De Hollandsche Lelie. Jaargang 29

Bets.
Schets van Joh^a. Wilh^a. Tadema.

Mevrouw van Hoorn is bezig den koffieboel klaar te zetten. Met d'r kortdikke lijfje reddert ze bedrijvig door de kamer, zet hier nog een schaaltje, daar een glas.

‘Zie zoo, nou ben ik er.’

Ze overziet de tafel.

‘Och neen, de koek nog. Toe Mien, haal jij es effen de koektrommel.’

Mien vindt het niet leuk. Geeuwend laat ze d'r boek vallen.

‘Wa blief, Moe?’

‘Ik wou de koek hebben, Mien.’

‘O, die kan Rika toch wel brengen.’

Ze gaat weer lezen.

Moeder wordt driftig.

‘Hoor es Mien, je leest veel te veel. Je Vader is er erg tegen en ik vind 't ook heel verkeerd. Piet zegt, 't zijn lang allemaal geen goeie boeken, die je in handen krijgt. Je moest es meer doen in 't huishouden.’

Mien trekt d'r aardig neusje op.

‘Ajakkes - ik houd niet van dat gekissebis! En waarvoor zou 't noodig zijn. We zijn rijk genoeg, om meiden te nemen. En U dribbelt zelf ook den heelen morgen mee. Als 't huishouden dan nog niet klaar komt, dan -.’ Mien kijkt d'r moeder aan en schrikt een beetje. Ze ziet 't bekende wolkje, dat onweer voorspelt, en Mien kan vandaag geen onweer gebruiken, want ze moet vragen, of ze vanavond met de andere meisjes naar eene lezing mag. Niet om de lezing, o jé neen!

Mien houdt niks van al die geleerdheid, maar je kon zoo lekker met elkaar pret maken over de menschen, die 'r zaten.

Mien, vol eigenbelang, staat nu handig op van d'r stoel.

‘Och moesje, laat ik je es even pakken. Nou geen boos gezichtje, hoor! Kijk, (ze duwt d'r moeder voor den spiegel) - kijk, we lijken net op mekaar. Beide kleine, blonde dikkertjes met blauwe oogen en kuiltjes in de wangen. Hééé, toe, blijf es effen staan. Nou, lach nou tegen me. Zie je wel - je kunt niet boos op me blijven! (Nog altijd in den spiegel d'r moeder aankijkend). Zeg, hoe oud was u ook weer, toen u trouwde? achttien?’

‘Ben je mal, kind! ik was een en twintig. Toe, Mien, laat me nou; je maakt m'n haar zoo in de war. (Ze duwt Mien weg). Toe

[p. 746]

nou. O, jé, 'r wordt gebeld. Daar is Bets misschien!’

‘Ajakkes,’ vindt Mien.

‘Foei, Mien, da's niet lief van je!’

‘Ja, Moe, maar Bets is zoo - zoo - ik weet niet, hoe wel. Niet zooals wij!’

Een klopje aan deur.

Op Mevrouw van Hoorn's ‘ja’, komt een mooie blondine binnen.

D'r slanke taille doet d'r grooter schijnen, dan ze in werkelijkheid is, vooral in 't gezelschap van die twee korte dikkertjes.

‘Wel, dag Bets,’ verwelkomt Mevrouw.

Hier, laat ik je es flink zoenen - je ziet er uit als 'n bellefleur, neen, eigenlijk meer als 'n perzik. Hè, wat zijn je wangen koud. Piet is er nog niet.

Toe, Mien, neem Bets d'r hoed af!

Neen? Blijf je geen koffie drinken?’

Bets weert Mien af! Neen, ze zal niet blijven; ze heeft nog werk voor school en straks wil ze graag met Piet wandelen.

‘Nou, één koppie dan?’

Bets laat zich overhalen.

‘Zie zoo, ga nou effen gezelligjes zitten.

Mien! Gunst kind, zit je nou weer met dat boek! Toe, haal nu de koektrommel, daar zitten de sinterklaasjes ook in. Weet je, Bets, dat doe 'k, om ze gauw zacht te krijgen, dan zijn ze lekkerder, vinden wij!’

Mien, beïnvloed door 't bijzijn van Bets, staat op.

