De Hollandsche Lelie. Jaargang 27

Drama.

In stralenden zonnetuin liep blij een blond kind. Z'n korte dikke beentjes waggelden in pretgang en z'n bruine handjes bolden om bosjes gras en onkruidblaadjes. Een gewichtig-blij licht lachte in z'n oogen en om z'n mondje, dat in strak denken aan komend geluk ernstig-verknepen tegen z'n tandjes rustte.

Kleine grindjes spatterden op en tikten neer....

‘Vader, mag ik 't zelf aan kloekje geven?’ riep hij naar 't huis.

‘'t Hok is dicht, ik kom!’ telegrapheerde Vader, die naar buiten stapte met langzame schuifelpassen, in z'n overhemd, want 't was warm.

‘Vader, zou kloekje 't wel van me willen hebben?’ vroeg 't kind in angstig antwoordwachten.

‘Misschien wèl, als ze honger heeft!’ zei vader, en deed de deur van 't berghok open.

In een goor-oude margarine-kist met gazen deksel zat trouw wit moedertje te broeden op haar eitjes. 't Kind priemde al de grassprietjes één voor één door de gaatjes naar beneden, maar kipje kwam niet van haar post.

‘Kom kloekje, 't is zoo lekkertjes, 'k heb 't zelf voor je geplukt!’

Weerloos moedertje bleef zitten en knipte met haar bange-smeekoogen in wantrouw voor de onbegrepen liefde van 't menschenkind.

Al z'n blijheid was verdwenen, slap hingen z'n leege handjes in willoos wachten.

Teleurgesteld zag hij naar z'n Vader.

‘Ja, m'n jongen, ze is bang, dat we haar eitjes zullen wegnemen als ze opstaat. Straks, als ze alleen is, zal ze wel gaan pikken.’

‘Is ze zoo bang, Vader?’ schuchterde 't kind verwonderd, ‘hoe lang duurt het nog voordat de kuikentjes uitkomen?’

[p. 777]

‘Nog wel zeventien dagen, m'n jongen! Dat is een heele tijd!’

‘Dat is een, twee, drie, vier, zes, zeven, acht, elf, hè Vader? En dan nòg meer? Ja, dat 's een hééle tijd!’ zuchtte hij met ongekend ernstplooitje boven z'n oogjes.

‘Vader, mag 'k hier wachten, heel stilletjes, tot kloekje pikt?’ vroeg ie, plots-verheugd om z'n nieuwe plan.

‘Dan zal je misschien lang moeten wachten! maar enfin, als je 't leuk vindt, doe 't dan maar, 't zal je wel gaan vervelen! Pf, wat is 't hier benauwd! Dus je blijft hier, en loopt niet weg, hè, 't hekje uit?’

‘Nee Vader, 'k blijf hier.’

Langzaam ging de man weg van 't hok met trage warmte-loome schreden over 't knarsende grind.

Het kind bleef zitten op een houten driepoot in strak verlangen naar rustloos-knippend kloekje....

En eindelijk was de dag gekomen, de dag van kloekjes glorie. Al heel vroeg was Janneman wakker geworden, met in z'n hoofdje al direct een prachtig feest-gedachtetje aan 't wonder, want Moeder had hem den voriger avond op z'n bed nog ingefluisterd:

‘En vent, als je morgen wakker wordt, zijn misschien de kleine kuikentjes er al!’

Moeilijk bedwongen schuifelden en woelden z'n dikke drukke beentjes heen en weer en trapten langzaam verfrommelend het laken in een hoekje. Z'n mollige knuistjes peuterden telkens onbestemd aan elkaar in spannend wachten. Gejaagde nieuwsgierige pret speelde door z'n denken, en hij had een gevoel, alsof hijzelf nu iets heel bizonders ging beleven, iets, dat zijn leven anders zou maken zoo rijk en zoo vroolijk, alsof hij al z'n speelgoed voortaan zou kunnen missen.

