Hollands Weekblad. Jaargang 1

[p. 14]

Antillian
A. Nuis

Reiskamertje

Het is vreemd met reizen:
Hoog over de wolken, over de avond, met beneden
De lichte spinnewebben van de steden (Manchester!),
Over de morgen, en de zee die blauwer wordt
Met het uur. Naast mij de vrouw van een tandarts
Uit Zwitserland op weg naar Rio.

Over zo nu en dan een groen eiland ten slotte
Een baai, een stad, een landingsbaan.
Dan in een air-conditioned auto langs de
Broodvruchtbomen, mangobomen, bananenbomen,
Naar een voorlopig huis.

In de maanden sindsdien heb ik mensen gezien,
Dieren en dingen, te veel om op te noemen. Ik
Noem ze niet op. Ik volsta met te zeggen
Dat ik een minuscule kamer heb ingericht
Achter de keuken, met een tafel en een stoel:

Daar zit ik rustig midden in mijn reis.

Bij een standbeeld

van Generalissimo Doctor Rafael Leonidas Trujillo Molina, Ciudad Trujillo, Dominicaanse Republiek.

Daar staat hij, pak en buik, een toga van beton:
Vader des vaderlands, weldoener van de staat
Die eens per week het parlement bijeenroept
Om hem te volgen op zijn wandeling
Van het paleis naar zee en weer terug.

In dertig jaar heeft hij het land bedekt
Met rust en orde, steeds meer rust en orde,
Tentoonstellingsterreinen, hospitalen,
Gevangenissen, dan natuurlijk monumenten,
Portretten, en een graf met eeuwig vuur.

Hij dwingt respect af, knikt hier de kolonie
Der zakenlieden van het vasteland
Kijk maar eens aan wat hij aan goeds bereikt heeft
(Al doet hij het met al te harde hand):
Welvaart, in plaats van puur bandietendom.

De lucht is zwanger van het openbaar fatsoen

En de tentakels van de orde kan men voelen

Waar men hier gaat: ik haat de sterke smoelen

Het meest om al het goede dat zij doen.

Rondeel

(Evening lecture, University College of the West Indies)

Krekels onderbreken de spreker
Die langzaam zijn volzinnen zegt:
‘Zo noemt mijn collega terecht...’
Wordt even zijn stem minder zeker?
Krekels onderbreken de spreker.
Er gloeit weer een nachtkoelte door
De vuurpuntjes in zijn gehoor.
Krekels onderbreken de spreker.

[p. 15]

Een klein eiland

Het perk is rond en groen, het huis is wit en vierkant,
De weg loopt links en rechts naar water om het eiland,
En niemand weet precies wat hij eens kan gaan doen
Met goed fatsoen.

Voor wie er groot bij werd, bederft dat het plezier niet;
De vreemdeling, die er verveeld en bleker uitziet
Vindt het inheems gegrijns bevreemdend of zelfs gek
En sluit zijn hek.

Het hek is goed geverfd, er buiten is een draaikolk,
De laan loopt links en rechts naar dorpen met het dienstvolk,
De meid spreekt dialect, haar baby is wel lief,
Haar man een dief.

Zo zijn ze allemaal, zegt buurvrouw die juist aanwipt,
Haar echtgenoot is steeds, zijn assistent is nooit stipt.
De buurman is een oude kennis van de boot
Hij wordt heel groot

Omdat het eiland krimpt, hij vult het hele blikveld,
Zijn trage oogopslag treft als een hete prikspeld,
Zijn personeel praat of het bijna iets gaat doen
Fatsoen of geen fatsoen.