De Hollandsche Lelie. Jaargang 29

Overzicht van de Week.

I.
De taak der vrouw.

Uit de Nieuwe Rotterdammer-Courant:

Mevrouw Pankhurst had namens de maatschappelijke en politieke vrouwenvereniging in Engeland (de ‘W.S.P.U.’) de Royal Albert Hall te Londen afgehuurd tegen heden, om er een ‘groote vaderlandslievende vergadering’ te houden, waarin loyale en krachtige voortzetting van den oorlog zou worden geëischt. Blijkens een circulaire, die de beheerders van de zaal in handen hebben gekregen, was mevr. Pankhurst voornemens te spreken over het ‘verraad van het ministerie van buitenlandsche zaken jegens Servië en de afzetting te eischen van Asquith en Grey.’ Zij achtten dit niet vaderlandslievend en hebben haar nu meegedeeld, dat zij de zaal niet kon krijgen.

Ik heb de bovenstaande eerste zinnen gespatieerd, omdat ik het berichtje overneem bepaaldelijk om den inhoud daarvan. Immers, wat te zeggen van een vrouw, die meetings wil beleggen tot voortzetting van den oorlog! Indien zulke wezens het kiesrecht moeten veroveren voor ons, heusch, dan zijn zij 't beste bewijs dat wij dat nog niet waard zijn, maar veel beter thuis behooren in de keuken en de kelder, en dienen behandeld te worden als onmondigen. Verstandige, edeldenkende vrouwen immers, die haren invloed ten goede wenschen te gebruiken, zij kunnen niet anders dan werken vóór den vrede, den vrede à tout prix, in het belang van menschelijkheid en beschaving. Wijven echter in het genre Pankhurst moest men liever voorgoed muilkorven dan ooit haar geschreeuw om kiesrecht in te willigen. Men ziet aan het bovenstaande wat er de gevolgen van zouden zijn.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

II.
Een welverdiende afstraffing.

Reeds vroeger had ik gelegenheid in dit Blad te vertellen van den geestigen en raken inhoud, waardoor de ‘Mededeelingen’ van den Anti-trekhondenbond zich kenmerken, (schrijver Jhr. de Kock). Zooals ik bij die gelegenheid reeds zeide: zij, die voor het goede doel van den Bond ƒ 1.00 jaarlijks offeren, zien zich ruimschoots beloond, enkel reeds door 't genot der lezing dier leuke en amusante overzichten, die zich zoo hemelsbreed onderscheiden van de gewone, dorre, niets-zeggende ‘verslagen’.

In het thans voor mij liggende nommer: (11 van Oct. 1915) krijgt de Voorzitter van de Amsterdamsche Vereeniging tot Bescherming van Dieren, de heer Vorstius, er welverdiend van langs op de onderstaande wijze:

En... de muilkorvenplaag deed zijn intrede in Amsterdam, aan de hand van den Voorzitter van de Sophia-vereeniging, die juist dien dag een zelfgeschoten haas en reebok ten geschenke had ontvangen van Z.K.H. den Prins der Nederlanden, Beschermheer van de Sophia-vereeniging tot bescherming van dieren. Het geschenk ging vergezeld van een briefje, waarin Z.K.H. op nieuw hartelijke belangstelling betuigde in het doel der Vereeniging.

Om deze welverdiende afstraffing goed te kunnen waardeeren, houde men in herinnering hoe de Voorzitter van de Sophia-vereeniging hierbedoeld (zijnde de Vereeniging tot Bescherming van Dieren, in Amsterdam), de

[p. 327]

heer Vorstius, met zijn dierenlìefde(?) vereenigt een onbepaalde hulde aan het herten-vermoorden van Prins Hendrik, welke hulde hij indertijd openlijk uitsprak in ‘De Dierenvriend’.

Commentaar overbodig.

Men ziet het: Jhr. de Kock kent, indien het de dieren geldt, geen menschenvrees, want de heer Vorstius is een Amsterdamsche rijkaard, en vriend van den Prins. Dit bezorgt hem, Jhr. de Kock, veel vijanden, die zich aan zijn stijl ergeren, gelijk ook ditmaal weer blijkt uit de ‘Mededeelingen’ zelven. Wat er echter bovenal uit blijkt, dat is de ellende van den trekhond, de onmacht en willekeur van de wet, het niet-handhaven der bepalingen ervan, en de plicht die daarom op ons allen rust, zoo wij ware dierenvrienden zijn en geen huichelaars, om den Trekhond te beschermen en te helpen.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

III.
De betrouwbare voorlichting der Pers.

‘'t Staat in de krant dus.... 't is waar.’ Die onnoozele redeneering geldt nog steeds als axioma voor vele onbenullige courantenlezers, die zweren bij hun lijfscourant, en alles gelooven wat die vertelt. Daarom is het goed er nu en dan eens op te wijzen welke brutale en gevaarlijke leugens dagelijks verspreid worden zijdens de pers, en.... aangenomen voor goede munt door die veelhoofdige massa domkoppen, die heet: Publiek.