Hij kon 't niet langer uithouden, en, op z'n knietjes, probeerde ie, in Vader en Moeders bedden te kijken.

Vader snorkte zachtjes met wijd-open mond. Tegen het witte kussensloop leek het zwarte verwarde haar net een reuzenspinnekop, vond ie. De deken lag in een rol aan 't voeteneind. Vader had gauw last van de warmte.

Moeder lag klein en bewegingloos naast hem met dichte oogen en bleeke zachte wangen. Toen 't kind lang naar haar keek, knipperden plots de lange donkere wimpers op en neer, alsof ze wakker ging worden.

‘Piep Moes,’ riep hij, ‘mag 'k opstaan?’

Met half-dichte oogen en nog bevend van slaap, vroeg ontwakend Moedertje zachtjes: ‘wat wou je, m'n jongen?’

‘Wil je me asjeblief aankleeden? 'k Wou de kuikentjes zoo graag zien!’ smeekte Janneman met vooruitgestoken vraag-snoetje.

‘Ja straks, vent! Even wachten!’ gaapte Moeder suffig terug, en was al bijna weer in slaap.

Maar vader had 't gehoord, en heel onprettig had kindjes smeeken z'n morgendroomen gestoord.

‘Allo jong, gauw weer slapen, 't is nog nacht!’ bromde hij en sliep weer in.

't Kind zuchtte en wachtte, woelde en peuterde aan z'n nageltjes, en drensde op 't laatst klagerig, of moeder hem asjeblief wou helpen, tot Vader nijdig z'n bed uitsprong.

‘Drommelsche jongen, nou heb je je zin, hè!’ snauwde hij, hard bonzend op den vloer met z'n bloote voeten, dat de lampetkan op de waschtafel er van rinkelde.

Slaperig Moedertjes lange wimpers wipten weer op en neer, en door haar kleine, smalle lippen gleed een zacht-piepend geeuwtje.

‘Dag Moes, dag Moes!’ juichte 't kind blij, ‘wil je me nu aankleeden?’

‘Ja, m'n jongen, goed!!’

Half-slapend Moedertje stond al naast haar bed en zocht draaiend en schokkend naar haar pantoffeltjes. Langzaam-aan ontwaakte ze, helder en frisch werd haar hoofd onder 't koude koele water.

‘Kom nu, kind!’

Hij stond op een stoel en liet zich gewillig kleeden.

‘Vader, is 't hok nog op slot?’ vroeg hij gejaagd.

‘God kind, dat heeft nog de tijd! wees toch niet zoo druk!’ bromde Vader met geergerde rimpel boven de neus. ‘Dat gaat nu al drie weken zoo door met jouw gezeur. Nou heb ik er genoeg van, hoor!’

Maar Moeder nam zacht Janneman's handje en zag medelijdend naar z'n bevende, droevige lipjes.

‘Wij gaan straks met ons tweetjes naar kloekje, hè vent!’ troostte ze lief.

Maar in den tuin, in 't benauwde vunze berghok zat kloekje nog ernstig en alleen onder het gazen deksel, en geen beweeg of gepiep was er onder haar vleugels te ontdekken.

Teleurgesteld en moedeloos stond 't kind te kijken.

‘Moes, mag ik m'n boterham hier opeten bij kloekje?’

‘'k Zal voor jou blij zijn, als de kuikens

[p. 778]

er zijn’, zei Vader, ‘anders zou je nog eens stikken in deze vieze broeikast.’

‘Mag 'k nu voor 't laatst hier nog blijven? Dan zal 'k heusch niet meer zeuren.’

Moeder lachte flauwtjes en bracht later een boterham en een beker melk in 't warme hokje, waar Janneman weer wachtte op den driepoot.

‘Moeder, moeder, ik heb er een gezien’, kwam 't kind na een oogenblik in de kamer juichen, ‘'t was een heel klein geeltje, en 't liep ook en 't piepte!’

