Hollands Weekblad. Jaargang 1

[p. 9]

Korte commentaren

Oder-Neisse

Duitsland heeft de oorlog verloren.

Dat was de verrassende gedachte die bij me opkwam op de terugreis uit Duitsland, waar ik met een aantal mensen had kunnen spreken over de kwestie van de Duits-Poolse grens.

Alle ministeries uit Bonn hebben vertegenwoordigingen in West-Berlijn. Aan het hoofd van Vluchtelingenzaken staat daar een competent uitziend man, afkomstig uit Stettin. Zijn rust verlaat hem echter geheel wanneer hem de vraag gesteld wordt waarom men de Oost-zone toch aldoor Mitteldeutschland noemt. Zijn zelfbeheersing is verdwenen, er komen onsympathieke klanken in zijn stem. Laat men het toch goed begrijpen; hij heeft altijd in Stettin gewoond en als we nu even afzien van alle politiek is het toch menselijk te begrijpen dat hij graag weer naar zijn geboortehuis terug zou willen. (Het is evenwel de vraag of de inwoners van Szczecin hem graag zien terugkeren).

Wanneer hij wat is bedaard worden de politieke aspecten besproken. Hij verzekert ons dat Duitsland nooit de gewelddadige oplossing voor het probleem van de oostelijke grenzen zal kiezen (dat heeft Polen al vaker gehoord) maar een erkenning van de huidige grens is om binnenlands-politieke redenen ongewenst; het zou de vluchtelingenorganisaties in een martelaarspositie brengen en meer aanhang bezorgen (het lijkt echter waarschijnlijker dat door het niet-erkennen van de Oder-Neissegrens de vluchtelingenorganisaties steeds overmoediger worden). Bovendien, ook al ligt de huidige politieke constellatie zo dat een erkenning voor de hand ligt, we kunnen deze troef niet zomaar weggooien. Misschien hebben de Russen er wel wat voor over. Stelt u zich eens voor dat we de hereniging van Duitsland konden kopen voor een erkenning van de Oder-Neissegrens. De weerlegging van deze redenering is te omvangrijk om tussen haakjes te zetten. Waarom betekent de erkenning zo'n grote troef als wordt toegegeven dat er niets anders op zit? Wat voor belang heeft Rusland bij een erkenning, die alleen maar de band met Polen kan verminderen? Waarom zou het een hereniging toestaan nu Oost-Duitsland allang de Oder-Neissegrens eeuwig heeft verklaard?

De argumenten om niet tot erkenning over te gaan, zijn dus niet geldig. Het argument om het wel te doen blijft bestaan: het kost niets en het kan de Polen en eventueel de Tsjechen ertoe brengen de afschrikpropaganda tegen de ‘revanchistische’ Adenauer niet langer te geloven.

In wereld-politiek verband is al deze argumentatie echter vrij steriel want Duitsland heeft de oorlog verloren en de Oder-Neissegrens is er. Het enige gevaar is van binnenlandse aard: als de extreem-natiolistische tendenzen in de Bondsrepubliek niet tijdig onderdrukt worden, en er daar weer onsmakelijke geluiden te horen zijn.

B.C.

Gedrus Mizeriavichus

In het nummer van 15 april van het Littouws Republikeins Jeugdblad wordt een brief afgedrukt van een groep leerlingen van het staatsconservatorium. Hierin kan men lezen dat de directie van de school een student, genaamd Gedrus Mizeriavichus, op aandringen van de leerlingenorganisatie verwijderd heeft, omdat hij, vertrouwend op zijn natuurlijk talent, lessen verzuimde, zijn studie niet serieus aanpakte, om zijn medestudenten lachte en verklaarde dat alle kritiek die de studenten op hem hadden slechts één motief had: de wens om hem van het conservatorium te laten trappen.

