Hollands Weekblad. Jaargang 1

Korte Commentaren

Bloot

Het meest-besproken incident van de laatste weken in Engeland heeft zich voorgedaan op Lord's, het aanzienlijkste der cricketvelden. Toen daar tien mannelijke toeschouwers hun overhemden uitgedaan hadden, protesteerden dames bij de suppoosten, en de hemden moesten weer aan. ‘After all, Lord's is Lord's’, betoogden de dames.

Wij hoeven haar initiatief niet aan preutsheid toe te schrijven; eerder aan gevoel voor etiquette, en misschien gevoel voor proportie: cricketers spelen in overhemden en lange broeken, en toeschouwers die lichter gekleed zijn dan spelers, dat kan niet. Zelfs zo opgevat, ziet de klacht er een beetje overjarig uit. De tijd staat niet naar formaliteiten; de schrijver van een ingezonden brief in de New Statesman deze week vergist zich niet als hij denkt ons te verrassen met zijn herinnering aan een heer die altijd zijn hand over het tuitje van de theepot hield bij het schenken. Ontbloting van grote oppervlakten van het lichaam, daar heeft haast niemand iets tegen te zeggen, behalve in Spanje en in Brabant. Het is anders de vraag of wij er langzamerhand nog iets bij te winnen hebben. Zeker niet voor het oog; om dat te weten hoeven wij niet eens naar het beroemde

[p. 9]

Ile du Levant, waar alleen ‘le strict minimum, mais le minimum stricte’ gedragen wordt, maar volstaat een blik op elk strand. Ook niet voor de eerlijke gelijkheid, zoals iedereen beseft die met de hoofdpersoon van Jean Dutourd's roman Doucin mee kan voelen: die was zich zelf bewust van zijn onaantrekkelijk naakt, en ging 's zomers maar naar een gat in het Massif Central, omdat hij zich niet aan mooie meisjes durfde te vertonen.

Bloot voor het gemak dan; omdat het zo heerlijk is in de zon? Brandt Corstius heeft daar al het laatste woord over gezegd. Het is afschuwelijk, in de zon; en bruin is helemaal niet zo mooi. Zij was prachtig, vertelt Mérimée ons van Carmen, maar zij had één gebrek: haar huid was een beetje bruin van kleur, door al de Spaanse zon.

Hoe lang nog, die borstharen en die ruwe bruine gezichten?

J.J.P.

Herkenning

- ik heb nog een hoofd vol met haar
en een mond met tanden
beenen
om nog ver te lopen

Niet alleen zij, die de poëzie van de dichters van Vandaag, van Morgen en - zo Den Besten wil - van Overmorgen onder de knie hebben, zullen bij het lezen van bovenstaande regels de echtheid ervan erkennen, maar ook zij, die het voorrecht genieten kennis te mogen nemen van de aan het Haags college van B. en W. toegezonden brieven. De geciteerde regels zijn ontleend aan raadsstuk nummer 202, een brief van de bijna 104-jarige heer P.A. Boidin.

Vrijwel alle Haagse kranten hebben de brief in zijn geheel gepubliceerd. Sommigen zonder commentaar, spottend dus met de onhandige, onschoolse stijl van de schrijver. Andere bladen drukten de brief af voorzien van een bijschrift in de geest van: het gemeentebestuur zal aan de verlangens van die lieve, domme opa (de brief was bedoeld als ‘een verlangbriefje waar ik gebrek aan heb’) vast wel tegemoetkomen.

Is opa Boidin poëtisch begaafd? Niet altijd immers leidt een tekort aan grammatikaal en stilistisch vermogen tot een dichterlijke uitdrukkingswijze. Of is het louter toeval, dat het ‘slechte’ Nederlands van de schrijver van raadsstuk no. 202 de poëzielezer een onmiskenbaar gevoel van herkenning geeft?

A.v.D.

De zonde van uitzonderingsgeval

In het Hollands Weekblad van 1 juli beschreef Th. Joekes de serie dwanghandelingen die hij moest ondergaan om het buitenlands nummerbord van zijn auto verwisseld te krijgen voor een Hollands. Ik heb het nu ook doorgemaakt. Weliswaar had ik bij de heer Joekes voor, dat ik de hulp van een autohandelaar had, maar tegen, dat ik er op een bepaalde dag mee met vakantie over de grens wilde. Ik had het voertuig overgenomen van iemand uit de buitenlandse dienst; er prijkten nog frivole nummerbordjes op, bosgroen met kleine zwarte cijfers. Bordjes om in te bijten zijn dat voor de betrokken ambtenarenschaar. Het eerste ritueel, inklaren van de auto, hebben de heren blijkbaar naar hartelust genoten, volle drie weken. Om de twee dagen besprak ik de voortgang met de bemiddelende dealer, die steeds nieuwe obstakels moest overwinnen, als door tovenarij opgeworpen na iedere geslaagde stap onzerzijds.

