Hollands Weekblad. Jaargang 1

Te gast bij Mongénéral
door J.H.W. Veenstra

Mafrance van nu verschilt van la France van vroeger. Met de vervanging van het lidwoord door het bezittelijk voornaamwoord is eigenlijk alles gezegd en de onsterfelijke Canard enchaîné, die zijn lezers aan een nieuwe politieke terminologie went, zegt dan ook alles. Ik was enkele weken met vakantie in Frankrijk tijdens het bezoek van De Gaulle aan Italië, tijdens het huwelijk van Brigitte Bardot en tijdens de eerste helft van het Tour de France-festijn. Neem dan enkele kranten en je bent volkomen in het beeld. La France Rhétorique Eternelle barst over je los, zwijmelt over je heen en spuit woordenfonteinen die geen ander volk zo afschuwelijk spiritueel kan opleveren. Of het Ie Président, not' Brigitte (nu vermomd als zedig bruidje) of nos héros de la route zijn, ze rollen uit de persen behangen met de epitheta, die alleen een Frans journalist kan verzinnen en die hij als een uitbundige barokfaçade optrekt vóór de groezelige bedrijvigheid die de beroepspolitiek, de beroepsfilmerij en de beroepssport is.

Wie niet beter weet zou geloven dat met de reis van De Gaulle naar Italië het gezicht van Europa verandert. Niet het Verenigd Europa, die gekneusde droom van de politici van de veertiger jaren, maar een Europa onder leiding van een geïnspireerd generaal, die assen trekt (Parijs-Rome), driehoeken uitlegt (Parijs-Bonn-Rome), Middellandse Zeepacten op zak heeft (Eurarabische, Eurafrikaanse stamppot) en die als een Hannibal zijn olifanten van dromen over de Alpen voert. Het is nogal beangstigend, deze dagdromerij, die zo hopeloos ireëel is en die zo geen catastrofes dan toch verlammende decepties moet opleveren. Maar de Franse burger laat zich ook weer niet zo gauw voor de gek houden door wat hem over het nieuwe Gaulilea en zijn Zaligmaker wordt voorgespiegeld en daarvan is de onvergelijkelijke Canard een verkwikkend voorbeeld.

Ook deze spoteend, die nog niets van zijn speelsheid heeft verloren, goochelt met woorden, maar hoe! Ziehier een vluchtig geplukt boeketje Canard-proza. De Gaulle heet in het canardiaans steevast Mongénéral en hij beheerst dus Ma Cinquième République. Hij heeft als ministers o.m. Mondebré (ook wel l'amer Michel), Montanneur (Pinay. die leerfabrikant van origine is), Moncouve de Murville en Grosmatou (Soustelle, de held der Algerijnse kolonisten). De president bezocht de Paus: De Gaulle est allé prendre le thé Deum chez Monpape. En waarom is hij naar het Vaticaan gegaan?

[p. 4]

Enkel en alleen om het miracle français te laten bekrachtigen. De minister van buitenlandse zaken heeft een persconferentie gegeven: Le Couve de Mon Quai reçoit Ma Presse, avec son air de musicien qui n'aime pas la musique.

Maar behalve speels weet deze snavel zich ook nog bijzonder spits te roeren. Ziehier de hele hedendaagse Franse situatie in één zin: ‘Les généraux français passaient pour être toujours en rétard d'une guerre. Aujourd'hui, il n'est pas exagéré de dire que le plus célèbre d'entre eux est en rétard de trois ou quatre révolutions’. En als La Gangrène, de bittere aanklacht tegen de tortuurmethoden van de Franse politie, in beslag is genomen, heet het: ‘La censure est un merveilleux médecin des bonnes moeurs: quand un malade a la gangrène, elle décrète qu'il ne le saura pas. Ainsi se croira-t-il, l'heureux homme, en parfait état physique. Il crèvera, comme disit l'autre, en bonne santé.

Nee, zolang de eend de generaal overleeft is ook Frankrijk niet verloren.