Als ze de kamer uit is, klaagt Mevrouw van Hoorn: ‘och Bets, wat 'n kruis met die boeken. Ik wou dat 't kind wat van jouw ernst had.’

Bets lacht, dat d'r witte tandjes pronken.

‘En u wil mij altijd bekeeren van m'n ernst! - Maar ik geloof heusch, dat u Mientje niet mag vergelijken met mij.

Ze is nog maar zeventien, en ik al vier en twintig. En dan - ze heeft nog altijd in 't zonnetje gezeten, en ik heb al zooveel droefs ondervonden.’

Mevrouw is bewogen. ‘Ja, Bep, je hebt al veel treurigs beleefd. Je beide lieve ouders dood - je tehuis weg. Toen die vier jaar op de Kweek! Maar waarom geniet je nu niet wat meer van alles? Waarom ben je gisteravond niet meegegaan naar de Bioscoop? 't Was in één woord prachtig! Dolletjes!’

‘Ik kon gisteravond niet; ik had m'n woord gegeven aan Marie van Echten, om met haar te gaan naar eene lezing over Dierenbescherming. Och Mevrouw, wat hebben die arme schepsels veel te lijden!’

‘Wie? wat heeft te lijden?’ vraagt Mien, die net de kamer weer in komt.

Ze krijgt geen antwoord. Bets is weer met d'r gedachten bij al het dierenleed, en Mevrouw van Hoorn is een beetje ontstemd. Ze houdt veel van Bets, maar dat overdrevene vindt ze zóó jammer!

Mien kijkt van de een naar de ander. ‘Grut, waarom zeg jullie niks? - wat zit je gek stil, Bets!’

Bets schrikt op en antwoordt: ‘ik dacht aan wat ik gisteravond hoorde, Mien! 't Was eene lezing van Jonkheer de Raaf over het lijden van den trekhond.’

‘Ajakkes,’ vindt Mien, ‘waarom ga je naar die narigheden luisteren.

Laat de melkboer en de groenvrouw daar heen gaan. Jij houdt toch geen trekhond?’

‘Neen, Mien,’ voedt Mevrouw op, ‘zoo raar mag je over die dingen niet praten; de trekhonden hebben een hard lot, en 't is goed dat er een Dierenbescherming is, om d'r op toe te kijken.

Toen ze mij animeerden om lid te worden, heeft Vader daadlijk geteekend voor vijf gulden 's jaars. En ik wil nog wel wat meer contribueeren ook. Maar heusch, Bets, - 't is heel verkeerd, je zoo zelf in dat leed in te geven. Dat bederft ons 't leven en dat is toch jammer!’

Betsy kleurt hevig, en Mien kijkt d'r tersluiks aan, hoe ze die preek opneemt.

't Punt in quaestie is al zoo vaak zonder Bets besproken bij de van Hoorn's. Dat Bets zoo sentimenteel was, zoo heel anders dan andere vrouwen - dat 't zoo spijtig was voor Piet - en zoo meer. Maar nooit nog had Moeder 't d'r ronduit onder d'r neus geduwd.

Bets voelt, dat ze iets moet zeggen.

‘Och, mevrouw, als wij nou toch weten, dat het leed bestaat, dan geeft het ook al niet veel, of we 't negeeren. En, als ieder meehelpt, zal de toestand toch gunstiger worden.’

‘Ja, maar kijk eens, lieve meid, je vat dat niet goed op. Wij geven geldelijken steun aan de Vereenigingen, en dan wordt door die Vereenigingen met dat geld gewerkt, om het lot van menschen en dieren te verbeteren. Nou, er zijn gepensionneerde heeren en oudere dames genoeg, die graag dit werk doen. Och, die trekken zich dat mogelijk ook niet zoo sterk meer aan.

Ik zou al die akeligheid niet kunnen zien, dat verzeker ik je. En m'n man houdt er heelemaal niet van. Mannen vinden 't trou-

[p. 747]

wens nooit prettig, als wij vrouwen ons met andere dingen bemoeien dan ons huishouden.

Als je eenmaal getrouwd bent, zal Piet 't ook niet aardig vinden.’

