Hollands Weekblad. Jaargang 1

Korte commentaren

Russisch-Amerikaans gesprek

Misschien wordt Nixon de volgende president van de Verenigde Staten. Misschien komt er dan nog eens een topconferentie waar de staatshoofden van Amerika en van de Sovjet-Unie met het volste recht het hoogste woord zullen hebben. Hoe dat hoogste woord er dan zal uitzien is vorige week duidelijk geworden bij het gesprek tussen Nixon en Chroesjtsjof in Moskou ter gelegenheid van de opening van een Amerikaanse tentoonstelling.

‘Mijn broer en ik werkten vroeger veertien uur per dag in een winkel; het was zwaar werk’, zei Nixon nijdig toen een van zijn Russische gasten een onvriendelijke opmerking over Amerikaanse winkeliers maakte Chroesjtsjof antwoordde iets in de trant van ‘Dat kan wel zijn, maar hebt u wel eens in een mijn gewerkt, zoals ik in mijn jonge jaren’. Chroesjtsjof sloeg op een gegeven moment zijn arm om een Russische arbeider en riep ‘Kijk eens naar deze man. Ziet hij er soms uit als iemand die onder een slavensysteem werkt?’ Nixon had gelukkig een Amerikaan in overall bij de hand, die hij hartelijk bij de kraag pakte, en hij schreeuwde terug ‘En dacht U soms dat deze man werd uitgebuit door kapitalisten?’ Het gesprek speelde zich af in een Amerikaanse expositie-keuken, ingericht met de nieuwste wasmachines en ijskasten, waar Chroesjtsjof smalend commentaar op gaf. Volgens de verslagen van dit Russisch-Amerikaanse televisienummer vielen de twee mannen elkaar voortdurend in de rede, dreigden zij met hun raketten en hun welvaart en beschuldigden zij elkaar van het gebruik van dreigementen. Zo nu en dan probeerden zij met een beleefd zinnetje het bezoek in de ouderwetse kanalen der hoffelijkheid te leiden, maar het duurde nooit lang voordat hun beider ware aard weer boven kwam en zij op ruzietoon weer overgingen tot het opscheppen over eigen producten en het af kammen van die van de ander.

Nixon heeft in Europa nog altijd een vrij slechte naam door zijn eerzuchtige, ontactische en vaak sentimentele gedrag tijdens de presidentsverkiezingen in 1956. Zelfs in Amerika was men in die tijd nogal slecht over hem te spreken. Dat is later wat veranderd. Het geknuffel van de kinderen en grote mensen die hij in binnen- en buitenland tegenkomt, zijn grote werkkracht en leergierigheid, zijn praktische intelligentie en het vermogen om tegenstanders tot elkaar te brengen, hebben zijn populariteit doen stijgen.

Het is niet gezegd dat de vredeskansen kleiner worden wanneer de beschaafde diplomatie vervangen wordt door de onbeschaafde. Eerlijke vulgariteit is in de meeste opzichten te verkiezen boven goedgemanierde hypocrisie. Klasse- en beschavings-

[p. 9]

verschillen tussen de onderhandelaars - zoals indertijd tussen Chamberlain en Hitler - hebben een nadelige invloed op het verloop der onderhandelingen. Maar het is toch wel een beetje jammer dat de welopgevoede intellectueel er op die manier steeds meer voor gek komt bij te staan. Wij zouden zelfs gedwongen zijn om toe te geven, tegen beter wensen in, dat Nixon bij de volgende Amerikaanse presidentsverkiezingen de voorkeur verdient boven Stevenson.

K.L.P.

Hulp aan drinkers

In een Amerikaanse correspondentie voor de New Statesman and Nation bericht C.H. Rolph dat sinds enige tijd, als de opera van Denver uitgaat, politie-agenten aan de automobilisten vragen of zij denken veilig naar huis te kunnen rijden. Er staan studenten klaar om het stuur over te nemen van degenen die niet zeker zijn.

Er zal wel niet uit afgeleid mogen worden dat in Amerika de verbroken Europese traditie wordt voortgezet van conversatie en consumptie bij muziekuitvoeringen. Dat de studenten juist bij de opera worden opgesteld, zal eerder gemotiveerd zijn door een gewoonte van de bezoekers om zich vol te laten lopen voordat zij zich ter wille van de deftigheid aan een avond ‘long-haired music’ onderwerpen.

