Hollands Weekblad. Jaargang 2

[p. 12]

Gedichten
D. Hillenius

Reis

De wolken worden door Cantabrische kammen
tot zachte regen gemolken
de bergen spelen Chinees versluiering
Silhouetten van koppende stieren
ook gieren zijn er
ik zit zo hoog dat ik hun schrake bekken
zie uitsteken naar gespannen kadaverwanden
en dan de zeven raven
zeldzame wigstaarten krassend om eind van leven

Onbeklimbare wanden
bedden de zoete stroom
aan de monding tussen uitstekende rotsen
nog verzegeld door strandwal van zand en keien
De enige die toegang heeft
na lange witte golven eindeloos
reikend en brekend op de drempel
is de zee

er is geen einde
de glashelderheid van woorden
de wanden, de kleine cellen van gedachten
misleiden
de elementen zijn nog ongescheiden
mist uit brekende, verbrekende, golven
verbindt de avondhemel met de zee
licht is in beide en ongevormd ruisen
er is geen scheiding
alles moet nog geboren worden

alles werd schoongemaakt
tuintjes, Belgische huizen, netjes gevoegde stenen
ossen met geweldige sierhoorns
onverdraaglijke onderdanigheid
Alleen de Serra da Estrêla was te groot
om te restaureren
en de karvelen te zwart
dodenschepen op de Douro
een voor portreclame
de andere vervoeren kolen
Portugal bestaat alleen nog in Slauerhoff

[p. 13]

Puerto Barizo (Malpica)

 

zeesterrehandjes vermoorden zacht blauwe mossels

 

de stenen slaapmuts van een slak met opgevouwen ogen

 

duizend poten van een worm

 

sponsachtigheden, scherven, veel scherven

 

van skeletten, schelpen, houvasten

 

kokers, gaten, ontzettend veel gaatjes

 

verdwaalbaar, spatten, stuipen, leven

 

elke dag meer eieren, meer uitkomende poten, zijtakken

 

 

 

er is geen hart, geen grote boog van verbindende spanning

 

los lopen er witte voeten, een lang lijf

 

korte ronde daar, aparte kleppen

 

een mond, vinnen

 

misschien alleen samen

 

het groot beweeg van golven

Bezwering

De woede is een slang
die te lang slapen blijft
lijf open laat liggen voor pijn

De woede moet opgeroepen
uit haar kleine mand
zij is een goed vergif
tegen kleinerend verdriet
*

Het ruisen van de bomen 's nachts
is van een groter leven
de pijn wordt kleiner
staande op de warme grond
tussen hun voeten
*

Dit is een leven zonder dieren
een wereld van stenen en tamme planten
van zinnen beroofd
zinloos
*

Wie hier kan slapen
Waar is dorst om te vervullen?