Bets voelt de terechtwijzing terdege en staat een beetje onverwacht op.

‘Zeg, kind, je bent niet boos op me, wel? 't Is voor je eigen best, dat ik 't zeg, dat begrijp je toch?’

Neen, boos is Bets niet; - ze voelt zich bezwaard, als ze een oogenblik daarna op straat loopt.

Zou Piet haar anders wenschen, dan ze is? Maar ze zou nooit kunnen worden, zooals Mevrouw van Hoorn bedoelt. D'r tehuis was ook zoo heel anders geweest.

De kleine pastorie te Westdijk was geen vormschool voor 't oppervlakkig leven van de van Hoorn's en hun kennissen. De deur van d'r ouderhuis had altijd wijd opengestaan voor ieder, die leed had, en niemand was ooit ongetroost weggezonden.

Dàt was het ware leven, - had d'r vader d'r geleerd, - ons medegevoel aan alle levende wezens te wijden! En de vriendelijke man had zelf het voorbeeld gegeven.

O, hoe kon ze tegenwoordig verlangen naar z'n raad en steun. Ze voelde zich den laatsten tijd soms zoo alleen in die groote stad vol droevig leed. D'r oogen hiervoor sluiten zal ze nimmer kunnen. Zou ze dan daarom geen goede huisvrouw kunnen wezen? En d'r lieve moeder dan? Wat was die altijd vroolijk geweest en zorgzaam en huiselijk! En bij al d'r drukte, had ze nog tijd gevonden om in de gemeente de zwakken bij te staan, de zieken te verzorgen en de armen te helpen. En voor de dieren!

‘Bep,’ placht ze te zeggen. ‘wij zijn verplicht, de arme dieren met al de kracht, die in ons is, bij te staan, want de menschen hebben ze tot hunne slaven gemaakt. Dat kan Gods bedoeling niet geweest zijn. God is enkel liefde, en wij mogen niet veronderstellen, dat Hij ze gaf, opdat de menschen ze tot d'r voordeel zouden misbruiken en afbeulen.’

En hoe vaak had d'r vader den tekst van z'n preek zóó gekozen, dat ze z'n hoorders herinnerde aan de plichten, die een Christen heeft tegenover het geschapene.

Er werd in de pastorie ook geen dierlijk voedsel gebruikt. Toen Bets na d'r vaders dood op de Kweek was gekomen, moest ze vleesch eten. Eerst had ze 't niet gekund, maar langzamerhand had ze d'r afkeer overwonnen. En nou houdt ze nog steeds die kannibalenvoeding, zooals d'r vader 't altijd noemde. Waarom eigenlijk? Ja, waarom? Omdat ze te flauw is, in d'r pension te zeggen, dat ze 't vleesch niet meer verkiest. Bah! wat vindt ze zich klein. Ze zou d'r es met Piet over praten. Maar hij heeft 't nou te druk!

Hè, hè, wat 'n gedenk - je bent er 's avonds moe van.

Anna, de meid, vangt haar in de gang op.

‘Juffrouw, dat mensch met d'r zieke kindje is zoo pas weer geweest. 'k Ben boven gaan kijken, maar d'r lag niks op tafel.’

‘'t Is waar, Anna, ik heb ze heelemaal vergeten. Hoe jammer! Zou ze terugkomen?’

‘O, wees U daar nou niet bang voor. Ze zal best nog es durven. 't Is zonde, juffrouw, van je geld, dat mensch is niet eens getrouwd. Zoo'n lel zou ik toch niks geven.’

‘Waarom, niet Anna, - haar kindje is doodzwak, en ze kan geen melk ervoor koopen, als ik ze niks geef.’

‘Nou, U mot 't wete, ik zou ze lekker liever....’

Anna sleept naar de keuken, om zich met Mevrouw half ziek te lachen over de malle kunsten van de Juffrouw boven.

't Is een koude morgen in Januari.

Bets is over d'r tijd: ze haast zich d'r lokaal in.

