Hollands Weekblad. Jaargang 2

[p. 8]

Korte commentaren

Jaarbeurscrisis

Het aantal hoge en zeer hoge functionarissen bij de Jaarbeurs is weliswaar altijd wel te tellen geweest voor iemand, die de weg wist, maar zij waren niet bijzonder overzichtelijk gegroepeerd. Bij de verrassende benoeming van een nieuwe algemene directeur gingen er de vorige week twee bestaande directeuren weg. Een tijdje eerder zijn er andere controversen geweest, die op het niveau lagen van de raad van bestuur. Of het gaat over bouwplannen of personen, dit alles maakt een crisisachtige indruk. Die crisis mag naar buiten blijken door meningsverschillen over bouwplannen of over de structuur van de leiding der organisatie, de werkelijke achtergrond ligt veel dieper. Hetgeen bleek toen ook een met de Jaarbeurs geassociëerde instelling als de Stichting Textieljaarbeurs met een ‘verklaring’ voor het voetlicht trad tijdens de directeuren-crisis.

De kwestie is namelijk, dat het instituut van jaarbeurs zich in een toestand van crisis bevindt. Teveel werkelijk belangrijke en grote shows gaan min of meer buiten de jaarbeurs om. Daar zijn de fenomenen van de jaarlijkse autotentoonstellingen, de Firato, de Macroplastic, maar ook manifestaties als E-55 en Floriade.

In een groter land als West-Duitsland of Engeland kan men zich gespecialiseerde shows en industriële manifestaties zeer wel veroorloven. Auto's vormden altijd een buitenbeentje en werktuigmachines ook. Maar in Nederland hebben we van het goede teveel en bovendien een nationale neiging tot sectarisme. Om het sectarisme te bestrijden, heeft de één dit denkbeeld en de ander dat. Daar komt dan in een kleine - en bovendien van oudsher eenzijdig gedomineerde - club in het bar-provinciale Utrecht vroeg of laat zware mot van. Men kan dat jarenlang verregaand camoufleren met mutaties zus en mutaties zo, maar telkens zijn er weer andere problemen en moeilijkheden. Als economisch instrument heeft misschien de jaarbeurs zijn tijd gehad. En als dat niet zo mocht zijn - de mens is conservatief en behoudt gaarne het bestaande en verworvene - zou wellicht een oplossing voor het jaarbeursprobleem liggen in een grootscheepse bundeling, b.v. in Beneluxverband. Het is met de jaarbeursidee net als met de inpoldering van de Zuiderzee: wat veertig jaar geleden goed en nuttig leek, krijgt later een andere plaats in het maatschappelijk leven. Niemand durft iets te zeggen tegen de overbodige inpoldering, zoals ook niemand de moed heeft te zeggen: doek gerust de jaarbeurs in Utrecht op. Uit de voortdurende incidenten blijkt niettemin het gemis aan levenskracht.

E.D.

Nog niet genoeg

De eerste minuten kijken naar De Gaulle voor de televisie bezorgen mij steeds een onontwarbare knoop van tegenstrijdige ondervindingen. Bewondering van mooie klanken en onaards edele, oude motieven, maar ik heb mij nog niet laten meeslepen of daar komen de even oude, lauwe reserves. De resulterende irritatie wordt er niet minder op door de invallende gedachte dat het er geen bliksem toe doet wat ik ervan denk en dat zal het, naar ik vrees wel zijn dat mij de deur doet sluiten voor De Gaulle. Hij wordt dan een ver aan zijn soort uit de provincie ontstegen notabel, een bijna groot man en juist door zijn beperkingen zo aandoenlijk. In ieder geval heeft hij zich enorme zelfoverwinningen moeten getroosten om de Algerijnen tegemoet te komen tot het punt waar wij sinds zijn laatste grote redevoering staan. Dat is verder dan ooit, maar nog niet ver genoeg. Vooral zijn weigering om de voorlopige Algerijnse regering als de representant van het nieuwe Algerije te erkennen lijkt een moeilijk te nemen en zeker ook onredelijk obstakel, want andere werkelijke representanten zijn er eenvoudig niet. Bovendien had het Kongolese voorbeeld ons nu wel mogen genezen van het stellen van onze hoop op rivaliserende stromingen. Misschien is dat niet demokratisch gedacht, inderdaad, maar het is dan ook een illusie om te denken dat Algerije als een echte demokratie zal gaan funktionneren. Wij mogen al blij zijn dat een verlicht despotisme à la regime-Bourguiba misschien niet teveel verwacht zou zijn voor Algerije, laten wij daar dan vooral niet teveel in modderen.

Het kan nog zijn dat dit beeld van De Gaulle helemaal verkeerd is, dat hij de weg van de voortschrijdende openbaring moet volgen om het eigen leger en de ultra's van rechts in bedwang te houden. Als dat zo zou zijn, dan zou ons niets dan bewondering voor zijn politieke strategie passen. Maar zijn jongste uitlatingen aan het adres van de leden van de ‘meute, die een vulgair opgeven eisen’, maken dat niet waarschijnlijk. Hoe mooi en dramatisch ook verpakt, het beeld van een staatsman die bij stukjes en beetjes over de brug moet komen, steeds iets te laat, is nog veel vulgairder.

A.L.S.