Hollands Weekblad. Jaargang 1

Korte commentaren

Staalkroniek

De Koninklijke Nederlandse Hoogovens en Staalfabrieken te IJmuiden hebben weer gesproken. Hun ruw staalcapaciteit zal in de komende paar jaren worden uitgebreid tot 2,7 mln ton per jaar, wat een vrijwel evengrote capaciteit zou zijn als van hun vrienden, ondergeschikten en deelnemingsmaatschappij der Dortmund-Hörder Hütten Union. Begonnen wordt met een beroep op de kapitaalmarkt voor een bedrag van circa 75 miljoen gulden, welk beroep de komende maand zal plaats hebben. Ook aan de andere kant zijn ze begonnen, want er verscheen een advertentie in (geselecteerde) dagbladen, waarin om een academicus werd gevraagd, die hoger technisch personeel moet aantrekken, inleiden en plezier in het werk moet bezorgen; verder moet de man contacten onderhouden met instellingen van hoger onderwijs. Een soort public relations onder hoogleraren dus, nadat tientallen jaren de Koninklijke Shell-Groep, Philips, AKU en de Staatsmijnen vaste voet hebben weten te krijgen en alle loslopende, goede, jonge ingenieurs zonder moeite hun bedrijven binnenhalen, plus nog een stuk of wat natuurkundigen, scheikundigen en mathematici. Misschien komt er een cursus bij in het Beverwijks, omdat het Hoogovens-Buiskoliaans metallurgisch Nederlands nogal afwijkt van dat in Van Dale, zelfs van het vrijmoedig Bottemase of het m.t.s.-jargon. Ook verwacht ik een introductiecursus met als bijvak bedrijfsdiscipline, een soort noviciaat in het voornaam staatsbedrijf, onder het motto: de vijand luistert mee. Vandaar een primaire uitkamming, denk ik, door de B.V.D.

De plotselinge expansiedrift is natuurlijk toe te schrijven aan de onverwachte populariteit van het Rozenburgproject. Zolang er voor de staalfabriek op Rozenburg een heterogene Staal-Studie-Stichting bestond met evenveel dédain voor de publieke opinie als bij Hoogovens bestaat, liep men er in Nederland niet erg warm voor. Nadat de Ned. Kabelfabriek feitelijk de leiding kreeg

[p. 11]

en de geestelijke vader van Rozenburg, dr De Meyer, zijn mond begon open te doen, zijn de zaken belangrijk anders geworden. Men wil die staalfabriek nu wel, ook al uit commerciële overwegingen van lagere kostprijzen, daar er een massa staal nodig is, dat helemaal niet van duurste kwaliteit behoeft te zijn. Een deel van de Nederlandse staalverwerkende industrie heeft met Hoogovens het geduld verloren omdat te vele jaren lang de behoefte van de staalverwerkende industrie van het tweede plan voor Hoogovens niet gold. Nu proberen zij dit in te halen, maar ze houden vast aan hun (lucratieve) uitgangspunt van hoogstkwalitatief en dus duur staal. Daardoor heeft Rozenburg bij de komende afwegingen een voorsprong. Een technische factor is verder, dat de realisatie van het Rozenburgproject vermoedelijk sneller zal gaan (als men nu niet te lang meer wacht) dan de realisatie van het nu aangekondigde Hoogovens-expansieprogramma, dat technisch bepaald geen eenvoudige zaak gaat worden. Men wil b.v. twee bestaande staalconverters van tezamen 120 ton capaciteit vervangen door drie met tezamen 300 ton capaciteit; het bedrijf moet intussen toch doorgaan. De aandeelhouders moeten in de bouwjaren toch óók wat winst zien. En dan de personeelsfactor. Of wordt er weer geimporteerd? Krijgen we weer een ‘Werkbahn’ bij Hoogovens und noch mehr Schrott? Om met de man in de (technische) straat te spreken: het zit niet zo bar lekker.

E.D.

Naakt

Televisie is, zoals bekend, een medium (het Engelse adjectief voor middelmatig), maar dat het ook de kunst bevordert is slechts aan weinigen bekend. Toch is het zo. Niemand die Bantzinger kende als de vlotte Elseviertekenaar zal ook maar een ogenblik gedacht hebben dat de beste man kunst vervaardigde die (om maar eens een vrij willekeurig criterium aan te nemen) waard was op het Rokin, in de etalage van Mak van Waaij, te worden tentoongesteld. Tot ieders verrassing echter, verscheen desondanks het werk van Bantzinger in korte tijd twee maal voor de televisiecamera's. De eerste keer zat de kunstenaar aan zijn vrouw, Jetty Paerl, vastgeplakt en mocht hij de kijkers op gedwongen wijze vertellen wat voor soort potloden hij voor zijn verschillende tekeningen gebruikt had (H, 2H of HB) en de tweede keer werd een naakttekening van hem besproken door een forum. Hij had dit naakt in zijn etalage in Ouderkerk - u bent in een vrij land, dus associeert u rustig - tentoongesteld, tot verontwaardiging van de plaatselijke slager. Het was duidelijk dat Bantzinger dit gedaan had om te provoceren, maar dat kwam in de meningen van het forum niet tot uiting. Wel vond Buskes, dat Bantzinger de tekening beter in Amsterdam had kunnen tentoonstellen dan in Ouderkerk, niet alleen op morele, maar ook op zakelijke gronden. En jawel hoor, hij had het nog niet gezegd of het beruchte ‘Naakt van Bantzinger’ hing op het Rokin bij Mak van Waaij. Wie durft nu nog te betwijfelen, dat de televisie kunst weet te maken uit Niets?

N.S.