En ze moet nog werk opschrijven ook. Dat je altijd van die dingetjes op je weg ziet, als je laat bent. Maar ze kon toch die verdwaalde poes niet op de straat laten zitten. Och, wat keek 't diertje dankbaar, toen ze 't op d'r kamer in een mandje had gezet. Een schotel melk en brood en een zandbak - meer had 't niet noodig. Bets had de deur van de kamer op slot gedaan - anders kon Mevrouw 't beestje weer op straat zetten! Nou uit school naar 't asyl telephoneeren en er zou weer 'n arm zwervertje gered zijn.

't Hoofd van de school, Mijnheer Huizer, komt de deur van d'r lokaal in.

't Is een man met een vriendelijk voorkomen.

‘Hoe zoo laat, Juffrouw Verzijl? 'n hondje onderweg ontmoet? 'n poesje? En is poesje nu goed bezorgd? Nou, 't is goed werk hoor!

Maar, (en hij spreekt om de kinderen, die al binnen zijn, zachter) je moet vooral oppassen, wat je voor de klasse van zulke zaken zegt.

Ik heb gisteren Mevrouw Joosten bij mij gehad. Die vond, geloof ik, dat gepraat over de vogels op de hoeden van de dames niet

[p. 748]

prettig - de meisjes hadden 'n beetje gezeurd, toen d'r mama ze een vlerk op d'r hoeden wou zetten. Nou, je weet wel, ik vind die mode ook wreed - maar je begrijpt, - we hebben Annie en Marie hier, en er zijn nog twee kleinere meisjes. Zie je, - ik wou maar zeggen - we moeten geen leerlingen verliezen om 'n paar vogeltjes.

Nou, je denkt er een beetje om, hé?’

‘Een paar vogels!’ en Bets weet nou van die duizenden en nog eens duizenden vogels, die worden geofferd aan de mode!

Moet ze nou zwijgen, omdat - -

Ja, zoo bleef de wreedheid tegenover de stumperds onder menschen en dieren bestaan, omdat men z'n meening niet mocht zeggen. Toch is 't laf! Zij is laf! Bijna iedereen is laf!

Er is damesvisite bij Mevrouw van Hoorn. 't Salon lijkt gezellig met die schittering van licht.

Mevrouw is bezig, d'r gasten van slemp te voorzien. Mien presenteert de soezen met gelei. Ze is er dol op, bij die avondjes van d'r moeder te zijn. Men noemt Mien ‘'n leuke meid.’

‘Mien, wat lijk je toch op je Mama;’ vindt Mevrouw Sixma, 'n rijke notaris-vrouw. ‘Ik zie je later net zoo bij de theetafel zitten.’

‘Neen, Mien gaat studeeren! ze wordt professor in de letteren, nou Mien?’ plaagt d'r moeder.

‘Ajakkes,’ vindt Mien, ‘ik hoef niet te studeeren, zegt Pa.’

‘Nou kind,’ voorspelt Mevrouw van Bosse, de vrouw van 'n stijfselfabrikant, ‘je zult ook wel gauw 'n vrijer hebben!’

‘Hèèè,’ roept Mien, quasi verlegen.

En Mien's moeder fluistert: ‘toe, Anna, zeg zulke dingetjes nou niet! Mien is heusch nog 'n kind.’ Dan luider: ‘wat 'n beeldig handwerk heb je daar. Hoe doe je dat?’

Terwijl Mevrouw van Bosse 'n beschrijving van d'r haakwerk geeft, kijkt Mien, als geen heusch kind, in den spiegel, en vindt Mevrouw van Bosse ‘'n leuk mensch.’

Bets is ook aanwezig, maar ze moet vroeg weg om d'r correctie, die niet af is.

‘Jij doet zeker ook veel aan handwerken, Bets,’ vraagt Mevrouw Muring, de vrouw van 'n advocaat, ‘onze meisjes komen altijd met zulke snoezige werkjes thuis uit je klasse.’

‘Neen, Bets doet er zelf niet veel meer aan; ze heeft 't te druk.’

‘Te druk,’ roept Mevrouw Sixma uit, ‘hoe is 't mogelijk! Je komt niet meer op de jourtjes van je vriendinnen, men ziet je 's avonds haast nooit ergens - waarmee wou jij nou zoo bezet zijn! As je nou, net as m'n zuster Victorien, in Armenzorg waart. Neen maar, die heeft het druk. Ze is gek, zeg ik altijd, om dat arme volk zoo na te loopen - je hebt er geen dankje voor.’

