De Hollandsche Lelie. Jaargang 29

Overzicht van de Week.

I.
Als Johan de Meester zijn ‘beroemde’ collega's recenseert of:
Hoe men in een goed blaadje komt.

Mijne lezers zullen zich wel herinneren hoe ik reeds een paar maal den spot dreef met de nederig-kruiperige pogingen des heeren de Meester, recensent van de N. Rotterdammer, enz. enz. om zijne ‘beroemde’ collega's honig om den mond te smeren.

Zoo herinner ik mij hoe ik hem heb gegeeseld wegens een bewierooking van van Deyssel in een ‘te nauw geworden bad-pakje’, waarin deze heer des Zondagnamiddags schijnt te hebben gewandeld met den bij hem te visite zijnden de Meester.^*)

Thans wordt Louis Couperus op dergelijke wijze in den zak gekropen. Luister maar eens:

Nog-slank, stond hij naast een lessenaartje en had er koket genoegen in, de hand van fraailange vingers als een bevallig uitgespreide klauw nu en dan op het hout te doen rusten. Van kleeding heb ik weinig kennis, maar ik geloof, dat Couperus onberispelijk was. Op de eerste rij vóór het podium, heb ik als aan zijn voeten gezeten: - ik was mij tot gisteren onbewust, dat er zùlke mooie sokken bestaan, met één breed wit streepje en vele smalle, fijn uit de lage lakschoentjes lijnend. Zijn Arabesken zijn verschenen in dezelfde Wereldbibliotheek als mijn Zonde in het Deftige Dorp en uit een boek in precies zoo'n band heb ik verleden voorjaar staan lezen, ook voor een ‘zeer gewaardeerd publiek’. Maar, ja! men moet Couperus zijn om op de gedachte te komen, dat boek met dien stevig-eenvoudigen band, verrassenderwijs.... salonfähig te maken, tot iets bijna-plezierigs van opgetuigdheid, door er, bij wijze van boekenlegger, een lang rood lint uit te laten hangen!

Dat de goeie de Meester inderdaad van distinctie niet veel verstand heeft, dat bewijst hij voortdurend, òòk in zijn bewierooking van witte badpakjes. En thans opnieuw doet hij dat, als hij meent dat aapachtige pogingen zich aanstellerig op te dirken ook maar iets gemeen zouden hebben met hetgeen een ‘heer’ verstaat onder ‘onberispelijk.’

Intusschen, wezenlijke ‘heeren’ en de bent waaruit onze literaire wereld in Holland bestaat, tenminste wat de recensenten en journalisten-roep onder hen aangaat, 't is me nogal een verschil!

De ‘groote’ van Deyssel.
De kleine Johan de Meester.
en
De Nieuwe Rotterdammer-courant.

V. - Ik zal U een ware geschiedenis vertellen.... Daar woont in ons land de groote, groote van Deyssel; alias het zoontje van den achtenswaardigen professor Alberdingk Thijm.

En daar woont óók in ons land de kleine Johan de Meester; die het aanlegt om vooruit te komen in de wereld, op nederig de voeten kussen der moderne ‘woordkunstenaars’. Die hij op zijn manier naknutselt.

En de kleine Johan de Meester mocht op zekeren Zondagmiddag (verbeeld je wat een eer!) op visite komen bij den grooten, grooten van Deyssel. Hij mocht er zelfs een maal eten halen óók, want... (de eer had zijn reden, zooals gij ziet), want de kleine Johan de Meester zou een artikeltje fabriceeren, om den grooten van Deyssel op te

*) Ik laat hieronder volgen wat ik bedoel: zie Lelie van 7 Oct: 1903.

[p. 294]

hemelen van wat ben je; voor het inmiddels al weer ter ziele gegane tijdschrift: Woord en Beeld...

't Was - schijnt het - den grooten van Deyssel echter niet de moeile waard zich voor het bezoek van den kleinen Johan de Meester in een ordentelijken jas en broek te steken. En daarom trok hij aan... ‘een hem te nauw geworden wit badpakje, waarin hij er Don-Quichot-achtiguitzag’ -

Ja, waarde V., lach niet; en denk niet dat ik wat verzin. Precies zoo staat het er, geboekt door Johan de Meester-zelf, in zijn bovengemeld artikel...

Want, de kleine Johan de Meester was zoo verrukt, dat hij zijn beenen had mogen steken onder één tafel met die van den ‘grooten’ van Deyssel, dat hij ook het ongemanierde badpakje slikte, als een bewijs te méér van de grootheid van den grooten man...

En hij ging naar huis, en schreef zijn artikel, en zette erin dat de groote van Deyssel ‘de groote goedheid heeft gehad,’ in hoogstdeszelfs eigen persoon, hem, den kleinen Johan de Meester, naar het station te brengen...

En dat hij, de groote van Deyssel, daarbij droeg een ‘hem te nauw geworden wit badpakje,’ waarin hij er uitzag ‘om hem razend lief te hebben’...

