De Hollandsche Lelie. Jaargang 28

Een nationaal Iets.

Bij ieder onzer is in deze dagen min of meer ontwaakt het ‘nationaal bewustzijn’. De tegenwoordige toestanden hebben er van lieverlede toe geleid, dat de oogen hoe langer hoe meer opengaan voor de bronnen, die men in eigen land bezit tot handel en welvaart en bevordering van industrie. Reeds uit dat oogpunt schijnt mij dus het tijdstip bijzonder gelukkig gekozen, waarop Holland-Huis, Amsterdam, 7 Willemsparkweg, voor den dag komt met door de artistieke leidster geheel en al zelf-vervaardigde hoogst-smaakvolle artikelen, tea-cosy's, aangekleede poppen, sachets, etc. Uit eigen aanschouwen kan ik getuigen naar waarheid: artistiek, want ik kan niet genoeg loven den bijzonderen smaak voor kleur en tinten, de gróóte distinctie, waarvan al het werk, op het atelier van mevrouw Lotsy vervaardigd, in de hoogste mate blijk geeft. Dat atelier is gevestigd te Watergraafsmeer, Hoogeweg 86, en een aantal jonge meisjes houdt er zich bezig met de vervaardiging van allerlei, door de vinding en het vernuft der begaafde leidsvrouw, mevrouw Lotsy, uitgedachte luxe-artikelen, als: tea-cosy's in verschillende genres en stijlen, duur en goedkoop, sachets voor zakdoeken en handschoenen, bonbonnières (beschilderd uit de hand), werktasschen, theatertasschen, speldekussens in den vorm van poppen, hoedepennen-kokers, ondergoed in de elegantste genres, en óók aangekleede poppen van de meest verleidelijke soort, zoowel in onze verschillende nationale costumes als in fantasie of up to date moderne toiletjes. - Ik heb o.a. een prachtige Sara Burgerhard-tea-cosy bewonderd, die ik, ware ik van een diefnatuur, graag zoo dadelijk in mijn groote mof had meegesmokkeld. En dan was er onder de poppen een leuke baby, met zoo schalksche oogen, in zijn onderkleeding zoo natuurlijk-‘lekker’, dat men hem zou willen knuffelen als een ècht klein-kindje. Vermelding verdient in het bijzonder hoe alles, b.v. de echte prachtige pruiken der tea-cosy's in het dure genre, pruiken van prachthaar, wordt vervaardigd op het atelier-zelf, zoodat, zoo ooit, dan zeker hier sprake is van een Hollandsche industrie. En eene die dan ook zeer wordt gewaardeerd om die reden door... Amerikanen. Natuurlijk, als die in Amsterdam komen, dan willen ze vóór en boven alles ìets typisch Hollandsch meenemen, en in dat opzicht vinden ze precies wat ze zoeken in Holland-huis, omdat elke nationale kleederdracht, ook in de tea-cosy's, wordt vervaardigd, en elke aanwijzing van hetgeen men, op welk gebied ook, verlangt, voldoende is voor de begaafde eigenares om het te kunnen leveren, waar zij-zelve schildert, teekent met de pen, ontwerpt, en dus elk gegeven en elken wensch terstond weet te verwerken tot iets àparts, iets wezenlijk-smaakvols, iets moois.

‘Maar...’ (ik hoor het dunkt me Amsterdamsche dames reeds zeggen) ‘Holland-huis heeft toch óók thee en koffie.’ - Zeker, dit is zoo. In de zaak Willemsparkweg 7 verbindt mevrouw Lotsy aan een tea-room, dien zij opent op den dag-zelf waarop dit Blad uitkomt, ook een onder-afdeeling, onder den naam Indo-theeonderneming, in welke afdeeling natuurlijk ook te verkrijgen zijn Japansche artikelen van allerlei aard en in allerlei prijzen, terwijl de thee-soorten zijn eigenmerk: Toppeng-thee en eigen-merk Toppeng koffie, en ook van Houten's en Blooker's cacao behooren tot de te verkrijgen gebruiks-artikelen. Mevrouw Lotsy zeide mij zeer terecht, dat een tea-room een welkome gelegenheid zal bieden, om, al uitrustend, haar eigenlijke ‘show-room’ van bovenvermelde luxe-artikelen te bezichtigen. In een aangename omgeving, en voorgelicht door een beschaafde vrouw van smaak, komt men dikwijls, als men een apart geschenk noodig heeft en niet weet wat te kiezen, op het een of ander nieuw en oorspronkelijk idee. Juist daarvoor is Holland-Huis de plaats. Want, voor zoover ik over dit eerste bezoek kan oordeelen, lijkt het mij dat mevrouw Lotsy in dit opzicht eene zéér bijzondere gave bezit; alles wat zij mij toonde heeft een cachet, een cachet van bijzonderen smaak, en van eigen vinding, heeft een zin voor kleur en vorm, waardoor het aanwezige afdoend zich onderscheidt van de gewone overal voorkomende koopwaar - zonder m.i., wat die artikelen aangaat, die zijn