't Gesprek gaat door over Victorien en d'r malligheid, terwijl de gedachten van Bets afdwalen naar 'n klein zolderkamertje.

Anna, de meid, had het gisteren verteld, hoe daar een gezin in bittere ellende zat.

En Bets is dadelijk gaan kijken, en ze heeft 'n bleeke moeder met drie bleeke kindertjes gevonden, allemaal even koud en hongerig.

De moeder heeft ze toen uitgestuurd om turf en kolen en brood en melk. Zelf heeft ze zoolang op de kleintjes gepast en ze verteld van het ijskoninkje, dat vuur en eten aan arme kindertjes brengt. En ze is niet naar huis gegaan, eer de kinderen warme melk met brood aten.

Morgen komt de vrouw weer 'n gulden halen. Bets kan 't niet best missen; maar ze wou zoo graag helpen tot de volgende maand. Dan wordt de vrouw aangesteld tot werkster aan het station, en is de nood voorbij! Ze hoopt, dat ze 't kan.

Als ze deze rijke dames es vroeg, om ieder wat te geven. Zou ze? - Neen ze doet 't niet!

‘Bets, wat zit je weer stil. Jonge, knappe meisjes moeten altijd praten, zegt m'n man.’

‘M'n man’ is meneer van Bosse, die wel wat al te veel praat met knappe, jonge meisjes.

Bets schrikt op, lacht es 'n beetje zenuwachtig. ‘Neen, er scheelt niets aan. Ze is ook niet stil - alleen d'r gedachten waren bij een arm....’

‘'n Arm poesje,’ valt Mevrouw van den Hoven haar lachend in de rede: ‘zeg, is 't waar, Bets, dat je aan de Dierenbescherming bent? Ha, ha! 'k Zal je onze poes brengen, die doe ik weg, ze steelt me de vogeltjes uit den tuin!’

‘En U draagt zelf vogels op uw hoed,’ antwoordt Bets verwonderd. ‘En de kat is 'n geboren roofdier, ik zou zeggen, die is toch minder schuldig voor dien vogelmoord dan 'n mensch.’

‘Nou, maar Bets, - ik vermoord toch die vogels zelf niet.’

‘Dan noodzaakt u toch 'n ander mensch, om ze te vermoorden,’ pleit Bets met 'n kleur, omdat allen zoo naar d'r luisteren. ‘En de wreedheid blijft toch dezelfde.’

[p. 749]

Mevrouw van den Hoven kijkt 'n beetje verlegen. Ze houdt niet van ernstige discussies en is er ook niet op klaar. Ze weet alleen te zeggen: ‘Hoor es, Bets, je wordt net 'n fijne dominee.’

‘O, neen Mevrouw, de dominees laten zich nog zoo bitter weinig aan de dieren gelegen liggen, en de fijne dominees keuren het bepaald af, dat wij rechten voor ze vragen. Ik kan mij eigenlijk niet voorstellen, hoe men zich 'n volgeling van Christus durft noemen, zonder in opstand te komen tegen de manier, waarop de dieren in de maatschappij worden behandeld.’

't Is een oogenblik pijnlijk stil. Ieder kijkt eens even naar Mevrouw Maas, de vrouw van 'n vrijzinnig predikant. Men weet, dat zij de vrouw niet is, om dit zoo te laten passeeren.

Ze vat de zaak nogal luchtigjes op en verklaart, zich 'n stuip te zullen lachen, als d'r man over de hondjes en katjes gaat preeken. ‘Maar d'r is nog geen gevaar, hoor! M'n man vindt ook, dat men tegenwoordig àl te gek tegenover de dieren doet.

Niet - hij zal zelf de beesten geen kwaad doen, maar hij houdt niks van al die overdreven, nieuwerwetsche ideeën. Dat gelamenteer over dierenmishandeling - hij ziet er niks van, zegt ie!’

Mevrouw van Bosse krijgt nu ook moed.

‘Mijn man zegt, 't gaat met de beesten net as met de werklui. Die motten ook niet veel doen en 's Zaterdags liefst dubbel centen.’