- - - De verstandige menschen echter, die dat in-denzak-kruiperige artikel lazen hadden natuurlijk een dollen pret om het loopje dat de ‘groote’ van Deyssel genomen had, ‘in zijn hem te nauw-geworden-wit badpakje,’ met den kleinen Johan de Meester, die daarvoor nog naïef-blij was dat hij, de kleine Johan de Meester, op een Zondagmiddag langs de straat had mogen loopen met een als een soort aap toegetakeld ‘groot-man’...

- - - En een hunner (de ondergeteekende) schreef een artikel in het Soerabayasch Handelsblad, en gaf dat artikel later afzonderlijk uit in ‘Over boeken en schrijvers’, dat dit voorjaar verscheen bij de firma Van Kampen; in welk artikel zij den draak stak en met de ‘grootheid’ des heeren van Deyssel, alias het zoontje van professor Alberdingk Thijm, en met de kleinheid des heeren Johan de Meester... en met het ‘te nauw geworden witte badpakje,’ waarin de ‘groote’ van Deyssel kleine in-den-zak-kruipers naar het station uitgeleide doet, op Zondag-avond, en erin uitziet ‘om hem razend lief te hebben’......

Wat de Nieuwe Rotterdammer met deze van a-z ware geschiedenis te maken heeft, vraagt gij thans misschien?

Mijn waarde V: De kleine Johan de Meester is boekenrecensent en tijdschriften-causeur van de Nieuwe Rotterdammer-courant. - -

Kunt gij het verband niet vinden nu tusschen mijn bovenverhaalde geschiedenis en het gesputter tegen mij, en gekwijl op de Hollandsche Lelie, in de Nieuwe Rotterdammer-courant?...

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

II.
De fatsoenlijke Telegraaf.

Mijne lezers weten reeds lang hoe ik denk over dit Blad, sinds het zijn ware karakter blootlegde inzake den oorlog. Ik was de eerste in ons Nederland, die toen den moed had op het gehalte van de Telegraaf-artikelen, in verband met dien oorlog, met nadruk te wijzen zóó als die artikelen dat verdienen. Sinds heeft mijn moed navolging gevonden. De Telegraaf wordt nu vrij-wel aangewezen met den vinger door elkeen die er een eerlijke overtuiging op nahoudt. Ten bewijze hiervan neem ik letterlijk over wat de Nieuwe Rotterdammer schrijft:

Wij moeten beginnen met een fout te erkennen: dat wij met een blad van het gehalte van de Telegraaf in polemiek zijn getreden.

Één dergelijk zinnetje zegt voldoende hoe elk fatsoenlijk-denkend mensch de hedendaagsche Telegraaf beschouwt.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

III.
IJdelheid der IJdelheden.

Volgens ‘'t Vaderland’ meldt een telegram uit Rome aan de Maasbode:

Gisterenmorgen is de sterfkamer van mr. Regout in een rouwkapel herschapen. Priesters van het Gezelschap van Maria lazen daar enkele H.H. Missen.

Ook werden rouwmissen voor mr. Regout gecelebreerd in de H. Theresiakerk op het Corso d'Italia.

De weduwe en de dochter brengen het grootste gedeelte van den dag bij de lijkbaar door; Zusters der ‘Sagesse’ bidden eveneens in de rouwkamer.

Vele diplomaten, geaccrediteerd bij den H. Stoel, brachten persoonlijk een bezoek van rouwbeklag bij de familie van den overledene, of zonden hun gezantschapssecretaris.

Het lijk werd bezocht door de kardinalen Casparri, Vannutelli, Merry del Val, Vico, della Volpe, en door de Mgrs. Ranuzzi, De Bianchi, Désamper, Pacelli, Migone en verschillende anderen.

Over de ijdelheid in 't algemeen van een dergelijk berichtje, waar het geldt de dood - die ons allen zoo droevig gelijk maakt, namelijk tot een stukje tot vergaan bestemd vleesch en niets anders - wil ik het niet eens hebben. Ik wil alleen wijzen op het hinderlijk-onkiescheijdele van dat eene zinnetje: ‘De weduwe en de dochter brengen het grootste gedeelte van den dag bij de lijkbaar door.’

Wat heeft het publiek daarmede te maken, met de smart en het leed der nabestaanden van een min of meer bekenden afgestorvene, die, om die reden zijner bekendheid, ook na zijn dood nog een beetje wordt bepraat, totdat de vergetelheid van het graf hem voorgoed wegstopt!? -

Is die smart en dat leed ècht, dan zullen zij, de nabestaanden, de eersten zijn om mij toe te geven dat zij er niet mee wenschen te koop te loopen in persberichtjes. -

Zijn zij 't daarentegen niet, dan ware zwijgen over zulke aanstellerij zeker nog dubbel aan te bevelen. Want, nergens werkt

[p. 295]

ijdele aanstellerij stuitender dan aan een lijkbaar.

Der vrome Maasbode ter overdenking aangeboden door

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.