[p. 557]

te vergelijken, zooals poppen in nationaal costuum of cosy's, hooger in prijs te worden. -

Ten slotte nog iets, dat mij wèl noodig schijnt hier even afzonderlijk te vermelden. Ik vertelde onlangs dat ik lid ben geworden van Vrouwenkiesrecht. Ik wil er geen geheim van maken, hoezeer véél tot dit besluit heeft bijgedragen de verstandige en gematigde argumenteering van eene mijner kennissen - een vrouw die zich geheel en al door eigen kracht en wil een magnifique finantieele positie verwierf in de wereld. Zij zeide tot mij: ‘Wij vrouwen moeten elkander stééds helpen in den strijd om het bestaan. Ik tracht elke vrouw te helpen. En het is m.i. alleen reeds om die reden noodzakelijk dat wij ons onder elkaar aansluiten.’ - Welnu, haar voorbeeld, want ik wéét dat zij inderdaad doet naar hare woorden, deed mij besluiten mij bij de groote groep van vrouwenkiesrecht-vraagsters te voegen, niet zoozeer om dat kiesrecht-zelve, als wel omdat ook-ik meen dat wij-vrouwen elkaar moeten steunen en helpen in den strijd des levens wáár we kunnen, door onderlinge samenwerking, inplaats van over bijzaken te kibbelen en te kletsen. En, uit dat bijzondere oogpunt nu vestig ik thans óók de aandacht juist der vrouwen op deze Hollandsche industrie, in het leven geroepen sinds korten tijd nog maar door de energie en de begaafdheid en de wilskracht eener vrouw-alleen, aan wie het reeds is gelukt van haar klein begin te maken een bloeiende groote onderneming, met een eigen atelier te Watergraafsmeer, en met vele opdrachten (o.a. voor een zeer groote firma in Amsterdam wat een bepaald luxeartikel aangaat, waarvan ik een ontwerp zag, hoogst smaakvol uitgevoerd). Verdient zulk een ècht-sympathiek streven eener vrouw van beschaving en kunstzin, om met het aangeboren talent te woekeren, zonder valsche schaamte en flauwe standsvooroordeelen, niet ons aller bijzondere sympathie? Ik herinner me steeds hoe ik, toen mijn ouders nog leefden, eens met mijn moeder in de Groote Koninklijke Bazaar hier in den Haag kwam, waar eene juffrouw ons steelsgewijze een paar beschilderde groote vazen aanwees, door de freule Zoo en Zoo, ‘die het zoo erg noodig had’ op die wijze geëxposeerd. ‘Maar de familie wilde natuurlijk volstrekt niet dat haar naam genoemd werd.’ Reeds toen, toen ik-zelve nog een oogenschijnlijk gefortuneerd jong-meisje was, weinig vermoedend hoe ik ineens zou worden genoodzaakt ‘mijn eigen brood te verdienen’, toen, in een tijd waarin domme stands-vooroordeelen ook mij werden ingedrenkt, minder nog door mijn ouders-zelf dan door mijn geheele omgeving en kennissen-kring, trof mij die geheimzinnigheid, waar het eerlijk-brood-verdienen geldt, als iets kinderachtigs en minderwaardigs, en dacht ik bij mijzelve, dat ik liever openlijk goed werk zou exposeeren onder mijn eigen naam, dan aldus als een soort heimelijke schande het aan den man te brengen. Thans zijn de tijden veranderd en verbeterd, maar toch zijn er nog velen helaas, die liever clandestine knoeien, en den schijn aannemen rentières te zijn, terwijl zij in stilte zaken doen en handeldrijven, in plaats van openlijk haar vak te durven uitoefenen. Ik weet dat er zulke ‘dames’ zijn in Amsterdam, maar ik voor mij heb oneindig meer eerbied en sympathie voor degenen die als mevrouw Lotsy een magnifique zaak openlijk drijven, met evenveel goeden smaak en kunstzinnigheid als verstand van administratie en wat er bij behoort in dien zin; of die, als mijn bovenbedoelde kennis, zichzelve eene door elkeen hooggeachte positie weten te scheppen in de handelswereld, niet stiekem, maar openlijk, en tot eere van haar-zelve en van ‘de’ vrouw...

Ga, en maak kennis met Holland-Huis, Willemsparkweg 7, Amsterdam. Het zal U niet tegenvallen. Daarvan ben ik overtuigd. Voor mij was het een bijzonder aangenaam en interessant bezoek - aan iets nieuws en oorspronkelijks, dat verdient gezien te worden.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.