De Hollandsche Lelie. Jaargang 27

Overzicht van de Week.

I.
Indien de menschen lezen konden....

Onwillekeurig komt mij het artikel in de gedachten, dat ik in een der laatste nommers schreef, en dat ik betitelde: Indien de menschen

[p. 741]

eens wilden.... Met een kleine variatie zou ik ditmaal willen schrijven: Indien de menschen lezen konden....

Immers, van degenen die opzettelijk, uit kwade trouw, leugen en laster verspreiden omtrent den inhoud der Holl: Lelie spreek ik hier niet, ik neem van dezulken nooit eenige notitie. Maar ik denk aan hen die geheel en al te goeder trouw verkéérd lezen. Twee brieven in eene week geven mij tot deze bemerking, hoe jammer dit verkéérd-lezen is, aanleiding.

- In den eenen (zie gedachtenw: No. I) verontschuldigt zich een officier, (voor de zooveelste maal, door een misverstand,) dat hij mij, ofschoon geen abonné zijnde, nochtans lastig valt met een manuscript, en hij vraagt mij beleefd ditmaal een uitzondering te willen maken voor hem, en diens ondanks nochtans zijn stuk te willen plaatsen.

Maar, lieve hemel, hoe dikwijls heb ik 't nu reeds gedrukt in de Lelie, op allerlei manieren daarin gezegd, dat mij gedachtenw:, stukken, artikelen, manuscripten, wat ook van niet-abonné's, wèl lezers, hoogst aangenaam zijn, en dat ik alleen beslist weiger diegenen particulier te antwoorden, die, noch abonné, noch lezer zijnde, mij van tijd tot tijd op het lijf vallen met eene meestal belletristische bijdrage, gewoonlijk nog vergezeld van de vraag ‘hoeveel honorarium krijg ik er voor’? Dezulken, die er gemoedelijk bijvoegen: ‘Wilt u mij even particulier antwoorden, (zelfs zonder postzegel daarvoor in te sluiten meestal), want ik ken de Lelie niet,’ dezulken alleen geldt mijn mededeeling, dat zij het zichzelven hebben te wijten, indien zij geen antwoord hoegenaamd, noch terugzending ontvangen, en dezulken alleen verzoek ik hunne pennevruchten liever voor zich te behouden. Daarentegen heb ik herhaaldelijk gelegenheid gehad met nadruk er op te wijzen, hoe niet-abonné's, wèl-lezers, die mij artikelen of gedachtenwisselingen wenschen aan te bieden, steeds kunnen rekenen op mijn belangstelling en mijne bereidwilligheid; en zie, toch gebeurt het telkens opnieuw, dat beschaafde, ontwikkelde menschen in dit opzicht niet schijnen te kunnen lezen. Immers, dezelfde verontschuldiging, die mij ditmaal een officier biedt, maakte onlangs een arts, om dezelfden reden, omdat hij namelijk mij, iets ter plaatsing aanbood, niettegenstaande ik, volgens zijne meening, niet wenschte te worden lastig gevallen met manuscripten van niet-abonnés. In beide gevallen nu waren de mij aangeboden stukken mij temeer welkom, omdat zij door hun inhoud bewijs aflegden van de belangstelling der schrijvers in den inhoud der Holl. Lelie, en juist daarom speet het mij dat die heeren - en zij zijn de eenigen niet - mij in dit speciale opzicht zoo geheel verkeerd lezen. -

De tweede brief, dien ik deze week ontving, behelst een beklag van iemand die hetgeen ik overnam uit een ander Blad, (de Nieuwe Spectator), heeft gelezen alsof ik het had geschreven. Wat kan ik méér doen dan hetgeen ik overneem uit een ander Blad met een andere letter te laten drukken, en er bij te voegen uit welk Blad ik citeer? Dat geschiedt steeds, is ook geschied met het bewuste citaat uit ‘De Nieuwe Spectator’. En toch verwijt mijn correspondent mij de uitdrukking: ‘Als de Koningin eens weer een vlaag krijgt’ (Nieuwe Spectator), en vindt het van mij ongepast, dat ik de weigering van Mengelberg om bij de Koningin te dineeren een ‘fier gebaar’ noem. Maar, mijn waarde meneer, niet ik heb dat alles geschreven, maar de Nieuwe Spectator deed dat. En, als gij lezen kunt, dan moet gij toch inzien hoe ik daarenboven het geheele desbetreffende stukje geenszins overnam om de Koningin-Mengelberg-geschiedenis, maar enkel en alleen om de welverdiende Bernard-Canter-tuchtiging, door de Nieuwe Spectator vastgeknoopt aan die Mengelbergweigering.

Maar helaas, ik herhaal, het is maar al te waar wat mij, óók in deze zelfde week, een correspondent schrijft: De menschen begrijpen zooveel verkeerd omdat zij niet kunnen lezen.