Vader had een knechtje gestuurd, dat kennis van kippen had en alles beredderen zou. Hij keek en keek, en voelde onder de kloek en luisterde aan de eieren.

Janneman hield zijn adem in, en staarde onafgebroken naar 't beweeg in 't oude, goore margarinekistje.

‘Jantje, weet je ook waar je moeder is?’ vroeg 't knechtje.

‘'k Denk boven!’ zei de jongen, vol schrik dat er iets niet goed was.

‘Roep haar dan 's even.’

Janneman holde weg op z'n kleine dikke beentjes, die wijd-uit-zwaaiden en klotsten en kraakten op de grindjes.

‘Moeder, moeder, wil je eens gauw komen!’ klonk z'n angststemmetje hoog en schril in den stillen zonne-koestrenden tuin.

Met blij-lachend gezicht kwam moeder aanloopen.

‘Lach maar niet moeder! 'k Geloof, dat 't niet goed is. Kees kijkt zoo naar,’ droevigde Janneman treurig.

't Knechtje droeg iets lichts en wits in z'n ruwe bruine vuist.

‘Mevrouw, kunt u 't oventje ook even aansteken in de keuken? Kijk 's, dit beestje hebben ze uit 't nest gegooid, 't is al bijna dood. Misschien komt 't in de oven nog weer bij’, zij hij bedaard, maar Janneman, die 't hoorde, huilde haast van medelijden.

Kloekje en de andere kuikentjes bestonden niet meer voor hem, alleen naar het teere witte, bijna-doode diertje, dat daar stil neerlag in het gasoventje, ging zijn verlangen. Heel zacht beaaiden z'n kleine vingertjes het veeren lijfje, totdat Moeder het oventje sloot. Toen ging hij liggen op z'n knietjes en gluurde maar steeds door het gleufje van 't ovendeurtje.

Toen, plots, zag hij beweging komen in 't stijve vogellijfje, de pootjes strekten en kromden, de oogjes knipten open en dicht. Hij wilde juichen van pret, maar 't ging niet; al z'n verlangen drukte op z'n keeltje. Heel stilletjes op z'n teenen, sloop hij 't keukentje uit naar de gang, waar hij riep om Moeder, want hij mòest haar doen deelen in z'n geluk.

‘Moeder, 't is niet dood!’ stamelde hij met moeders hand in de zijne.

Samen gingen ze voorzichtig naar 't kacheltje en tuurden door 't gleufje in den oven, waar 't kleine witte diertje wankelig heen en weer hipte.

‘Hij is opgestaan, zie je 't vent!’ fluisterde Moeder, ‘nu kunnen we hem gauw weer bij kloekje brengen en bij de andere kuikentjes.’

‘Mag ik dan niet meer voor hem zorgen? Hè, 'k vond 't net zoo leuk hier in 't oventje.’

‘Jawel, Janneman, maar zijn moedertje kan nog beter voor hem zorgen; 's nachts kan jij toch niet hier bij hem blijven zitten? Hij hoort bij kloekje, maar jij mag ze eten geven, iederen dag vijfmaal. Vindt je dat niet prettig? En je mag gras voor ze plukken en, als ze allemaal vrij in den tuin loopen, oppassen, dat er geen poesje bij kan komen. O, je zult eens zien, hoe druk je 't er mee hebt, Janneman!’

't Kind zei niets en gluurde maar steeds verwonderd naar 't langzaam-oplevende kuikentje. O, hij had het diertje al zoo lief - zoo lief. Hij dacht, dat hij jaloersch was op kloekje! Maar dat was toch kuikentjes moeder, en, evenals hij van zijn moeder was, was 't beestje toch van kloekje. Misschien zocht ze haar verloren kindje al overal!

‘Lieve Moes!’ zei hij plots teer en hartelijk, en trok moeders hand vast naar zich toe, zullen we het kuikentje weer in 't hokje zetten?’

