De Hollandsche Lelie. Jaargang 29

Herfst!

De herfstwind huilt z'n klagend lied,

En rukt de laatste bladen af,

Roodgele en bruin' van tranen zwaar,

Die vallen neer op Zomer's graf.

'n Enkele bloem, die nog mocht toeven,

Smeekt om 'n laatsten zonnegloed,

't Hoofdje droef, naar de aard' gebogen,

Wel wetend, dat ze sterven moet.

- O, zoet vergane heerlijkheid!
Herfst heeft uw doodkleed uitgespreid,

Van dorre bladen, op killen grond,

Nu treurt de aard' in najaarsrouw
Om zonnegoud en hemelblauw,

Om droeven stervensstond.

A.M. LAMMERS.