Dan de dominee's vrouw weer:

‘Dat bestrijden van de vivisectie is ook zoo'n malligheid. In plaats van de dokters d'r gang te laten gaan, wil men ze tegenwerken.

Hoeveel mooie operaties hebben we niet aan de proeven op dieren te danken! Toen ik van die quaestie hoorde, heb ik 't maar dadelijk ronduit aan onzen dokter gevraagd. Nou, die is toch knap genoeg zou ik zeggen. En wat zegt ie: “hoor es, Mevrouw,” zegt ie, “bestrijding van de vivisectie is iets ziekelijks. De menschen, die er in willen meepraten, weten er niks van. Wij alleen kunnen over vivisectie oordeelen, en wees nu maar gerust, Mevrouwtje, die proeven hebben ook niet veel om 't lijf. Bovendien, als uw kindje met diphtheritis ligt, en zijn leven gered kan worden door het dooden van een konijntje, zoudt U dan zeggen: laat dat konijntje leven? Neen, ziet U wel?

Ik dacht wel, dat U genezen zoudt zijn.”

Nou, na dien tijd verdiepen m'n man en ik ons niet meer in die zaak.’

Bets had een hoofd, of 't zou barsten.

‘Dames, U weet, merk ik, nog niets van de vivisectie.

Maar ik wel - ik heb er over gelezen, en 't is een onvergeeflijke zonde van den mensch, daaraan de dieren op te offeren. Ze worden dagelijks bij duizenden in de laboratoria gefolterd op de wreedste wijze. Niet één konijntje, maar millioenen dieren worden voor de serum opgeofferd. En 't zijn niet alleen leeken, die de vivisecties bestrijden, er zijn ook knappe doctoren onder.

Toe, mag ik U es van die lectuur zenden?

Och, ik wou zoo graag dat ieder wist, wat de vivisectie beteekent.’

‘O, bah, neen, niet aan mij!’

‘Ook niet aan mij.’

‘Grut, neen hoor, ik moet er ook niks van hebben.’

‘Och, kom,’ meent Mevrouw Maas, ‘laat ieder doen as ik, en z'n dokter vragen naar z'n oordeel!’

‘Maar Mevrouw,’ strijdt Bets, ‘we moeten toch niet bij den alcoholfabrikant gaan hooren, of de geheelonthouders gelijk hebben.’

‘Nou, Bets,’ valt Mevrouw van Bosse lachend in, ‘as je aan den fabrikant begint, kom ik tegen je opstrijen. Weet je wel, dat duizenden van je lieve arbeiders gedaan krijgen, as de alcoholfabrieken het werk staken?’

Mevrouw van Hoorn wil dit discours graag doen eindigen en valt bemiddelend in: ‘Nou, die zouden wel weer gauw ander werk vinden!’

Doch Bets roept vol vuur: ‘Neen, dat zouden ze niet, Mevrouw, maar wij zouden ze natuurlijk allen helpen, om beter werk te vinden!’

Ieder kijkt naar 't jonge meisje en vindt, dat ze er allerliefst uitziet, maar haar begrijpen doen ze geen van allen!

Zacht is de kamerdeur opengegaan! - 'n knap, breedgeschouderd jongman, met 'n paar schrandere oogen in z'n hoofd, komt opgeruimd binnen.

‘Hè,’ roept Mien, ‘gelukkig, daar is Piet.’

‘Je meisje is geducht aan 't preeken geweest,’ zei Mevrouw van den Hoven.

‘Ja, Bets?’ vraagt Piet na de eerste begroeting.

‘Nou, je hebt er warme wangen van.’

Hij legt z'n koude handen er tegen. ‘Voel, ik ben koud geworden bij mijn preeken.’

‘Dat zal dan mettertijd goed komen, als je dominee bent, dan houdt jullie altijd 'n

[p. 750]

gemiddelde warmte met je beidjes,’ plaagt moeder van Hoorn.

‘Toe Moes, geef me ook een kopje van die slemp - ze ruikt zoo lekker. En dan zal ik m'n vrouwtje thuisbrengen.’

‘Nou al,’ vraagt Mien.

‘Ja,’ licht Mevrouw van Hoorn in, ‘Bets moet nog werken, en dan komt ze zoo laat naar bed!’