Een oogenblik later droegen ze heel voorzichtig 't kleine witte vogeltje, warm in watten gewikkeld, door den tuin naar de oude verweerde margarine-kist.

Daar was 't al leven en beweging. Tierig en licht wipten er de jong-wijze kippekinderen door-één en hun gepiep klonk als gonzend getjilp.

Blij-klokkend ontving 't moedertje haar verloren kindje, en borg het, liefkozend met haar snavel, onder de koesterend beschermende vleugels.

Janneman lachte en juichte van plezier, toen hij 't vroolijke drukke wereldje zag. Z'n oogjes straalden en z'n voetjes trippelden van pret, en langzaam gingen z'n ongeduldige kleine handjes naar het gazen deksel, om het op te lichten.

Toen, opeens, schrikten al de teere gele

[p. 779]

beestjes angstig-piepend weg naar 't nachthokje, waar ze onder de dons-warme vleugels een veilig plaatsje wisten.

‘Kom Jan, nu laten we kloekje met haar kindertjes alleen. Ze zijn ook nog zoo jong! Morgen zijn ze weer een dagje ouder, en als je ze nu telkens eten geeft, leeren ze je wel kennen. Wie weet hoe gauw ze al goeie vriendjes met je zijn! Maar je moet goed onthouden, wat het ovenkuikentje is. Ik geloof dat het 't eenige witje was!’

‘Ja Moes, heelemaal wit en oogjes als krentjes!’ zei Janneman en stapte gewillig aan Moeders hand mee naar huis.

Het oude margarine-kistje werd al heel gauw te klein, want de jonge diertjes groeiden flink en op hunne lijfjes begonnen al kleurige veertjes te komen tusschen het gelige dons. Er waren drie licht-grijsachtigen en twee donkeren. Het ovenkuikentje kreeg spier-witte veertjes en was de vlugste en levendigste van allen. Vroolijk piepend en klokkend liepen ze bij mooi weer door den tuin. Als 't heel warm was, zocht kloekje een lekker schaduwplekje op, waar ze in een zacht kuiltje behagelijk haar witte lijfje vleide, en de kindertjes krabbelden dan al wijs met hunne dunne lenige pootjes in 't zand, in pogen ook kuiltjes te maken, en lieten zich op 't laatst speelsch rondom Moedertje neerglijden.

Janneman was trouw op z'n post, en volgde ze bijna overal. In de struiken gluurde hij naar katten, en met nauwkeurigheid spiedde hij in den omtrek naar alle boomen, of er ook eksters of kraaien op den loer zaten.

Ze kenden hem al best. Als hij lokkende geluidjes met z'n mondje maakte, kwam de heele kuikenfamilie tukkend aanfladderen, en het ovenkuikentje pikte zelfs al uit z'n handje.

Uit een blikken busje strooide hij twee maal daags rijstkorreltjes voor ze neer, en als hij dan in z'n kleine stoeltje zat en rondom zich zijn lieve kleine vriendjes ijverig pikken zag, genoot hij en vergat z'n mooiste speelgoed.

't Was voor Janneman een heerlijke zonnige tijd.

Als in de eetkamer de tafel gedekt stond, hipte het ovenkuikentje door de open tuindeur naar binnen, en klopte en pikte net zoolang, tot zijn broertjes en zusjes er ook waren. Dan wipten ze op de tafel en deden zich flink te goed aan het lekker-geurige brood, totdat moeder binnenkwam, en ze lachend met haar hand wegwaaide.

‘Wat zijn ze leuk, hè moes!’ zei Janneman trotsch, toen ze eens 's morgens in de kamer kwamen, waar de heele schaar boven op een breede stoelleuning naast elkaar rustig te dutten zat.

‘Ja, wijze beestjes Jan!’ zei Moeder, maar Vader maakte een nijdige armzwaai en een onderdrukte beenbeweging.

‘Allo, vee!’ bromde hij. ‘'k Begrijp niet, dat je dieren in je kamer wilt hebben. Zie nu eens, wat 'n viezen vlek op 't tapijt!’

