De Hollandsche Lelie. Jaargang 29

De avonturen van een handelsbediende van New-York naar Londen
door O.G. Thoden van Velzen.
(Vervolg van No. 24.)

Sinds we Prescott verlaten hadden, was het onze gewoonte, iederen avond een groot vuur aan te leggen. Eén van onze landloopers had een zakje met boonen, welke we kookten en daarop vertelde iedereen van zijne avonturen.

Onder landloopers verliest men nimmer den moed. Er was een, die zeide, dat hij eens een goede artist was en dat hij zijn geluk weer eens in Phoenix wilde beproeven.

Dien nacht gingen we in de nabijheid van het vuur slapen. Den volgenden morgen gingen de meesten in westelijke richting. Eén was er echter, die verder met mij naar het Oosten ging. We kwamen hier en daar een station voorbij en kregen gewoonlijk iets te eten van de Mexicanen, die daar in kleine hutten wonen en als spoorwegarbeiders hunnen kost verdienen. Veelal ontmoetten we geene ziel en we hadden rondom ons woestijn, met cactussen en yucca's begroeid.

We kwamen een eenzamen wandelaar tegen. De wandelaar was oud van jaren en grijs van haren, lam aan één been, met verscheurde kleeren en toch glinsterden zijne oogen van opgeruimdheid.

Zijn geheel bezit bestond in eene tinnen kan met drinkwater. Hij zei ons, dat we in het dorp, waarheen we gingen, maar aan ieder huis moesten aankloppen, totdat we eenige voeding kregen.

De grijsaard zelve kwam zoo langzaam vooruit, dat het mij toeleek, alsof hij nooit het naburige dorp zou bereiken. Ik wenschte hem te kunnen helpen, maar ik bezat zelf niets.

Tegen den avond kwamen we bij een klein dorpje aan. In het eerste huis woonde eene Mexicaansche familie. Mijn makker had een Spaansch-Engelsch conversatieboekje. Een jongen uit deze familie vertelde zijne moeder, dat hij zoo gaarne dat boekje wilde bezitten. Hij begon zelfs te weenen, zoo hunkerde hij naar dat boekje. Ik raadde mijn gezel aan, dat boekje aan dien jongen te geven en als belooning bereidde zijne moeder ons een uitstekenden maaltijd, bestaande uit Spaansche boontjes en pannekoeken.

Onze marsch naar Casa Grande werd voortgezet. In de nabijheid van Casa Grande vonden we eene boerderij of farm, die geheel verlaten was. Het was nacht. We beschouwden dit huis als ons hotel en we hadden ieder van ons een half dozijn kamers tot onze beschikking. Geen kellners, die ons verveelden om op fooien te wachten, en geen lawaai of rumoer van wagens, trams of geschreeuw van venters, die onzen slaap konden verstoren.

De doodelijke stilte van de woestijn omringde ons; slechts nu en dan hoorde men het geblaf van een coyote. (Een coyote is een Amerikaansche prairie-wolf.)

In den vroegen morgen begaven we ons weer op weg. Even vóór Red Rock aangekomen, verliet mijn makker mij om zich naar eene mijn te begeven, terwijl ik alleen naar Tucson marcheerde.

Te Red Rock kreeg ik een stukje droog brood van een bakker.

Eindelijk in de nabijheid van de Rillito-Rivier maakte ik een vuur en weldra kwam een landlooper mij gezelschap houden. Hij vertelde mij uit Californië te komen en op weg te zijn naar Boston.

Hij sprak: al duurde de tocht een jaar,

[p. 398]

dat kon hem niet schelen, indien hij maar zijn geboorteplaats Boston zou bereiken. Dat was zijn doel en niemand zou hem van zijn doel kunnen afbrengen. We gingen toen nabij het vuur slapen en den volgenden morgen werd ik wakker, juist toen de zon opging. Het was een kleurrijke, verrukkelijke morgen. Ik stond op. Mijn makker sliep nog. Ik liet hem slapen, daar hij nog een langen, langen weg moest afleggen.

Zonder verdere aarzeling begaf ik me op weg naar Tucson, waar ik weldra aankwam. In Tucson trof ik een vriend aan, die mij in de gelegenheid stelde om per spoor naar Los Angeles te reizen. A friend in need is a friend indeed.

In Los Angeles aangekomen, trachtte ik op alle mogelijke wijze eene betrekking te vinden, maar zonder succes. Ik was reeds weer aan den bedelstaf en het gelukte mij nu en dan een weinig geld bij elkaar te krijgen om voor logies te kunnen betalen. Een menschlievende Japanner heeft me ook eens uit den nood geholpen.