Een kwartier daarna is Bets op straat. Ze voelt, dat d'r heengaan daarbinnen 'n opluchting is.

‘Hebben ze je boos gemaakt, lieveling,’ vraagt Piet.

‘Och, neen Piet, - 't is m'n eigen schuld. Ik geloof, dat ik dagelijks minder geschikt word voor visites.’

‘En denk je dan, Bep, dat ik die visites lollig vind? Ik ben ook veel liever met jou alleen.

Zeg, willen we nog een straatje omloopen, - je hebt zoo'n warm hoofd - en 't is vanavond lang zoo koud niet als vanmorgen. 't Dooit; 't zal Woensdag geen ijs meer zijn, om te rijden.

Wou je liever maar naar huis?

Goed, maar babbel dan es wat. 'k Heb gisteren in de ijsdrukte vergeten te vragen, wat je Zaterdag hebt uitgevoerd, toen ik naar Amsterdam was.’

En nu komt Bets op d'r praat. Ze vertelt aan Piet van de vrouw op 't zolderkamertje, en Piet luistert met belangstelling.

‘Bets, Woensdag gaan we zamen naar dat bovenkamertje, hoor! En ik stop m'n zakken propvol voor de arme halzen. Zeg, Bets, we zullen later altijd saampjes de armen van m'n gemeente bezoeken.’

En Piet springt, met Bets aan z'n arm, als 'n kwâjongen, twee voet hoog.

Bets voelt al d'r blijheid en levensmoed terugkeeren. Weg waren de neev'len van straks. Als ze eerst maar met Piet alleen was, dan zou ze vrijuit en vroolijk kunnen leven, zooals d'r moeder ook had gedaan.

De maanden, die nu volgen, zijn voor Bets erg saai. Piet heeft het verbazend druk met z'n studie. Vóór de vacantie hoopt hij examen te doen, en zoo loopt hun samenzijn door de week af met 'n wandelingetje op Woensdag en Zaterdag. Ze spitsen zich op den Zondag! dan eet Bets bij de van Hoorn's.

Ja, 't is voor Bets een groot gemis, dat ze Piet niet dagelijks spreekt. Ze verlangt steeds naar z'n bijzijn. Dan alleen voelt ze zich weer krachtig, om d'r levensweg verder te gaan. Zoolang Piet bij d'r is, verdwijnt het ijzige gevoel, dat de laatste tijden d'r altijd weer aan bekruipt.

Ach, al die akeligheid, die ze nu weet - en er dan zoo bijna niks aan te kunnen doen.

En 't is, of ze met koorden naar de plaatsen wordt getrokken waar geleden wordt.

Waarom blijft ze eigenlijk maar niet uit die achterbuurten, vanwaar ze de arme, verwaarloosde kindertjes toch niet kan meenemen naar 'n beter tehuis!

Ze kan niets anders voor ze doen, dan een tasch vol boterhammen uitdeelen, of de moeders wat geld geven. En dit mag ze ook al niet vaak meer doen, want d'r beursje wordt erg dun. Ze stopt ook telkens op de markt de veedrijvers een fooitje toe, in de hoop, dat ze dan minder hard zullen slaan op die arme koppen, die d'r zoo in-goedig aankijken.

Ze weet wel, dat ieder d'r sentimenteel zou vinden, daarom praat ze er niet over.

't Vleesch heeft ze nu maar laten staan. Piet weet 't nog niet - hij heeft het nu druk. Later zal ze 't zeggen. Ze vertelt hem anders alles, en hij maakt zich ook boos over de ongevoeligheid van de menschen.

Hij kijkt haar dan met z'n verstandige oogen aan en zoent d'r op beide wangen.

‘We zullen ze wel krijgen, Bets, als ik eerst maar op den preekstoel sta en jij m'n wijfje bent.’

Ja, dan is Bets voor 't oogenblik weer rustig. Maar, als ze straks Piets stevigen handdruk niet meer voelt - dan komt 't terug! Wat? - Ze weet 't niet! Angst! Waarvoor? voor dat eenzame gevoel - dat gevoel, of ze buiten de wereld staat.

(Wordt vervolgd).