- - En ziedaar dan ook de reden van dit stukje. Ik zou al degenen die lezen, die de Holl. Lelie lezen speciaal, wel willen vragen nauwkeurig te lezen wat er staat. Heel veel misverstand zou daardoor voorkomen kunnen worden.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

II.
Een blijde gebeurtenis.

Het moet mij even van het hart, ofschoon hetgeen ik hier wil zeggen eigenlijk meer thuis behoort in de boekbeschouwing dan op deze plaats, Maar, waar ik nog geen tijd heb tot een uitvoerige bespreking, daar moet het mij althans voorloopig van het hart, hoe intens dankbaar ik ben aan Stijn Streuvels voor zijn nieuwen roman: Dorpslucht. Een zoo afgewerkt, zielkundig-fijn-nagevoeld, tot in alle onderdeelen toe innig-teer-geschreven kunstwerk is in onze literatuur een gebeur-

[p. 742]

tenis, een verheuchenis. Stijn Streuvels heeft in zijn ‘Dorpslucht’ een roman gegeven zoo volmaakt-mooi van diep-innig-karakter-begrijpen, als wel in geen jaren en jaren werd geschreven. Zijn stijl is een blijdschap; een ander woord is er niet voor.

De uitgever, L.J. Veen, Amsterdam, kondigt aan dat nog in dit jaar het vervolg, dat niet afzonderlijk verkocht wordt, zal uitgegeven worden. En ik voor mij zie de komst van dat vervolg tegemoet met een bewondering en belangstelling zooals ik die alleen ken waar het geldt de meesterwerken van Zola.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

III.
Bericht.

Hoefijzer verbond.

De actie voor het hoefijzerverbond breidt zich meer en meer uit. Reeds wordt in 400 gemeenten gewerkt om de gelden voor het Nederlandsch Kinderherstelllingsoord te Nunspeet te verzamelen. In Friesland is of wordt ingezameld in 38 van de 43 gemeenten, in Groningen in 46 van de 57, in Overjsel in 40 van de 60, in Noord-Holland in 89 van de 134, in Drente in 22 van de 34, in Gelderland in 49 van de 116, in Zuid-Holland in 57 van de 188, in Zeeland in 32 van de 109, in Utrecht in 17 van de 72, in Noord-Brabant in 11 van de 185.

Door 115 van de 401 gemeenten is het geld afgedragen te zamen 26383, 81⁵ gld.

Het werken van het Hoefijzerverbond heeft behalve het directe gevolg de bouw van een ruim en goed ingericht Kinderherstellingsoord tot resultaat, dat de preventieve tuberculose-bestrijding algemeen ingang vindt, en vervolgens de vermeerdering en versterking van de afdeelingen van het Centraal Genootschap, waardoor het uitzenden van kinderen naar herstellingsoorden en vacantiekolonies veel meer algemeen wordt.

De waarde van het verzamelde en nog in te zamelen bedrag wordt verhoogd door het feit, dat het met centen, dubbeltjes en guldens wordt bijeengegaard.

Behalve de giften van het Vorstelijk Huis zijn er tot heden nagenoeg geen groote giften bij.

Het bestuur van het dames-comité hoopt door onvermoeiden arbeid tenminste 600 gemeenten te bewerken en dan met behulp van de groote giften (die komen immers op 't laatst)? vóór Juli het bedrag bijeen te hebben.

Penningmeesteresse is Jonkvrouw J. van de Santheuvel, Corn. Speelmanstraat 21, 's-Gravenhage.

Ingezonden door den Administrateur van het Centraal Genootschap, A.C. BOS, te Egmond aan Zee.

IV.
Een lofspraak.
Madame Gimber.

Een abonnée is zoo vriendelijk mij uitdrukkelijk te verzoeken het onderstaande - hare eigene woorden - te willen opnemen over Madame Gimber, 73c Stations-weg, den Haag, welke dame zij raadpleegde, naar aanleiding van wat ik schreef in de Holl. Lelie over schoonheids-bevordering:

