De Hollandsche Lelie. Jaargang 28

Van Vrede en Strijd.

Het vredige landschap

vol zomersche kleuren,

Zich badend in zonlicht....

Idylle van rust.

Door rijpende halmen

ruischt zachtkens het koeltje;

O, kalme natuur,

van geen onheil bewust.

De erica bloeit

en de heide is purper,

Het bijtje zoemt rond

in de zonnige lucht;

Geheimzinnig ruischen

aan d'oever van 't meertje,

Waar 't windeke zacht

door de riethalmen zucht.

Maar donkere wolken

bedekken den hemel,

Losbarstend verwoestend

het schoon der natuur.

Vergeefs tracht de menschheid

het onheil te keeren,

Vergeefs zoekt het oog

naar het wolk'loos azuur.

Kanonnengebulder

en wapengekletter,

Gejammer, gekreun,

dat de lucht thans vervult;

Waar, waar bleef de pracht

van de hei en de velden,

Als d'avond de aarde

in schemering hult?

Een huis eens vol welvaart....

nu: rookende puinhoop,

Het rijpende graan

ligt vertrapt op het veld.

Vergeefs zoekt ge vrede

en rust op de heide,

Waar d' oorlog gewoed heeft

met bloedig geweld.

Ze liggen dooreen ginds,

verminkten en dooden,

Jong leven, gegeven

voor d'eer van het land.

Hoe kort nog tevoren

vol kracht en vol hope,

Drenkt nu reeds hun bloed daar

het vaal-bruine zand.

Zoo ligt dan de aarde

vol lijden en strijden,

En deernisvol dekt haar

de komende nacht.

De worst'lende menschheid

ziet op in haar duister,

Terwijl zij al biddend

des Vredeskomst wacht.

Fr. H. Kuyper.

Amsterdam, September 1914.