De Hollandsche Lelie. Jaargang 28

Paria.

Lang en leeg ligt de Wagenstraat voor me. De lichten van lantaarns en enkele nog open winkels weerkaatsen in 't van den regen natte asphalt. Hier en daar een verlate café-bezoeker, in de verte een leeg urbaintje.

Op 't trottoir staat ze, de verlatene. Nauw omsluiten de kleeren haar lichaam, scherp omlijnend de tengere, broze vormen. Een kind nog, nauwelijks achttien, een kind, dat thuis hoorde, bij haar moeder, veilig in 't warme nestje.

En daar staat ze, alleen, onbeschermd, even rillend in de koude van de nachtlucht.

Daar staat ze, weifelend. Schichtig zien de groote oogen mij aan, een blos schiet over 't bleeke gezichtje.

En in haar ziel zie ik den strijd, den hevigen, wanhopigen strijd tusschen vrouwelijk schaamtegevoel, nog niet gedood onder de handen van wellustig-wreede mannen, en een onverschilligheid ten doode toe, een moeheid van veel strijden, nu ze tòch al gevallen is, tòch al verstooten.

Dan worden haar oogen doffer, langzaam komt ze naar mij toe, en spreekt me aan.

't Hart klopt me in de keel. Als een vloedgolf overstelpt me een gevoel van namelooze ellende. 't Is als ligt er een stomme smeek-

[p. 31]

bede in die oogen. Ik moét helpen, mijn God' ik moét. Verward schieten de gedachten door mijn hoofd, en, verlegen, weet ik niets anders te stotteren dan: ‘goeden avond’, en loop door.

Achter me staat ze in de stille straat. En 't is, als voel ik hoe weer een nieuw schaamtegevoel haar doortintelt, hoe zij zich beleedigd moet voelen door mij, een man.

Hoe zij nóg onverschilliger zal worden, en zich verslingeren zal aan den eersten den besten, die haar nog dieper zal sleuren door 't slijk, dooden zal 't restje dat daar in haar is van reinheid.

En ik, ik ben daar mede aan schuldig, omdat ik de kracht miste haar méér te geven dan een koud: ‘goeden avond.’

W. FERGUSON.