Op een andere keer bezat ik niets. Het was een regenachtige dag. Eene betrekking kon ik niet krijgen. Geene kamer had ik, waar ik rusten kon.

Niettegenstaande den regen verliet ik Los Angeles. Dit was op een Zaterdag. Ik wandelde ongeveer zes uur door den regen, totdat ik bij eene Italiaansche boerderij aankwam. Hier trof ik eenige kinderen aan. Ik liet hun eenige boekjes zien met platen van bloemen en vruchten, die ik eens gedurende de goede dagen had gekocht. Ik gaf ze hun cadeau, en de ouders verzochten me toen binnen te komen. Ik ging met de geheele familie aan tafel zitten. Een goed bord met macaroni, brood en wijn deden me goed. Daarna toonde men mij eene warme plaats in de hooischuur, waar ik den nacht doorbracht. Het paard hinnikte driemaal. Den volgenden morgen keerde ik naar Los Angeles terug, waar ik tegen den middag aankwam.

Een paar keer heb ik ook eene wandeling ondernomen naar Pomona en Ontario, die als gehuld liggen temidden van gaarden vol oranjeappelboomen.

Beide plaatsen, zoowel Pomona als Ontario, maken een zeer levendigen indruk en het hoofdbedrijf der inwoners dier voorspoedige oorden bestaat in den uitvoer van heerlijke sinaasappels.

Men legge zich ter ruste in de schaduw van den sinaasappelboom. Men ontwaakt in den morgen en een sinaasappel valt U in den mond.

Wat verlangt ge nog meer?

Ten laatste vond ik werk en werd door een ingenieur en landmeter in Los Angeles als arbeider aangenomen. Hij engageerde twee arbeiders, waarvan ik er eén was, namelijk om eene wel te graven in het ‘Antilopen-dal’, ongeveer honderd mijlen ten Noord-Oosten van Los Angeles verwijderd. Hij had in die woestijn land gekocht en nu wilde hij de waarde van dat land verhoogen door eene wel te graven en dat land door middel van irrigatie-kanalen met water te besproeien. Men bereikt het ‘Antilopen-dal’, of liever de plaats, waar ik aan den arbeid was, door eerst den trein naar Rosamond te nemen en vandaar per postwagen naar Willow-Springs, eene kleine plaats met ongeveer vijftig zielen.

Van Willow-Springs moet men nog eenige uren door de woestijn trekken en dan komt men op de plek aan, waar ik eenigen tijd gewerkt heb.

Mijn werkgenoot, een inboorling van Wales, was onder in de wel bezig, terwijl ik het zand omhoog moest hijschen en met de spade van de wal af moest gooien. We hadden ieder ons werk. We leefden in eene tent; het was gedurende de eerste paar weken wel wat koud, maar we hielden vol.

Koken moest ik ook, zoodat ik 's morgens anderhalf uur eerder moest opstaan, 's middags gedurende den vrijen tijd ook steeds bezig was en 's avonds voór 8 uur meestal niet geëindigd had. Voor het koken werd ik echter niet extra betaald. Eénmaal had ik een ongeluk. Mijne spade gleed uit mijne handen en viel in de diepte van de wel. Ik bracht eenige angstige oogenblikken door. Gelukkig echter was de man, die beneden in de wel werkte, niet gekwetst. Hij kwam naar boven, las me natuurlijk de les, maar ik paste wel op, dat zulks niet weer zou geschieden. Vanaf dat oogenblik echter meende de ander, dat ik 't op hem had voorzien. Ik kon geen woordje zeggen, of hij kwam met gebalde vuist op me toe. Ik bleef steeds kalm en alles liep goed af, totdat we den achtsten dag van de vierde maand naar Los Angeles terugkeerden.

Ik had vijftig dagen in het Antilopen-dal doorgebracht, waarvan 43 werkdagen. Men moet de Zondagen aftrekken en een enkelen dag, dat het weer niet toeliet om te werken.

[p. 399]

Des Zondags ging mijn makker meestal naar Willow-Springs, maar ik gebruikte dien dag om van de rust te genieten. Wanneer ik dan zoo alleen zat in de nabijheid van de tent, zag ik allerlei vogels en andere dieren, vooral hazen. Een enkele keer zag ik een coyote, op een paar voet afstand van mij, heel kalm voorbijwandelen. Dit komt zelden voor, want een coyote is een zeer schuchter dier. Ik verdiende op die plaats $2. - per dag met vrije kost; dus na 43 dagen ontving ik $86. - als loon voor mijnen arbeid uitbetaald.

In Los Angeles teruggekeerd, nam ik een biljet via San Pedro naar San Francisco.

