Hollands Weekblad. Jaargang 1

Korte commentaren

Een oulap verdienen

‘As 'n buitenlandse skrywer se stof opraak en hy moet vinnig 'n paar oulap verdien, dan word soms teen rasende tempo 'n skelstorie oor die verskriklike Blankes van Suid-Afrika geskryf’ zegt het maandblad Bantoe van die departement van bantoeadministratie en -ontwikkeling. Het blad is er al aan gewend om ‘voorgestel te word as 'n duiwelse soort persoon wat groot behae daarin skep om die Swartes van Afrika se lewens op allerlei maniere te vergal’.

Dat de gehele wereldpers inziet dat de Zuidafrikaanse ontwikkeling op een catastrofe moet uitlopen wekt dus in Pretoria alleen maar de reactie van die ene soldaat die uit de pas loopt en de rest van de troep verwijt niet in de maat te marcheren. Alleen de Nederlandse pers mocht onlangs het twijfelachtige compliment ontvangen een meer objectieve, dat is vergoelijkende, voorlichting te geven. Het is al niet erg genoeg dat het woord ‘apartheid’ het enige Nederlandse woord is dat de krantenlezende wereldburger kent, we dreigen op allerlei manieren met onze dolgeworden stamgenoten aan de Kaap geïdentificeerd te worden. Onlangs weer door het opzienbarende aanbod van een Zuidafrikaanse bisschop.

De R.K. clerus vervult hierdoor, zoals al vaker in de geschiedenis, de rol van de opportunist. Peron, altijd door de kerk gesteund, kreeg toen hij op zijn eind liep opeens ruzie met het Vaticaan. Zo blijkt de Zuidafrikaanse clerus nu overtuigd van een naderend bankroet van de rassenpolitiek en gaat ze in de oppositie. Een bisschop heeft aangeboden het land te verlaten, als ook Verwoerd naar zijn moederland terugkeert. Dat moederland is Nederland. We mogen ons dus wel zeer gelukkig prijzen als de Afrikaanse premier niet op het voorstel ingaat. We laten nu wel rassenfanatici vrij uit de gevangenis, maar er is geen reden om ze te gaan importeren. Het voorstel heeft trouwens geen enkele zin. Al is de Unie dan geen democratie we kunnen rustig aannemen

[p. 11]

dat Verwoerd de meerderheid van de blanke bevolking achter zich heeft.

Nu wij helaas weinig invloed kunnen uitoefenen (de boycotactie is hier onbekend) blijft ons niets anders te doen dan overal de indruk weg te nemen dat wij met deze duiwelse soorten personen verwant zijn en verder de onontkoombare ramp af te wachten die Verwoerd zonder enige discriminatie blank en zwart gelijkelijk gaat bezorgen.

B.C.

Fijn ongeluk

Een advertentie waarin een dienstmeisje gevraagd werd vermeldde laatst als aparte attractie van het werkhuis dat het op een drukke weg uitkeek, met daarbij tussen haakjes: veel ongelukken. Wie zich ergert aan deze crue invitatie voor ‘Kraft durch Schadenfreude’ doet verstandig te luisteren naar wat variaties op hetzelfde thema.

1. Een leerling zegt tegen zijn auto-instructeur: ‘Gisteren heb ik voor het eerst sinds jaren weer eens een ernstig ongeluk gezien. Het is natuurlijk verschrikkelijk voor de mensen die erbij betrokken waren, maat ik kan het niet helpen: ik vind het altijd een mooi gezicht, die beschadigde auto's’. De instructeur was het met hem eens.

2. Bij vele Amerikaanse locale kranten bestaat de redactie uit drie afdelingen: crime, accidents en politics. De behoefte aan sensatie, aan het smullen van de details van andermans pech, is niet nieuw, niet tot Amerika beperkt en niet tot verkeersongelukken.

3. Kinderen beneden de tien jaar, van oudsher een dankbare groep als het om ethische vragen gaat, zijn even verheugd over een auto-ongeluk in hun speelstraat waarnaar zij mogen gaan kijken als over de komst van de orgelman. Als zij beneden de vijf zijn kijken zij stil en gespannen naar de brokken; boven de vijf bespreken zij graag onderling met een beroepsair de ravage. Het zou onzin zijn hen ongevoelig te noemen. Het ‘wat zielig voor die mensen’ ligt voor in hun mond. Maar hun medeleven met de slachtoffers zet geen domper op hun opwinding over het ongeluk, over de rel. Integendeel, medeleven en opwinding vormen samen één emotie, een prettige, die hen verder voor geen enkele vraag stelt.

K.L.P.