De Hollandsche Lelie. Jaargang 27

Varia.

Voetbal en.... chauvinisme!

Zoolang het voetbal-spel sport blijft en beoefend wordt met het doel het lichaam te ontwikkelen door spieroefening en beweging in de buitenlucht, zal geen verstandig mensch er iets kwaads van zeggen, verdient het integendeel toejuiching en medewerking, als zijnde bevorderlijk voor de volksgezondheid. Doch als het gaat ontaarden in een wedstrijden-manie, dan is het geen sport meer, maar een ziekelijke uitwas daarvan, waarin het scherpe ontleedmes der kritiek gezet moet worden. Hoe dwaas en belachelijk zijn b.v. niet de internationale voetbalwedstrijden, die het karakter hebben van een strijd tusschen twee volkeren en die daardoor de chauvinistische hartstochten der toeschouwers soms zoodanig opzweepen, dat zij als razend lijken! Het gaat bij dergelijke wedstrijden niet meer om de sport, maar om niets meer of niets minder dan.... ‘de eer van 't vaderland!’

Ja, 't is bedroevend.

Men moet zoo'n menschenmenigte gadeslaan, vooral bij ‘spannende’ momenten. Dan voel je iets als angst, omdat de machten van domheid en waan nog zoo onoverwinnelijk-sterk blijken. Dan ziet gij weer de monsters van rassen-egoïsme en chauvinisme, die reeds zooveel leed en ellende over de wereld brachten, hun bloedbegeerige muilen omhoog heffen

De groote pers moedigt die wedstrijden aan door er enthousiaste verslagen van te geven, zonder ook maar een poging te doen het karakter er van te verbloemen, ofschoon zij, de ‘verlichte’ pers, in onze ‘verlichte’ twintigste eeuw zich wel mocht schamen over een publiek, dat onder háár voorlichting nog zoo middeleeuwsch-dom en achterlijk blijkt te zijn; hetgeen op een ernstige tekortkoming harerzijds wijst. - Zoo lees ik in het Telegraaf-verslag over den onlangs te Amsterdam plaats gehad hebbenden voetbalwedstrijd ‘Nederland-Duitschland’:

Het was een strijd tusschen twee partijen, bezield met slechts één gedachte: de eer van

[p. 799]

het vaderland op sportgebied hoog te houden. Aan de eene zijde de stoere Germanen, zonen van een machtig volk, dat bezig is het ‘Britannia rules the waves’ tot een legende te maken, en aan de andere zijde de vertegenwoordigers van Holland, het kleine, maar dappere Holland. En rondom die 22 strijders voor de sporteer van hun vaderland, de duizenden toeschouwers, die meeleefden in den strijd, genoten van de emotie en die, zooveel in hun vermogen was, onze spelers aanmoedigden en toejuichten om toch het machtige Duitschland te slaan.

Dat staat te lezen in het ‘grootste, meestgelezen’ dagblad!

De stand was, lezen we verder, 3 - 1 in ons nadeel.

Gelukkig wisten de Hollanders, onder daverend gejuich der uitzinnige menigte ‘gelijk te spelen.’ De eer van 't vaderland was toen gered.

JOH. G. SCHIPPÉRUS.