‘O, dat 's niets Janneman, dat knappen we wel op,’ zei Moeder vlug.

Jantje lachte gelukkig, omdat Moes zijn lieve kuikentjes in bescherming nam. Vader keerde zich geërgerd met den rug naar de open deuren.

‘We hebben er anders nogal mee geboft,’ zei hij een poosje later, ‘'k geloof ‘dat er maar twee hanen bij zijn.’

‘Hoe kun je dat nou zien, Vader?’

‘Wel jongen, de kam van een haan is veel grooter dan die van een kip; kijk maar; dat witje b.v. is een haan, dat zie je duidelijk.’

‘Ja Vader, die heeft een grootere kam dan dat grijsje!’

‘En zie, mijn jongen, die zwarte dáár wordt allicht ook een haan!’

‘Kijk, ze loopen achter muschjes aan’, lachte Janneman, en ging op 't stoepje staan, om ze beter te volgen.

't Was zonnig in den tuin. In 't blinkendgroene gras fladderden kleurig de kuikentjes met uitgerekte halsjes en trekkende snaveltjes, en kloekje stapte stijf en statig achteraan.

En in de kamer zat Moeder, en keek met lachende gelukkige oogen naar het stralende blijde kind op het stoepje.

‘Moes, wat doe je daar?’ riep hij opeens, omziend.

‘Ik pel garnalen. Kom je bij me zitten, lieveling?’

‘Ja Moes, op Vader's stoel, hè!’

Samen zaten ze bij de tafel, de een pelde handig en vlug de kleine rose schaaltjes in een wit bakje, en de sappige zacht glanzende lijfjes op een teer-crême bordje en de ander probeerde 't na te doen, en trok alle koppen er af.

‘Kijk vent, daar komen ze al weer aan! Ze ruiken altijd, waar jij bent!’

't Ovenkuikentje stapte, wijs draaiend met z'n wit kopje, naar binnen.

Zóó, Pietje-eigenwijs!’, zei Moeder en

[p. 780]

Jantje klapte met z'n tongetje tegen z'n verhemelte en lokte.

Als een trouw hondje kwam 't beestje bij Moeder staan en pikte de gevallen doppen uit haar schoot, reikhalzend hunkerend naar haar vlijtige handen, die hem zoo nu en dan een mislukt garnaaltje voorhielden.

‘Ze zijn er dol op! Jantje, geef ze maar al jouw stuk-getrokken exemplaartjes!’

Gretig vielen de kuikentjes aan op het ongekende voer, maar Pietje-eigenwijs liet z'n plaatsje niet in den steek, totdat Moeder opstond en het vurig-begeerde met zich nam naar de kelder.

‘Kom jongens, nou gaan we draven!’ zei Janneman, en sprong naar buiten in den zonnigen tuin. De kuikentjes achter hem aan! 't Werd een wilde jacht door gras en struiken, bloemperken en aardbeienbedden.

Vader stond boven voor een venster en zag het. Hij schudde z'n hoofd. ‘Dat gaat niet langer zoo!’ zuchtte hij, en ging naar beneden, waar Moeder in de kamer juist koffie gezet had.

‘Kijk, dat heb je zeker geroken!’ kwam ze hem vriendelijk tegemoet, ‘'k heb juist de koffie klaar! Gauw een kopje inschenken?’

‘Ja, graag’, zei hij stug, toonloos, in afwezigheid.

Zijn donkere oogen zochten norsch-ontevreden in den zonnelichten tuin.

‘Heb je die woeste bende zoo straks ook zien voorbij stuiven?’ barstte hij opeens los, ‘ze vernielen onzen heelen tuin, en die ondeugd van een jongen holt er maar achter aan. Kan jij ze dat niet eens verbieden?’

‘Ik?’ zei Moeder, opeens verrast door zijn heftigheid, ‘wou je, dat ik de kuikens zou verbieden te fladderen en te krabben? Doe jij dat zelf, asjeblief!’ lachte ze.