Nee, schrijven de studenten, Gedrus werd er niet uitgetrapt. Integendeel, iedereen trachtte hem te helpen de juiste weg te vinden, deed moeite om hem met zijn studie te helpen en er werd zelfs een verzoek voor een beurs ingediend. Maar Mizeriavichus wuifde onze hulp hooghartig weg. Meer nog, hij belasterde ons. Hij wilde zich niet met ons bemoeien, gaf niets om onze mening en tenslotte bleef de studentenraad geen andere weg open dan hem in de steek te laten.

Men kent in onze studentenmaatschappij ook deze lastige asociale lieden. En op conservatoria komen ze nog meer voor. Stel je voor: op je talent vertrouwen. Het wordt tijd dat ook in dit land de studenten het recht krijgen al te talentvolle mede studenten die niet eens geholpen willen worden te verwijderen. Weer geeft de Sovjet-Unie het voorbeeld bij de democratisering van het Hoger Onderwijs.

B.C.

[p. 10]

Long live de Bra

Vraag: hoeveel percent minder is de druk van de zachte dubbelkatoenen schouderbandjes der Playtex Long-Line Living Bra die het zwaardere figuur zoveel slanker maakt door een modieus-hoge steun van A, B, C, of D cups en voorpand van nylon marquisette (vormhoudend gevoerd en sierlijk geborduurd!) met slankmakend elastiek rondom? De Bijenkorf heeft ook 't antwoord: 45%!

En mocht u dit cijfer niet geheel vertrouwen dan is de Playtex Long-Line Living Bra figure-consultant persoonlijk te spreken.

Dit alles wordt de onschuldige krantenlezer meegedeeld in een advertentie waarin de tekening van een meisje dat met wapperend haar en voorovervallend lichaam de indruk maakt in een windtunnel te zijn opgesteld, als blikvanger fungeert. Haar mond verkeert in een extatische kramp wat niet te verwonderen is waar ze 45% minder druk ondervindt van de zachte dubbelkatoenen schouderbandjes van haar Playtex Long-Line Living Bra.

Dit exacte cijfer heeft ons werkelijk geschokt. Natuurlijk wij wisten reeds lang dat de wit-meter nadat men een bepaald merk tandpasta gebruikt heeft een wit-verhoging van 60% constateert, wij weten allen dat ICA precies 3 (drie) voordelen bezit en dat er een wasmiddel bestaat dat 7,5 van de 8 Amerikaanse vrouwen prefereren. Maar deze 45% overtreffen dit alles. Wij zouden de Playtex Long-Line Living Bra slechts een vraag willen stellen: 45% minder dan wat?

B.C.

Vreemdelingen

In de rubriek This England van de New Statesman vindt men deze week de volgende woorden geciteerd van een geestelijke van Liverpool: ‘De gevaarlijkste mens van de wereld is een ontwikkelde heiden. Onze universiteiten zijn er vol van, vooral aan de natuurwetenschappelijke kant, en wij lopen zeer grote gevaren als wij in overzeese gebieden zoals Ghana, Nigeria, Kenya en Oeganda, alleen ontwikkelde mensen voortbrengen.’

Het zijn verleidelijke woorden voor een commentator. Zij kunnen aardig in verband gebracht worden met een recent verhaal van R.-M. Albérès, waarin een ruimtevaarder na een ongeluk terecht kwam in een ander Europa, dat tot de 16e eeuw dezelfde geschiedenis had als het onze en daarna een andere weg gegaan was. Heeft zo'n geestelijke die wil suggereren dat het Christendom de wereld minder gevaarlijk maakt ook een andere Europese geschiedenis in de gedachten, misschien al bij de val van het Romeinse rijk afgetakt?

Het is een opwindende gedachte dat wij niet eens de ruimte door hoeven om zulke vreemdelingen te ontmoeten, maar het is waar dat zij het best tot haar recht komt als het citaat gegeven wordt zoals in de New Statesman, zonder een woord eraan toegevoegd; dan komen al de andere wonderlijke aspecten ervan tegelijk aan het licht. Wat zouden wij ook in Nederland niet een betovering van vreemde werelden op kunnen roepen met zo'n rubriek!

J.J.P.