Hollands Weekblad. Jaargang 2

[p. 10]

Korte commentaren

Competentie

Om industriële produkten in handen van de burgers te spelen behoeft de samenleving een apparaat, dat met een mooi woord ‘distributie-apparaat’ heet en dat in de wandel wordt aangeduid als de ‘handeldrijvende middenstand’, zijnde de winkeliers. De winkeliers slepen van het industriële produkt in het algemeen de grootste marge in de wacht. Wat zij daar tegenover stellen aan service en voorlichting is niet altijd indrukwekkend. Zo blijkt uit een onafhankelijk onderzoek, dat mensen, die op het moment een oliehaard of oliekachel bezitten voor 90 pct van plan zijn bij vernieuwing of vervanging wéér een oliekachel of oliehaard te kopen. Nadat echter de grote mode voor het aanschaffen van olieverwarmingsapparten was begonnen, zijn de kolen wakker geworden en voeren zij een actie voor het stoken van steenkolen in kolenkachels. De detaillisten hebben nu ontdekt, dat het eenvoudiger is een kolenkachel te verkopen - want te plaatsen - dan een olie-haard- of kachel en trachten - de goeden niet te na gesproken - het publiek de kolenapparaten aan te praten. Hierdoor doen zich merkwaardige verschuivingen in de fabrieksafzet van deze apparaten voor, die bij een bepaalde interpretatie van de statistieken de geesten rijp maken voor de gedachte, dat het ‘met een olie-kachel ook niet alles is’. Hier ondervindt dus niet alleen de kachelindustrie, maar ook de brandstoffenproducent invloed van een omstandigheid, die met de kwaliteit of de merites van een produkt niet te maken heeft, maar alleen met de luiheid en incompetentie van de middenstanders.

E.D.

Een beetje hoop

De acties van de Franse studentenunie voor hervatting van de onderhandelingen met de Algerijnse rebellen, de aanbevelingen van de Franse geestelijkheid over het dienstplicht-probleem, het sterke verzet tegen de plannen voor een eigen atoomwapen bij de parlementaire behandeling daarvan, het zijn tekenen dat Frankrijk weer bij de wereld aan het komen is. De Gaulle daarentegen schijnt zich verder en verder van dat bolletje te distanciëren. ‘Een kleinigheid houdt nu nog maar het eind van de nu zes jaar oude strijd in Algerije tegen. Maar dat kleinigheidje is misschien, helaas, de ambitie van een zekere groep, bijgestaan door totalitaire machten’.

Voor een gewoon, sterfelijk denkertje is daar geen touw aan vast te knopen en net zoals bij de bijbel en andere publikaties van hemelse oorsprong zal het zich moeten en zeker ook kunnen wenden tot duizend schriftgeleerden. In de eerste plaats zou het dan willen weten wie die ‘zekere groep’ is en wie ‘de totalitaire machten’. Omdat het maar een wishful thinkertje is, heeft het een ogenblik gedacht dat met het eerste de groep colons bedoeld wordt en met het tweede de totalitaire machten in Frankrijk zelf. Hij, De Gaulle, acht nu misschien eindelijk de tijd gekomen daaraan een eind te maken, om nu serieus met de F.L.N. te gaan onderhandelen? Maar dan vreest het dat wel weer bedoeld zal zijn de F.L.N., resp. Rusland en China, maar toch, als Hij nu toch eens heel misschien...?

Dan doet zich nog de moeilijkheid voor dat, zelfs bij de eerste interpretatie, wij ons niet kunnen voorstellen dat het helemaal een kleinigheidje is. Of zou dat er van boven allemaal heel anders uitzien? Maar misschien moeten wij dat alles gewoon in dubbel perspectief zien, misschien heeft Hijzelf dat ook gedaan. Immers, hij spreekt in de eerste zin glimlachend van een kleinigheid (de grote visie) en daarna, een ogenblikje begrip tonend voor onze vergeeflijke preoccupatie met het heden, van ‘misschien, helaas, de ambitie van een zekere groep, bijgestaan door totalitaire machten’.

Laten wij hopen dat het toenemende verzet in Frankrijk De Gaulle ertoe zal brengen vrijdag iets anders te laten horen dan orakeltaal. Het beste lijkt nog altijd: een redelijk voorstel voor onderhandelingen met de F.L.N.

A.L.S.

Bescheidenheid

In Tilburg en Capelle aan de IJssel heerst vreugde. De jury in Brownsville heeft de twee Nederlandse zeelieden onschuldig bevonden aan moord op de Amerikaanse onderwijzer Loya. ‘O meneer, we kunnen ons geluk niet op’, veklaarde de moeder uit Tilburg. Tranen van vreugde stonden haar in de ogen, bericht de krant. De mensen liepen de deur plat om te feliciteren met het goede nieuws en iedereen wilde

[p. 11]

weten, wanneer Fons weer thuis zou komen. ‘Want dan zal het feest zijn in de Lijsterstraat!’, meldt onze correspondent uit Tilburg. De vreugde in dit huisgezin is begrijpelijk. Een zoon is een zoon, een broer een broer. Waarom er echter feest moet zijn in de gehele Lijsterstraat, met feliciterende buurtgenoten en eventueel een musicerende fanfare als ‘onze Fons’ thuiskomt, is mij minder duidelijk. Het feit blijft, dat de onderwijzer, die weliswaar oneerbare bedoelingen had, door de twee beschonken Nederlanders is afgerost en zonder meer, stikkend in zijn bloed, door hen werd achtergelaten. Hun vrijspraak moge een opluchting zijn voor de familie en hun tot vreugde zijn, dat neemt niet weg dat er voor dolle uitgelatenheid bij buurtgenoten en te goeder naam en faam bekend staande dabgladen geen reden is. De Nederlandse marconist Van R., die in Boston vrijgesproken werd van moord en ogenblikkelijk metamorfoseerde in ene Van Rie, werd bij zijn aankomst in Nederland verwelkomd door een hele batterij van fotografen. Boven aan de vliegtuigtrap staand en vrolijk zwaaiend alsof hij zojuist Nixon verslagen had in de Amerikaanse verkiezingen, liet hij zich vereeuwigen, alsof hij niet het schoolvoorbeeld was van de overspelpleger. Een bekeerde weliswaar, maar onder welke omstandigheden bekeerd! Liever is mij de houding van de familie in Capelle a.d. IJssel, waar het huis niet versierd was met bloemen en waar de buurt niet op stelten stond. Onze zeelieden, die langzamerhand wel in een slechte reuk zullen staan bij de Amerikaanse officieren van justitie, lijken er bij vrijspraak voortaan beter aan te doen zich wat op de achtergrond te houden, en hetzelfde geldt voor de familie, de buurtgenoten en in het bijzonder de kranten. Een krant kan in zulke gevallen beter dan de betrokken familie overzien, waar de vreugde ophoudt en de bescheidenheid begint. Zij dient zich daar naar te richten.

N.S.