‘Hè, wat aardig! Je weet best, hoe 'k het bedoel. Zet ze in 't hok en doe de deur op slot. Maar goed, als jij 't niet wilt, zal ik 't zeker doen. Kijk, daar komt de horde juist aanrennen! Zeg, de hanen zijn ook gauw groot genoeg om gemest te worden!’

‘Waarvoor?’ schrikte Moeder plots.

‘Natuurlijk om op te eten, hè? Waarvoor anders!’

‘Maar dat wil je toch niet? Onze eigen haantjes!’

‘God Lucy, je doet net, of je ze zelf uitgebroed hebt. Zet toch niet zoo'n gezicht! Natuurlijk wil ik ze opeten, en ze zullen wat lekker zijn ook. Denk je, dat ik er een asyl voor jonge hanen op na kan houden? Ik wil ook wel eens smullen, hoor! En wat is nu eigenlijk het leven van zoo'n domme kip waard? Niets toch! Laat maar weer eieren uitbroeden, en je krijgt ze weer bij hoopjes!’

‘Wind je nu maar niet zoo op. Ik wil je alleen zeggen, dat 't niet gebeurt. In elk geval zal het witte haantje blijven leven, dat we als pas-geboren bijna-dood kuiken in onzen oven hebben verwarmd en bijgebracht. Dat beest mógen we nu niet slachten, omdat we 't zelf hebben doen leven.’

‘Ja jij, maar ik niet. Voor mij zijn de beide hanen gelijk, en ik dank er voor, zoo'n heele fokkerij te krijgen. Nou ajuus! 'k Moet noodig nog naar 't kantoor. 'k Heb m'n tijd al weer verpraat.’

Haastig goot hij z'n koffie naar binnen en stapte met 'n knorrigen rimpel in z'n hoog voorhoofd dreunend en rumoerig in de gang.

‘Zeg Luus,’ riep hij nog even weer terug met z'n hoofd om de kamerdeur, ‘laat den jongen nu gauw binnenkomen, want als hij nog langer achter die kippen jaagt, krijgen we geen enkele aardbei!’

Toen sloeg de voordeur dicht met 'n harden bons.

Moeder ging naar buiten en klapte in haar handen.

‘Janneman,’ riep ze, ‘kom eens even bij Moes!’

't Kind kwam aanhollen met ronde wangen en blij stralende oogjes. Z'n knieën waren zanderig, en op z'n buisje korrelden kleine plekjes vuil

‘Ben je gevallen, vent?’

‘Ja Moes, daar net, over m'n kruiwagen nog wel,’ zei 't kind levendig, ‘we hebben toch zoo 'n pret gehad.’

Z'n oogjes glinsterden en z'n witte tandjes oolijkten uit z'n lachend mondje.

‘'t Is toch een wild spel, Janneman,’ bedaarde Moeder.

‘Vader wou graag hebben, dat je niet zoo door de aardbeien jaagde met je kuikens; anders wordt er niet één aardbei rijp. En dat zou je toch niet willen! Weet je, wat we nu doen moesten?’

‘De aardbeitjes d'r uit nemen!’ riep Jan vlug.

‘Nee lieve, we maken er een hekje om. Jij wilt Moes wel meehelpen, hè! Op 't walletje staan genoeg wilgetaktjes; die zal ik plukken, en jij brengt ze in je kruiwagentje hier bij de aardbeienbedden. Wat zal Vader blij zijn, als hij ziet, hoe netjes het hekje staat!’

[p. 781]

‘Ja Moes,’ juichte 't kind, ‘en dan leeren de kuikentjes meteen vliegen.’

‘Nee vent, dat mag juist niet. In de aardbeien mogen ze dan juist niet meer komen. Begrijp je niet, dat we een hekje er om zetten, opdat ze er niet meer zullen krabben?’

‘Ja, ja,’ zei hij in gedachten. ‘Moes, wordt 't hekje hoog?’