Ik wilde U even schrijven dat U mij met de artikelen over Madame Gimber heel veel plezier hebt gedaan. Na lezing er van ben ik dadelijk naar den Stations-weg gegaan om eens te in formeeren naar de behandeling met de electrolyse, om den overtolligen haargroei weg te laten nemen. Indien men vóór de inrichting gezien te hebben het idee kan hebben van een humbug-inrichting, wat stellig bij vele Hollandsche dames nog het geval is, zal men dadelijk na met Madame Gimber te hebben gesproken dit denkbeeld laten varen. Ik had steeds niet tot de electrolyse durven overgaan omdat ik alijd bang was voor infectie, en geloof dat velen het hierom laten. Ik ben nu enkele keeren onder behandeling geweest, en het is al veel verminderd, de pijn is zeer gering. Het is werkelijk de eenige manier om er van af te komen; wendt men het poeder aan, dat ook veel gebruikt wordt, dan komt de haargroei sterker terug, en ook zeer verkeerd is het uittrekken met 't pincet; daar op iedere plaats, waar 't haartje met wortel wordt uitgetrokken, er twee of drie terugkomen; daarbij is het ook gevaarlijk, want juist daardoor kan men infectie oploopen; ik weet van iemand, die dat gehad heeft. Het is ook ieder aan te raden er zoo spoedig mogelijk bij te zijn, zooveel te gauwer is men er af. Ik vind Madame G. een zeer sympathieke persoon, waardoor het komen bij haar in de keurige omgeving ook zeer animeerend is. Ik ben ook nu onder behandeling van gezichtsmassage; ik begon het, omdat ik een zeer poreuse huid had, die veel verbeterd is, en, wat mij nog aangenamer is: dat mijn hoofdpijn door die massage zeer verminderd is, wat ik te voren niet had gedacht. Doch eigenlijk is het wel te begrijpen dat het helpen moet, omdat het bloed krachtiger door het gezicht circuleert. Ik dank U dus zeer dat U de moeite genomen hebt een beschrijving van Maison de Beauté te geven.

Hetgeen deze dame zoo vriendelijk is hier te schrijven omtrent den indruk dien zij kreeg van madame Gimber, en van hare inrichting, beaam ik ten volle. Onder behandeling was

[p. 743]

ik-zelve niet, maar, evenals bovenstaande correspondente, kreeg ook ik terstond den indruk van géén humbug-inrichting, maar van eene die gelijk staat met de uitstekendste ‘instituten de beauté’ in Londen, Parijs, Weersen, enz. en tevens van eene zeer sympathieke persoonlijkheid. - Het is volkomen waar, dat er bij Hollandsche dames in dit opzicht nog ontzettend veel vooroordeel bestaat. Ik geloof dat Indische, die meer voelen voor toiletmiddelen, massage, enz., hierin der volbloed-Hollandsche een wijs voorbeeld geven. Overigens, mijne correspondente hierboven is géén Indische, maar pur-sang-Hollandsch voor zoover ik weet, is bovendien iemand die, door haar positie, juist in zake hygiëne, niet behoort tot de lichtgeloovigen, meen ik te durven verzekeren. - Zij deed mij zeer veel genoegen door mij hare bevindingen mee te deelen.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

V.
Het Haagsche asyl voor ‘noodlijdende’ dieren.

Naar aanleiding mijner laatste artikelen over de wijze waarop het hoofdbestuur van bovengenoemd ‘asyl’ zijn plicht opvat, heb ik verscheidene betuigingen van hartelijke instemming ontvangen, en tot hiertoe geen enkele het hoofdbestuur verdedigende stem gehoord. Integendeel, het stuk in de Lelie, van den Voorzitter van het Asyl, Jhr. Quarles van Ufford, heeft algemeens verontwaardiging gewekt, speciaal door zijne mededeeling, dat het hoofdbestuur onder het opbewaren der dieren tot aan hun dood verstaat... zoolang totdat het Hoofdbestuur tot dien dood besluit. Hoe spoedig dit geschiedt, namelijk terstond bij de aankomst van den ingebrachten zwerveling, zonder eenig onderzoek, had ik gelegenheid uitvoerig aan te toonen. Nader hoop ik op dit onderwerp terug te blijven komen. Van meer dan eene zijde toch schrijft men mij: het is maar goed dat U den moed hebt deze zaak aan te vatten en de waarheid te doen onthullen. Welnu, terwille van het noodlijdende dier is mij niets te veel. Er zijn zoo vele ware dierenvrienden, die hun geld geven om noodlijdende dieren te helpen, dat het hoognoodig is hunne oogen te openen, voor de wijze waarop het geld wordt gebruikt in het Haagsche Toevluchtsoord voor ‘Noodlijdende Dieren’, namelijk om inééns een bezoldigden directeur aan te stellen, - een betrekking die vroeger niet bestond, - schoonzoon van den penningmeester van het hoofdbestuur, om voor den hoofdoppasser Groen een levensverzekering te koopen, terwijl die man nog in de kracht der jaren is, en om tegelijk zoo aanhoudend over geldgebrek te klagen, dat een pension voor betalende honden wordt noodig geacht, (door bovengenoemden penningmeester-schoonvader); terwille van welk betalend pension de noodlijdende zwervelingen worden afgemaakt onmiddellijk, als de een of andere oppasser, of de directeur, ex-aspirant-inspecteur van politie, dit noodig acht wegens mogelijke besmetting voor de betalende hondjes. (Zie het stuk van Jhr. Quarles van Ufford, Voorzitter van het Asyl voornoemd, in de Holl. Lelie van 1 April 1914). (Commentaar is hier overbodig).

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.