De Hollandsche Lelie. Jaargang 29

Overzicht van de Week.

I.
Engelsche Vroomheid.

De Nieuwe Rotterdammer schrijft:

Een tijd geleden werd in een onzer kerkelijke bladen ach en wee geroepen over die lichtzinnige Franschen, van wie in die dagen verteld werd dat zij in de loopgraven grapjes verkochten en dat hun officieren daarmee de mannen in de stemming hielden. De schrijver zou goed doen in de Times van Zaterdag het hoofdartikel te lezen ‘over de waarde van het kluchtige’.

Daarin staat o.a.: ‘Er is klucht en hartelijk gelach in de loopgraven, maar het gelach is hartelijk, omdat de lachers zelf den dood in het gezicht zien met hen, om wien zij lachen. Er is kameraadschappelijkheid in dat gelach, omdat er een gemeenschappelijk gevoel is van de zotheid van den gemeenschappelijken toestand. De oorlog is een bespottelijk werk voor menschen met een onsterfelijke ziel, en de soldaat heeft het recht er met gelach de bespottelijkheid van te erkennen.’^*)

Ziedaar dus de vroomheid van het huichelachtigste volk ter wereld: ‘De oorlog is een bespottelijk werk voor menschen met een onsterfelijke ziel.’ -

*) Deze extra spatieering is van mij.

[p. 312]

Welk een profanie!

Welk een slag in het aangezicht van elk waarachtig Christendom.!

Neen, de oorlog is geen ‘bespottelijk’ werk voor menschen met een onsterfelijke ziel, maar wèl is hij een misdadig werk voor hen, een zonde tegen onzen evenmensch, een verkrachting van alle menschelijk en goddelijk gevoel.! De oorlog, indien er een God is, zal zich bitter wreken Hiernamaals aan hen die dezen vloek over ons brachten, Engelsche diplomaten zoowel als Duitsche en Fransche en Oostenrijksche, en wie ook schuld mogen hebben, onder Vorsten en Regeerders en Staatslieden, aan dezen geesel die Europa teistert.

Met zulke huichelphrasen echter als bovenstaande komt men nergens beter terecht dan bij het huichelachtigste volk ter wereld: De Engelschen.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

II.
A.
Een onverdachte hulde aan mijn strijd tegen het Toevluchtsoord voor noodlijdende (?) dieren in Den Haag.

In de Nieuwe Courant komt een verslag voor van de jaarvergadering, gehouden in Den Haag door het edele en onbaatzuchtige (?) Bestuur van dit zoo langzamerhand heel eigenaardig bekend geworden Toevluchtsoord (?): President: Jhr. Quarles van Ufford en penningmeester: Wolterbeek, schoonvader van den Directeur Driessen, (voor wien de geheel nieuwe ‘directeur’-betrekking werd geschapen plots, op een salaris van ± ƒ 1000. - en vrije woning.) In die vergadering nu, bracht, gelijk vanzelf spreekt, de heer Quarles van Ufford zichzelf en zijn verwanten al die hulde toe, welke het publiek en de ware dierenvrienden aan hem en zijn gezelschap steeds en terecht geheel onthouden.

Ook over mij echter viel er een woordje af, waarop ik niet weinig trotsch ben:

Wanneer de hatelijke aanvallen op het bestuur begonnen zijn, herinnert spreker^*) zich niet meer, maar de kroon op het werk werd gezet door jonkvrouwe Anna de Savornin Lohman in haar weekblad, en de campagne wordt nu zelfs voortgezet in de weekbladen.

Juist, juist, meneer Quarles van Ufford! Grooter compliment hebt gij mij niet kunnen maken dan door deze uw eigen erkentenis, dat het mijn moed van overtuiging, mijn durf en mijn veelgelezenheid zijn geweest, die eindelijk de oogen ook van de groote massa openden voor de wantoestanden in het Toevluchtsoord (?) voor noodlijdende (?) dieren in den Haag, en daardoor de dagbladen dwongen ook hunne kolommen te openen voor de verontwaardigde stemmen, die opgaan tegen de Bestuurshandelingen; van alle kanten, nu weer opgaan wegens het heengaan uit het Toevluchtsoord (?) van het eenige goede element waarop het nog kon bogen: den kundigen veearts dr. Woudenberg.

- - Overigens moet ik u eene illusie ontnemen, mijn waarde heeren van het Bestuur, waar gij, naar men mij particulier meedeelde, in diezelfde vergadering uw vreugde hebt uitgesproken dat ‘de redactrice der Holl. Lelie nu van de baan is weldra,’ nu zij wegens haar huwelijk haar redactriceschap neerlegt. Verheug u niet te vroeg. Want, voor de dieren zal ik, ook als mevrouw Spoor, eene onvermoeide en nimmer de waarheid schuwende voorvechtster blijven, waar ik maar kan, en op welke wijze ook, en mijne ervaringen, in uw Toevluchtsoord (?) opgedaan, zullen hun, de dieren, daarbij stééds ten goede komen, en U ten nadeele, weest daarvan, ook voor de toekomst, zeker.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

*) Jhr Quarles van Ufford.