Maar eindelijk was het toch zo ver; de invoerrechten mochten worden betaald. Nu alleen nog het kentekenbewijs, dat was nu werkelijk een kwestie van een paar dagen. Alleen nog de ambtelijke keuring, het ambtelijk wegen en dan eindelijk de baan vrij: deel 1 van het kentekenbewijs, deel 2, nummerborden laten persen en monteren, belastingkaart. (Zie Joekes, paragraaf 8).

Al spoedig bleek dat wij te lichtvaardig over de zaak hadden gedacht. Twee weken gingen voorbij, nog steeds geen oproep voor de ambtelijke keuring. Informaties bij de Rijksdienst Wegverkeer. Ja, het was zo verschrikkelijk druk; twee ambtenaren van de betreffende afdeling waren met vakantie en de anderen waren bijna overwerkt. Niets aan te doen, die meneer moest maar afwachten. Hij wil ook met vakantie? Ja, dat kenden ze, iedereen wilde met vakantie. Toen heeft de dealer een prachtige tour de force gemaakt. Hoe precies weet ik nog steeds niet. Hij mompelde iets over een secretaresse van die Dienst.’ U weet wel’, voegde hij er verdrietig aan toe. Hoe dan ook, het resultaat was ongehoord. Reeds de volgende dag mochten wij op de keuring komen.

Daar stonden wij dan, zes weken na het begin, twee dagen nadat ik had willen afreizen. Precies op tijd waren wij, negen uur, want het keuringsprogramma zou zo vol zijn, dat als wij niet precies op tijd zouden zijn, onze hele onderneming weer voor weken in duigen had gelegen. Het was een zeer grote garage, aan de rand van Loosduinen, slechts voorzien van de carosserie van een gewezen autobus. Geen publiek, geen keu-

[p. 10]

ringsambtenaren ook, hoe wij ook zochten achter deuren en kasten. Wij gingen tenslotte tussen de schuifdeuren staan wachten, de dealer en ik, kijkend naar de regen op de betonnen parkeerplaats. Hij was al een oude vriend van mij geworden. Tien minuten stonden wij te kijken, een kwartier. Toen drong door het eentonige geruis van de regen klokgebeier tot ons door. Daar heb je het nu, dacht ik. De spanning is mij te sterk geworden, hallucinaties. Maar nee, ook de dealer keek op. Een begrafenis, ja, wie weet de keuringsambtenaar? Een diepe berusting zonk in mij neer.

Kijk, kijk, daar komt hij aan, dus toch nog. Was hij goed gehumeurd of slecht? Ach, natuurlijk slecht, want zijn broekspijpen waren nat geworden. Zonder groet fietste hij de garage in, stapte af en zette het rijwiel tegen een muur. Daarop verdween hij achter een deur. ‘Moeten wij niet wat doen?’, vroeg ik aan de dealer. ‘Bij hem aankloppen, ons melden?’

‘Nee, nee, niet doen’, zei mijn vriend. ‘Laat het nu maar aan mij over. Je moet de mensen nooit het gevoel geven te worden opgejaagd, daar koop je niets voor.’

Wij wachtten dus, de dealer onschuldig neuriënd. Na een minuut of vijf kwam de ambtenaar weer naar buiten. Ik kon nu beter zijn gezicht zien, een nog vrij jonge man, met bleke, ronde trekken. Hij begaf zich naar de achtermuur en nam een rubber slang van een haak. Een formidabel gesis vulde ineens de holle ruimte: perslucht tegen zijn natte broekspijpen. Geruime tijd bleef hij aan het blazen, de pijpen moeten goed nat zijn geweest. Toen nam hij nog een paar slokken uit zijn thermosfles en klaar was hij voor de keuring.

‘Die wagen is nog practisch nieuw’, merkte hij afkeurend op. Wij gaven toe dat het practisch nog een nieuwe auto was. Hij liep er voor langs, achter langs. Zou de wagen misschien te nieuw zijn, kon er nog iets anders mis zijn? Ik hield mijn hart vast.

Maar gelukkig, de rest van de keuring is uiterst snel verlopen. Ongeveer anderhalve minuut nam het. Richtingaanwijzer links uit, richtingaanwijzer rechts, achterlichten doen het? Ja, de wagen is goedgekeurd.

‘Meneer is zeker een kennis van de minister’, zei de ambtenaar met een slim lachje nadat wij aan een tafeltje in het wrak van de autobus nog een aantal formulieren hadden ingevuld.

‘Nee, hoe dat?’ vroeg ik verbaasd.

‘Nou, dat is toch wel duidelijk. Al die haast, zèlf maar de formulieren meenemen en zo. Normaal gaat dat met de post hoor.’

Wij gingen weer op weg. Aan de andere kant van de stad moesten wij nu zijn, bij de Gemeentelijke Gasfabriek. Daar gingen wij op de geijkte weegbrug verder boeten voor de zonde een uitzonderingsgeval te zijn.

A.L.S.