Hollands Weekblad. Jaargang 1

Dan liever de lucht in
door A.L. Schneiders

Met hun zevenen staan zij op een plaatje in een nu alweer oude krant, de zeven goedgekeurde adspirant-ruimtevaarders van de Verenigde Staten. Tot dusver had ik naar het portret van de nieuwe mens geheel in het duister getast: een geestdriftige, weergaloos vindingrijke kapitein Nemo, een gietijzeren hermetisch gesloten held of de minst onbruikbare van een legioen meldingsgrage desperado's? Een film die ik had gezien van de selectieproeven, waarbij de honderden gegadigden successievelijk in een monsterachtige centrifuge werden rondgeslingerd, bood geen uitkomst. Het was slechts gissen, waar nu in die kolossale metalen wirwar van platen, buizen en bollen de adspirant-ruimtevaarder nog klop-

[p. 3]

te. In een ander soort sorteermachine was het duidelijker waar de gegadigde zich ophield, maar ook daar was hij niet minder vormeloos dan een mossel in zijn schelp.

Maar nu zijn de uitverkorenen toch te voorschijn gekomen. Uit de machines gepeld, bijgebracht, goed geschoren en in hun beste donkere pak gestoken, staan zij op een rijtje achter een soort bestuurstafel. Op verzoek hebben zij ieder de handen op de leuning van de stoel voor hen gelegd, een aardige informele houding, en allen doen wat de fotograaf en de natie van hen verwachten: lachen. Natuurlijk niet schateren of brullen; het is meer een soort stralen. Zij tonen daardoor vertrouwen in de natie, de wereld, de toekomst, de ruimte en God natuurlijk. Een geruststellende, vertrouwenwekkende foto is het en zo is het natuurlijk ook bedoeld.

Denk niet dat het avonturiers zijn. Een jaarreünie van Ohio State-college zou het kunnen zijn of ook wel een groepje zendelingen op een feestavond. Dat klopt ook met de statistieken. Voor twijfelaars, fantasten, zuurpruimen of andere minder aangepasten is ook in de ruimte geen plaats. Alleen zeer goed geïntegreerden blijven in de sorteermachines min of meer heel. Zij schijnen dan ook allen goede functies in de maatschappij te hebben, goede humeuren, gezinnen en huizen met tuinen.

Maar, als het dus niet de kracht van een intense verveling kan zijn, of een brandende dorst naar onsterfelijkheid, wat drijft hen dan? Het moet wel zoiets zijn als een rotsvast, helder zelfvertrouwen, dat hen het absolute geloof geeft de allereerste te moeten zijn.

Ik heb geen enkel bezwaar tegen dat soort eerzucht, maar het onttrekt zich geheel aan mijn eigen ondervindingen en als men zelf in het schuitje van een zweefmolen al ongerust is, wat zit er dan anders op dan de pen er maar weer in te zetten? De mond houden, jawel.

Maar waarom niet met de tijd meegaan en iets moois over de ruimtevaarders schrijven? Inderdaad zou dat misschien best aardig kunnen zijn, maar zolang zij zich als een zondagschoolklasje laten presenteren is het niet nodig. Het zou trouwens niet lukken. Zoals zij daar op de foto achter hun stoelen staan te stralen, lijkt het er veel op of zij straks werkelijk gaan zingen. Achter hun rug is de Star Spangled Banner gedrapeerd en voor de bestuurstafel zijn twee kleine raketmodellen opgesteld. Misschien zijn zij voor deze gelegenheid wel van de suikerbakker afkomstig.