Van deze plaats stapte ik over op de stoomboot Korea, die me naar Honoloeloe bracht.

Honoloeloe is op het eiland Oahoe gelegen. Oahoe is één van de eilanden, die tot den groep der Hawaii-eilanden behoort. De Hawaii-eilanden zijn eene bezitting van de Vereenigde Staten. Onder de bevolking van de Hawaii-eilanden vinden wij 26110 Kanaken, 12506 kleurlingen, 28533 blanken, 21670 Chineezen en 79670 Japanners. Onder de blanke bevolking telt men 22700 Portugeezen, 3090 Amerikanen, 1730 Britten, 1432 Duitschers. Er zijn behalve dezen nog tal van andere natiën in de Hawaii-eilanden vertegenwoordigd.

De hoofdstad Honoloeloe telt ruim 40000 inwoners. De hoofdartikelen van uitvoer zijn suiker, rijst, koffie, bananen ananassen en andere tropische vruchten. Honoloeloe is het centrum van het toeristenverkeer in den Grooten Oceaan en tegelijkertijd een kolenstation. Er is een geregelde stoombootdienst tusschen San Francisco en Honoloeloe. Verder houden de stoombooten, die een geregelden dienst op Japan, China en de Philippijnen onderhouden, in Honoloeloe van 12 tot 24 uur stil. Er is nu ook een geregelde dienst tusschen Seatte (Washington), Honoloeloe en Salina Cruz (Mexico).

De ‘Royal Mail’ booten van Vancouver (Britsch-Columbia) naar Sydney (Australië) varende, gaan Honoloeloe niet voorbij.

Ook kan men van San Francisco via Honoloeloe naar Samoa stoomen.

Militaire transportschepen, varende tusschen San Francisco en de Philippijnen, doen Honoloeloe aan.

De stoomschepen van de ‘Toyo Kisen Kaisha’ (eene Japansche stoombootmaatschappij) naar San Francisco, Mexico en Zuid-Amerika stoomende, doen Honoloeloe eveneens aan. In de haven van Honoloeloe ziet men visschersschuitjes behoorende tot Kanaka's, Japanners en Chineezen. Kanaka's noemt men de inboorlingen van de Hawaiï-eilanden. Zelfs was er een visscher van het eiland Goeam. Dit is een klein eiland, dat halverwege tusschen Honoloeloe en Manila (Philippijnen) ligt. Deze visscher nu had eene groote familie, geld en ander eigendom behalve een visschersschuitje bezat hij niet. Hij leefde met zijne familie van vruchten en een weinig visch. Toch zagen al die Goeameesjes er gezond uit. ‘Hoe talrijk mijne familie ook is, toch is er nog ruimte en voeding voor één meer’, zoo sprak deze visscher van Goeam en noodigde mij uit in zijn huis te komen en aan den eenvoudigen maaltijd deel te nemen. Deze man had van het christendom nimmer gehoord en toch was hij christelijker dan alle christelijke natiën samen.

Ik bezat destijds nog een dollar. Een dollar in Honoloeloe kan iemand ver brengen, vooral, wanneer men zich met rijst, vruchten en brood tevreden stelt. Voor 5 cent kan men twee dozijn bananen koopen. Voeg daaraan toe een papaia en men heeft voldoende voor den geheelen dag. Of men verandert van dieet en gaat naar eene Chineesche restauratie, waar men voor 5 cent een groot bord met rijst verkrijgt. Meestal ging ik op het strand slapen. Het gekabbel der golven wiegelde hij in slaap.

Honoloeloe is schilderachtig gelegen. Aan den eenen kant van Honoloeloe zijn de haven en de zee, en aan den tegenovergestelden kant liggen de bergen. Tusschen de bergen en de zee nu ligt Honoloeloe.

Een bekende heuvel is de ‘Punchbowl’. Ieder toerist moet dezen heuvel bestijgen, om van de top het oog te laten glijden op de stad Honoloeloe, die als het ware in een park gehuld is, waarboven men hier en daar een huis verrijzen ziet.

Er is dan ook bijna geen huis in Honoloeloe, behalve in het centrum der stad, dat niet zeer uitgestrekt is, of het is van tuin en boomen omringd.

Van den ‘Punchbowl’ ziet men over de tuinstad heen de schepen in de haven liggen. Vanuit de verte beschouwd, ziet men met genoegen naar die schepen. Alles ziet er op zulk een afstand zoo klein, maar tevens zoo aantrekkelijk uit, alsof men dat geheele landschap in zijne hand zou kunnen grijpen en men met de scheepjes als kinderen met speeltuig zou kunnen gaan spelen.

(Wordt vervolgd).