Nederland en de oorlog.

Koper.

Wij lezen in de Tel., dat de regeering ongeveer vijf maanden geleden bij de Skoda-fabrieken een groot aantal kanonnen besteld heeft, waarvan de aflevering dezer dagen zal plaats hebben.

De Oostenrijksche regeering had daarbij de eisch gesteld, dat de betaling van het geschut half in goud en half in koper zou plaats hebben.

Het blad meldt, dat de geallieerden met de voorwaarden van dezen koop geen genoegen nemen en dat dientengevolge de Engelsche regeering den geheelen import van koper naar ons land zal stop zetten.

Met de meeste stelligheid kunnen wij naar aanleiding van het bovenstaande de volgende mededeeling doen:

Van uitvoer van koper, geconsigneerd aan onze regeering of door bemiddeling der N.O.T. geïmporteerd, is nooit ofte nimmer sprake geweest.

Wel echter heeft onze regeering zich sinds geruimen tijd op dit standpunt gesteld, dat tegen het zoogenaamde ‘veredelingsverkeer’ van oud-koper, koper, dat sinds jaar en dag in ons land is en lang vóór den oorlog ingevoerd werd, geen redelijke bezwaren rijzen.

Immers, als dergelijk koper tot fabrikaten verwerkt wordt en na korten tijd als oorlogsmateriaal, ten gebruike van het Nederlandsche leger, terugkeert, kan onmogelijk beweerd worden, dat reëele koperuitvoer heeft plaats gehad.

Het oud-koper, dat uitgevoerd wordt (en alleen daarvan kan sprake zijn), komt steeds als fabrikaat of bestanddeel van munitie of wapenen in ons land terug.

In dien zin heeft wel eens uitvoer naar Oostenrijk plaats gehad, maar daartegen is natuurlijk absoluut niets in te brengen. Niets immers blijft in genoemd land en den geallieerden is dit zeer goed bekend.

Waarom De Telegraaf buiten 's lands grenzen ergernis tracht te wekken over een versterking onzer weermiddelen (voor ‘kanonnen’ zal wel ‘mitrailleuses’ gelezen moet worden) is dan ook alleronbegrijpelijkst.

Het artikeltje van dit blad kan slechts ten gevolge hebben, dat in het buitenland een volslagen ongemotiveerde argwaan post vat.

(Nieuwe Rotterdamsche Courant).

De Telegraaf is, gelijk men weet, een Blad dat door een geheel ander gehalte van menschen wordt gelezen dan die welke de goed-geredigeerde Nieuwe Rotterdammer kunnen bekostigen. 't Ligt daarom vóór de hand, dat deze tegenspraak, met de welverdiende slotzinnen, niet zal komen onder de oogen dier Amsterdamsche en provincie-stommerikken, die zich laten blinddoeken door de Telegraaf-‘voorlichting’. Maar, zelfs al komt zij het, - dan nog...? Als 't in de lijfscourant staat, waarbij meneer Domkop of juffrouw Onnoozelheid zweert, dan gelooft hij en zij 't toch.

En de Telegraaf...?

Ga maar eens kijken naar het prachtgebouw, in een hoofdstraat van Amsterdam, dat verrees sinds 't uitbreken van den oorlog, in de plaats van het smerige, oude krot in het St. Nicolaas-straatje...

En, begrijp dan wat ‘voorlichting’ van de Pers wáárd is...!

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

[p. 328]

IV.
Schandelijk.

In een jeugd-blad, bijblad van een christelijk Duitsch vrouwenblad, vind ik het onderstaande schandelijke versje:

Ach, wenn es der Kaiser doch wüsste,
Wie sehr ich mit Leib und mit Seel'
Soldat bin, er schickte mir sicher
Noch heut' den Gestellungsbefehl.

Es sagen mir Vater und Mutter,
Fürs Feld müsste grösser man sein.
Ach, wenn das der Kaiser nur wüsste,
Dem wär ich gewiss nicht zu klein.

Ach, wenn unser Kaiser doch wüsste
Ein einzig Wort nur von mir!
Ich weiss, was ich tue: Ich schreibe
Ihm heut' noch ins Hauptquartier.

Schande over een redactie, die zooiets opneemt! Ja, inderdaad, als de Keizer 't wist, dan nam hij misschien ook zulk klein ‘kanonnen-vee’ reeds aan! Wie weet.

En de ontaarde ouders, die hunne kinderen zooiets laten lezen, zij zouden dan zeker nog ‘fier’ zijn, als de stumperds den ‘heldendood’ stierven straks.

Zooiets schreit ten hemel!

En m.i. zal het zich ook stellig wreken, op de een of andere wijze, aan de misdadigers, die zich schuldig maken aan zulk een soort van ‘opvoedkunde’!!

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.