B.
Dr. Woudenberg en het Toevluchtsoord (?) voor noodlijdende (?) dieren in Den Haag.

Naar aanleiding van het heengaan uit het Toevluchtsoord (?), hierboven bedoeld, van den kundigen veearts, dr. Woudenberg, herhaal ik het redactie-bericht daaromtrent, van de Nieuwe Courant (den Haag):

Het asyl voor dieren.

Een lezeres vestigt er onze aandacht op, dat sedert eenige maanden aan het Dieren-Asyl der Vereen. Ned. Toevluchtsoord voor Noodlijdende Dieren niet meer een dierenarts verbonden is. De consulten worden nu verstrekt door een oppasser, die volgens door haar ontvangen telefonisch bericht 's morgens ‘zitting’ houdt in het benedenlokaal van het Asyl aan de Nieuwe Haven. Welk verstandig mensch - zoo vraagt onze abonnee - zal nu zijn dier toevertrouwen aan iemand die geen veterinaire opleiding gehad heeft?

Door het vertrek van den dierenarts te verzwijgen, verkeerden de menschen in de meening, dat hun dieren in goede handen waren en daar menigeen zijn dier niet zelf brengt, maar dit vaak door een ondergeschikt persoon laat doen,

[p. 313]

bleven zij in dien waan. Zoodoende is mij een geval bekend, dat iemand de afwezigheid van den dierenarts pas vernam, toen zijn hond reeds in verpleging was.

Bij informatie bleek ons, dat inderdaad geen dierenarts meer aan het Asyl verbonden is. Tengevolge van de mobilisatie kon dr. N.P. Woudenberg van Mei af de functie niet langer waarnemen, daarna is een plaatsvervanger opgetreden, voor korten tijd echter, en thans doet men het zonder. De hoofdoppasser staat de menschen te woord en geeft gratis advies; naar ons medegedeeld werd lang niet zonder succes! Toch kunnen wij best begrijpen dat men zich met een dergelijke regeling weinig ingenomen toont; al kan dan ook desgewenscht een dierenarts toegang krijgen tot 't Asyl voor behandeling van een ter verpleging gezonden dier. Algemeen bekend is dit trouwens niet eens.

Raadzaam zou het o.i. daarom zijn, indien weder een arts vast verbonden werd aan het Asyl, of dat althans zonder consultatie van een arts geen dieren opgenomen werden.

De slotzinnen werden door mij gespatieerd, omdat zij een schitterend getuigenis afleggen tegen de handelwijze van een Bestuur, dat wèl geld heeft voor ƒ 1000. - en vrije woning aan betrekkinglooze penningmeester-schoonzoons, alsmede voor ‘huldigingen’ van elkaar, maar niet voor een behoorlijken veearts in een toevluchtsoord (?) voor noodlijdende (?) dieren - - -!!

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

III.
Hoe lang nog.?

Herinneren mijne lezers zich nog hoe ik eenige maanden geleden in de Lelie vertelde van den Franschen generaal de Castelnau, die, volgens een aanstellerig artikeltje uit een Fransche courant, bij het plotseling vernemen van het sneuvelen van zijn zoon slechts even ophield in eene toespraak, teneinde van zijn adjudant dit verpletterend nieuws aan te hooren, om dan, als ware er niets voorgevallen, zijne instructies voort te zetten aan zijn inferieuren.?

De Fransche courant, die indertijd dit ‘heldenfeit’ meedeelde, vond zulk een aanstellerij natuurlijk het toppunt van ‘vaderlandsliefde’. Ik voor mij schreef toen: ‘Als 't verhaal wáár is, dan heeft die man zijn eigen kind nooit liefgehad.’

Welnu, sinds zijn nog twee andere zijner zonen ‘gevallen op het veld van eer’. Met reuzenletters deelen de Fransche couranten het ons mede, hoe de generaal de Castelnau thans drie zonen reeds zag sneuvelen, en hoe nog twee anderen van hem strijden aan het front. -

En ik, dat lezende, vraag mij af: Hoe lang nog, hoe lang nog?

Hoe lang nog zullen vaders, en bovenal moeders, erin berusten dat men hunne kinderen aldus wreedaardig slacht, voor een leugen, een phrase, een misdaad tegen alle beschaving en menschelijkheid indruischend?

Hebben dan deze menschen geen gevoel, geen ouderliefde, geen besef van het ten hemel schreiende onrecht dat zij hunne kinderen, - door hen zelven in zulk een dwaalbegrip van onechte ‘vaderlandsliefde’ opgevoed, - hiermede aandoen? Over hen, de oudere generatie, komt, dóór die leugenopvoeding, de verantwoording. -

Waarlijk, hoe vreeselijk het is, men kan met zulk een, ik noem het ontaarden vader, geen eigenlijk medelijden hebben. Hij immers drapeert zich, door den dood zijner zonen, in den gloriemantel van een ‘held’, die zijne kinderen ‘offert’ aan Frankrijk. Maar die gloriemantel is rood van het onschuldig bloed zijner eigen zonen!

En daarom is het een mantel van schande, niet van eere. - -

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.