Misschien dan niet bij de Stadsschouwburg en bij K. en W., maar in het algemeen op het Rembrandts-, Leidse- en Gevers Deynootplein: daar zou zo'n dienst ook emplooi kunnen vinden. De automobilisten zouden eerst minder willig zijn, dat is te voorzien, want terwijl veel Amerikanen een auto niet meer achting toedragen dan een fiets, is hij voor Nederlanders vaak een kostbaar ding, om zuinig en precies op te zijn (‘De garage zegt, Meneer, een auto die zo gereden is als die van u, die is na drie jaar eigenlijk meer waard dan toen hij nieuw was’). Op den duur moet het systeem toch in overeenstemming blijken met een hogere vorm van zuinigheid die wij ‘welbegrepen’ mogen noemen, en dan heeft iedereen er plezier van: ook de politie-agenten, als die er zich in mengen om eens iets aardigs aan te bieden, en de studenten, die hun klant gezelschap houden bij een laatste glas voordat zij per taxi op zijn kosten terugkeren naar de stad.

J.J.P.

Om een naam

In een van onze villadorpen staan aardige, nieuwe huizen in een rijtje om een plein, het Rozenplein. Men zou adembenemender namen kunnen verzinnen, maar nauwelijks toepasselijker. De hele zomer bloeien de rozen in de perkjes van het trottoir en op rozen ook schijnt er het leven gevestigd, dat elders vaak zo ingewikkeld is, rommelig, zo onnodig ruw of overdreven. Armoe en geploeter, ernstige ziektes, nu al doodgaan, dat is iets voor andere buurten. Aan het Rozenplein zijn de gezinnen jong en de mannen zonder uitzondering bezig aan een mooie carrière. Zie hen zaterdagmiddag in de weer met grasroller en knipschaar of bezig het te filmen: echt, officieel geluk in kleuren. Wie zal het verbazen dat zij als één man opstaan wanneer het andere leven daar met zijn vieze handen aan dreigt te komen? Je kan er niet vlug genoeg bij zijn. Werkelijk, ze hadden het over de telefoon gezegd: ‘Mevrouw, in Brieneroord bezorgen wij alleen op vooruitbetaling’. ‘Ja’, had ze natuurlijk dadelijk geantwoord, ‘maar daar horen wij helemaal niet bij. Wie denkt U wel dat ik ben!’. Toen hadden ze aan de andere kant gezegd: ‘Van die bloemennamen, dat is toch Brieneroord? Neen, mevrouw, het spijt ons, maar wij kunnen er niet aan beginnen.’

Onmiddelijk staakten de grasmachines hun nijver gesjirp, de mannen staken de koppen bij elkaar. Brieneroord, een zanderig buurtje van tramconducteurs, kleine kruideniers en Dreestrekkers. Zouden zij daarbij worden gerekend? Die stomme ambtenaren van de gemeente ook, dat hadden ze toch moeten zien. Het ligt hier vlak achter en ook allemaal bloemennamen. Maar wat zou je van die kerels verwachten, natuurlijk ook al rood.

Het werd een petitie aan het gemeentebestuur, met dringend verzoek om naamswijziging. ‘Prinses Beatrixplantsoen’, een aardige nieuwe naam, daar was iedereen het over eens.

A.L.S.

Silent Glow

Het zal niemand verbazen dat het Amerikaanse compromis met dood en lijden, door J.L. Heldring duidelijk gesignaleerd, zich ook tot het dierenrijk uitstrekt. Door een ziekenhuis werden onlangs offertes gevraagd voor een verbrandingsoven van proefdieren omdat, door de sterk verhoogde omzet van ongelukkige viervoeters, de capaciteit van de huidige te klein was geworden. Twee aanbiedingsfolders kwamen binnen, een Amerikaanse en een Duitse. Welk een aangenaam drukwerk was het eerste; de omslag van dieprood glanzend papier en daarop

[p. 10]

stond het hoopgevende merk in discrete letters vermeld: Silent Glow, animal crematory installations’. Eindelijk rust, warmte, zij het in de aanvang wat veel, kortom Hoop, ook voor proefdieren.

Geen illusies daarentegen in de Duitse propositie, aangekondigd als: ‘Kadaververbrennungsofen für rasche und hygienisch einwandfreie Vernichtung von Kleintierkadavern’. Maar aan vakkennis zal het zeker niet ontbreken.

A.L.S.