Hollands Weekblad. Jaargang 1

[p. 8]

Korte commentaren

De hypocrieten

In de Tweede Kamer bij de debatten over Justitie heeft zich een klein incident afgespeeld rondom de figuur van minister Beerman. Hij zou hebben geaarzeld zich van het advocatentableau te laten schrappen, werd daarover aangevallen door de socialist Kranenburg, gaf in eerste instantie een nogal vage verklaring daarvan, was in tweede termijn veel positiever en zei toen dingen, die hij de dag tevoren eigenlijk anders had voorgesteld. Ben ik goed ingelicht, dan heeft het geval-Beerman menselijke en ook zuiver materiële achtergronden, die ik absoluut niet wil diskwalificeren. Als je tegen je zin minister wordt en je moet een welvarende advocatenpraktijk gaan liquideren, waaraan je een groot gedeelte van je leven hebt gewijd, ligt het voor de hand dat je er moeilijk afstand van kunt doen, zeker wanneer zo een liquidatie - om nu maar eens iets te veronderstellen - fiscaal en dus financieel veel nadeliger is dan het handhaven van een maatschap. Dat de minister heeft geaarzeld, dat hij de zaak heeft kunnen vertragen, is trouwens veel minder zijn schuld dan de schuld van De Quay, die vooral in dergelijke zaken de leiding over het kabinet dient te hebben. Precies als in het geval-Van den Bergh zal ook hier zijn onervarenheid en zijn gebrek aan overwicht hem parten hebben gespeeld. Waar de leiding binnen een kabinet ontbreekt, kunnen verwarrende toestanden ontstaan.

Wat mij echter veel meer verbaasd heeft doen staan, is de zo plotselinge, meer dan hypocriete braafheid van de Nederlandse publieke schandaaljagers respectievelijk de gestrenge ultra-conservatieve terechtwijzers, die zichzelf altijd vergroot zien in de oplagecijfers van hun dag- of weekblad. Neen, nu eens geen staf van verslaggevertjes naar Rotterdam om uit te zoeken, wat er aan de hand is, nu eens niet wroeten in de persoonlijke redenen voor de aarzeling van de minister, nu geen bulderend historische gemeenplaats om de heer Beerman aan zijn verstand te brengen dat hij heen dient te gaan. Men is wel verontwaardigd, jazeker, zeer hoogstaand: over de brutaliteit van de socialist Kranenburg.

Maar o wee, als De Telegraaf zijn meute op het spoor had gezet!

A.F.L.

En nu de C.H.U.

Na een formatie van acht maanden is het kabinet-De Quay dan eindelijk voltooid: dertien ministers en elf staatssecretarissen, de grootste regeringsploeg, die wij ooit hebben gehad. De nieuwe staatssecretaris, die zich speciaal met Nieuw-Guinea zal bezighouden, ressorteert onder de minister van binnenlandse zaken, maar is een K.V.P.'er, een politieke geestverwant van de heer Luns en bovendien tot voor kort ambtenaar op diens ministerie. Het politieke verleden van de heer Bot verschilt echter aanzienlijk van het verleden van de Welteriaan Luns; in zijn opvattingen over het Indonesische vraagstuk staat hij veel dichter bij De Graaf, de tegenspeler van Welter binnen de fractie van de K.V.P. En aangezien hij zich zal bezighouden met de interne kwesties van Nieuw-Guinea, kan men hem alleen maar beschouwen als een misschien wel goede voogd over de zeer behoudende antirevolutionair Platteel, die zo autoritair gouverneurtje speelt in ‘ons gebiedsdeel’.

In dit opzicht is deze K.V.P.'er, die landelijk voorzitter is van de Akademische Leken Missie Actie, te prefereren boven een figuur uit de C.H.U., die steeds bijzondere belangstelling heeft gehad voor Nieuw Guinea. Maar de C.H.U. zelf is over deze benoeming van een K.V.P.'er in het geheel niet gesticht. Tilanus, de zachtmoedige, heeft in hoogst eigen persoon zijn verbazing uitgesproken over die benoeming en ook bij vele andere christelijk-historischen hoort men kritiek over het verliezen van dit terrein, waar juist de oude antithese christelijk-historisch versus rooms-katholiek weer scherper naar voren komt. De verbolgenheid van de christelijk-historischen zal zich, daar twijfelen wij niet aan, in de komende maanden zeker nog eens manifesteren.

Is het niets voor een interpellatie van de heer Tilanus? Dan zou hij zijn aanwezigheid in de Tweede Kamer weer eens metterdaad kunnen aantonen. Het zou voor het prestige van zijn partij niet onnuttig zijn.

A.F.L.

[p. 9]

Benen? Bah!

Mijn vierjarig zoontje speelt graag en veel met het zoontje van de melkboer in ons dorp.

‘Mammie, Aatje zegt, dat de meneren van de kerk (lees: de pastoor) zeggen, dat je niet naar de benen van de mevrouwen mag kijken.’

‘Zo, -’.

‘Mammie, Aatje doet het stiekum toch.’

‘Oh ja?’

‘Mammie, wat is daar nou eigenlijk àn?’

Op een zondag een week of wat later:

‘Mammie, mag ik bij Aatje gaan spelen?’

‘Aatje is naar de kerk, kerel.’

‘Oh mammie, dan is-ie naar de bénen gaan kijken!’

Nog enige weken later een ingezonden stukje in Folia Augustiniana, orgaan van de R.K.S.V. Sanctus Augustinus te Leiden: ‘... waar blijven we, als zelfs op studentenbals de swing niet alleen wordt toegelaten, maar zelfs in een wedstrijd gepropageerd? Kunnen we ons nog terecht verbazen over het feit, dat we de erenaam “de Heren” al bijna in zijn geheel zijn kwijtgeraakt, wanneer blijkt, dat de door zichzelf respecterende dansscholen streng geweerde swing in de vereniging wordt binnengehaald?... Of moet ik veronderstellen dat men het bestiale karakter van de swing niet onderkent? Dat men niet ziet dat, waar de dans de poëzie der voeten is, de swing een schunnige pornografie is? Dat men in z'n onschuld denkt, dat dat benenzwaaien, dat buikschudden, dat slingeren en weer teruggooien, welk spelletje de heren met de dames spelen, dat dàt gezonde ontspanning is? Aan ons, studenten het antwoord op deze vragen, en aan ons ook om metterdaad te tonen de erenaam, die de Leidse burgerij nog graag voor ons over heeft, waard te zijn.’

Arme Aatjes!

J.G.v.L.