De Hollandsche Lelie. Jaargang 29

[p. 807]

Overzicht van de Week.

I.
De nieuwe Nederlandsche Vereeniging tot Bescherming van Dieren.

Reeds lang bestond er tweespalt in den boezem der Ned: Vereeniging tot Bescherming van Dieren.

In de Holl: Lelie werd door mij herhaaldelijk de aandacht gevestigd op het feit dat het Hoofdbestuur dier Vereeniging en dat van het Haagsche Toevluchtsoord (?) voor noodlijdende Dieren verschillende leden gemeen hebben, o.a. een en denzelfden penningmeester, enz.

Thans is het er eindelijk van gekomen dat een nieuwe vereeniging zich constitueerde, omdat verscheidene afdeelingen zich afscheidden van de oude.

Op die nieuwe vereeniging zij hier met allen nadruk de aandacht gevestigd van al diegenen, die belang stellen in het lot van het dier. De namen van generaal Prins, kap: ter zee Fabius, e.a., die sinds jaren zich vergeefsche moeite gaven voor een reorganisatie der oude bestaande vereeniging, zij mogen ons borg zijn hoe we hier te doen zullen hebben met menschen, die krachtig willen meewerken in het belang der goede zaak, die van het dier - alléén. -

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

II.
Beslissing Prijsvraag.

De bekroning valt m.i. ten deel aan mevr: Monod de Froideville, te Leiden.

Van de ingekomen antwoorden konden verscheidene niet in aanmerking komen, omdat de inzenders geen abonné waren, doch leesgezelschap-lezers. Verscheidene andere waren in proza gesteld, en beantwoordden dus niet aan den gestelden eisch. -

Het komt mij voor dat mevrouw Monod de Froideville er nog het best in slaagde een niet al te houterigen vorm te geven aan hare berijmde vertaling, en om die reden geef ik aan haren arbeid de voorkeur. Ik laat hieronder hare overzetting volgen:

Red: Holl: Lelie.

Kindervragen.

Wat is de oorlog toch? - zoo vragen zij ons allen -
En is 't niet slecht en wreed, dat meedoen aan den strijd?
Soldaten zien ze graag, het liefst bij honderdtallen,
Maar ze beseffen niets van de offers die daar vallen.
Ach, al die kindervragen, wie weet daarop bebescheid!

De een vindt dat de vorsten, om twisten te beslechten,
Zoo eerlijk moesten zijn om zelf ten strijd te gaan,
In plaats van 't arme volk te dwingen om te vechten,
En zóó, om húnnentwil, elkander dood te slaan.

Dáár zit een meisje aan 't raam, haar schoot vol strooken linnen,
Maakt pluksel voor de armen, gewond aan 't oorlogsfront.
Maar, peinzend bij haar werk, schiet haar plots iets te binnen:
‘Hé Moeder!’ - zegt ze dan - ‘hoe kan men 't toch verzinnen?
Eerst maakt men 't opzet'lijk ziek, en daarna weer gezond!’

Een kleine flinke knaap, 't geweertje op den schouder,
Loopt, - roepend: 'k ben soldaat! - parmantig heen en weer.
Hij zwaait zijn sabel rond. - ‘Wacht maar, ben 'k tien jaar ouder,
Dan schiet ik ze allen dood of steek ze allen neer!’

Ginds ligt een aardig kindje geknield in 't ledikant,
De gouden krullen los, en vraagt met goed gelooven:
‘Moes, als ik bid: Leid, Heer, de zege aan onzen kant!
Dan doen de vijand-kind'ren dat toch ook voor hun land?
Dus hebben zij en wij dan élk een Heer daar boven?’

O, raads'len zonder tal, o! steeds hernieuwde vragen,
Geboren dag op dag in 't kinderlijke brein,
Gij wordt ons nooit onthuld, gij blijft ons pijnlijk plagen!
Want waar de vloekb're krijg slechts ramp en wee doet dragen,
Dáár kan voor liefde en hoop in 't hart geen ruimte zijn!

C.M.d.F.
Leiden, Aug. 1915.