen met meer dan een half oor naar de geluiden uit de badkamer, brokstukken van gezang en nu en dan een begin van liederlijke taal. Een paar maal kwam zijn vrouw binnen om iets te zoeken of verslag te doen. Met een intens tevreden gezichtje vertelde zij dat ze nog nooit zulk smerig badwater had gezien. Ik probeerde het gesprek op iets duidelijkers te brengen, op zijn reclame bij voorbeeld, maar hij was nu paardengrapjes aan het maken en daar kon ik niet meer tussenin komen. En daar was zijn dochter trouwens; nog vochtig en rose in een fluwelen kamerjas, kroop zij op zijn schoot. Het werd daardoor een nogal rommelige avond voor ons, want telkens als wij een gesprek op gang hadden, liet zij, met grote meisjesogen die smachtten van verlangen, al die paarden weer los over de Veluwe, trappelend en snuivend met alleen de hoofden nog uit de ochtendnevels of langzaam door de laatste blaren ritselend aan het eind van een lange dag. Tenslotte was zij nog maar alleen aan het woord. Niet dat dat E. scheen te deren, integendeel. Zo ontspannen had ik hem nog nooit gezien, met losse lange armen om zijn dochters middel en een moe slordig hoofd.