‘Dat zullen we eens zien! Kom, ga nu mee naar 't walletje.’

En samen gingen ze aan 't werk. Moeder sneed de takjes af, en klein manneke bracht ze in z'n kruiwagentje weg, met drukke gewichtige pasjes en ernstig-tevreden snoetje. En de kuikentjes dartelden voor 't laatst door de hooge bloeiende aardbeienstruiken.

Toen gebeurde het vreeselijke, het onvergetelijke voor Jantje's verdere leven. Al heel in de vroegte werd hij wakker geschrikt door angstig doordringend geschreeuw en getier van z'n vrindjes. Vlug gooide hij z'n deken af en stond overeind in z'n bedje. Zacht klonk het zagend gesnork van vader, en ook moeder zag hij nog liggen met dichte oogen.

Bang voor vaders drift durfde het kind niet hard te roepen; hij waagde het bijna niet zich te verroeren.

Schel en scherp klonken de verre angstkreten uit den tuin...

Toen liet hij zich heel stilletjes uit z'n bedje glijden en sloop voorzichtig naar moeders bed.

‘Moes, doe me vlug m'n kousen aan. Er zit een kat bij de kuikentjes!’ fluisterde hij.

Opeens zat moeder rechtop en luisterde ontzet en bevend naar 't verre geklaag en geschreeuw.

‘O God!’ zuchtte ze met bleeke lippen en stond op.

‘Moeder zal wel even kijken, Janneman. Kruip jij maar weer in je bedje, vent. Straks zal 'k je wel aankleeden!’

Op haar kousen, met onopgemaakt haar, ijlde ze naar beneden, drie treden tegelijk, door de holle gang, naar den koelen morgentuin.

't Was alles weer stil en rustig geworden; alleen nu en dan klonk klagend droevig geklok.

In het groen-bleeke morgenlicht voor 't oude berghok stond Kees en vóór hem op een bank met uitgestrekten hals en zonder kop lagen bloedend een zwart en een wit kuiken. Op den grond kleurden kleine plasjes bloed.

Vol schrik bleef moeder staan in vreeslijken afschuw en ontzetting.

‘O God, Kees, is 't toch gebeurd?’

‘Ja mevrouw, 't is afgeloopen.

‘God, God, hoe kon je 't doen Kees?’

‘Meneer had 't me gezegd. Ik kon niet anders. Maar 't ging me aan m'n hart hoor. Die arme beestjes!’

‘Zoo! - ja, meneer heeft 't gezegd!’ zuchtte ze langzaam, en zag met ontzetting naar de bloedplekjes op den grond.

‘Kees, hebben we daarvoor 't witte kuikentje in den oven laten opleven, om het nu ook weer zelf te slachten? Hebben ze nog geleden?’

‘Nee mevrouw, ze waren subiet dood.’

Opeens weerklonk een doordringende gil.

In de achterdeur stond Janneman in z'n hansopje, met bloote beentjes z'n gezichtje was vuurrood en pijnlijk vertrokken, z'n handjes strekten vooruit in hulpeloosheid. Toen zijn Moeder verschrikt bij hem kwam, viel hij snikkend tegen haar aan.

‘O Moes, wat hebben ze met mijn arme kuikentjes gedaan?’ klaagde hij schreiend. ‘Heeft stoute Kees ze dood gemaakt?’

Moeder drukte hem tegen zich aan in machteloos medelijden.

‘Kom maar mee, vent, 't is hier zoo koud. Ik geloof. dat stoute Poes ze gepakt heeft?’ en tegen Kees zei ze stil: ‘Begraaf ze in den tuin, want ik wil ze toch niet op m'n tafel hebben, die arme beesten!’

Toen ging Moeder troostend met droevigsnikkend kindje in de kamer, en in den tuin liep trouw kloekje treurig-klokkend rond, angstig zoekend naar haar beide kindertjes.

TINE BOOM.