De Hollandsche Lelie. Jaargang 27

Overzicht van de Week.

I.
Het dierenbeschermende Engeland.

Reeds meermalen wees ik er op dat men in Engeland veel flinker optreedt in zake dierenbescherming dan ten onzent; ook dat men daar, wat aangaat het kiezen van straffen, soms veel practischer is dan bij ons.

Zoo schrijft dezer dagen ‘De Dierenvriend’, onder het opschrift ‘Flinke straffen’, een paar staaltjes van het uitstekend optreden der Engelsche Justitie, staaltjes die ik hier overneem, mede ter opwekking van de justitie te Oosterhout (zie Overzicht v/d Week in een vorig nommer).

Flinke straffen.

Geen week gaat voorbij, waarin de Engelsche politie niet streng een daad van wreedheid straft.

Onlangs kreeg de zoon van een rijken dokter, die een paard had ingespannen dat lang niet gegeten had, en niet in staat was het verlangde werk te doen, een week gevangenisstraf.

En ook kreeg verleden week een man zonder uitstel twee maanden dwangarbeid omdat hij van Londen naar Manchester een terrier had verzonden 31 duim lang en 14 hoog, in een kistje waarvan de afmetingen waren 16, 9 en 16 duim. De hond stierf onderweg. De veearts-deskundige verklaarde dat de kist, die maar twee kleine luchtgaatjes had, nog geen lucht genoeg toeliet voor een kanarie. De ongelukkige hond had een zwarte tong, de oogen puilden uit zijn hoofd, en hij moet een verschrikkelijken doodstrijd gehad hebben, want tusschen zijn tanden vond men stukken hout van de kist die hij getracht heeft stuk te bijten.

Toen de man zijn vonnis hoorde uitspreken viel hij flauw. De hond zelf had dit middel niet gehad om aan zijn lijden te ontkomen.

Ik voeg hier nog bij dat de Dierenvriend een en ander schijnt ontleend te hebben aan de Haagsche ‘Avondpost’, en dat het dit Blad m.i. tot eer strekt dergelijke uitstekende berichten aldus onder de oogen van vele lezers te brengen.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

II.
De Staat als Onzedelijkheidsbevorderaar.

Over dronkenschap en hare treurige gevolgen schreef ik onlangs met nadruk in de Holl: Lelie. Helaas, er is maar al te véél reden om in ons jenever-welvarend vaderland steeds opnieuw te schrijven over die volkszonde. Thans echter wil ik eene andere niet minder ernstige zijde van dit vraagstuk bezien, waar ik openlijk en met allen nadruk herhaal: Schande over alle overheidspersonen die het volk, bij wijze van genoegen, durven aanbieden nachtpermissie voor de kroegen bij openbare feesten.

Ja, driewerf schande over hen, want zij zijn het die kweeken tuberculose, epilepsie, blindheid, al die vreeselijke gevolgen van dronkenschap, in de onschuldige kinderen der dronkaards.

Zulke kinderen toch, zij worden gemáákt in nachten van dronkenschap, uitspatting, ontucht. Lees het bericht uit het Vaderland omtrent het ‘reine’ genot dat de Burgemeester van 's Gravenhage schenkt aan de Hagenaars op den dag van Prins Hendrik's Verjaardag:

DE VERJAARDAG VAN DEN PRINS.

De Hoofdcommissaris van Politie maakt bekend, dat aan houders van huizen waarin gelagen worden gezet, door den burgemeester vergund is, hun inrichtingen in den nacht van 20 op 21 April 1914 uiterlijk tot 2 uur voor het publiek geopend te houden.

[p. 727]

En ik vraag U, lezer, lezeres, heb ik geen gelijk indien ik 't zeggen durf, wat een ander niet durft zeggen, namelijk dat zulk een schandelijke permissie gelijk staat met het aankweeken van de meest uitgesproken ontucht!

Immers, hoevele beklagenswaardige, door drank verhitte, daardoor van hun rede beroofde jonge meisjes uit de volksklasse laten zich niet in juist zulke uitspatting-nachten verleiden, verdierlijkt en ontzenuwd, tot eene handeling waarvan het gevolg is, na negen maanden, het zoogenaamde ‘kind der schande.’

Ja, ‘kind der schande,’ maar niet der schande van de moeder, maar van den Staat, de Regeering, de ‘Weldenkenden’!

- Hoevele jongelieden, nauwelijks de kinderschoenen ontwassen, met den besten wil ter wereld nog niet in staat te trouwen finantieel, begaan in zulke verliederlijkingnachten niet een zinnelooze begeerte-handeling, veroorzaakt door jenever-overprikkeling, handeling, welke zij misschien later berouwen, maar niet meer kunnen goedmaken zelfs, omdat hun de middelen tot onderhoud van een gezin ten eenenmale ontbreken!

En, weet niet iedereen, vertellen het niet alle zedelijkheid- en reinheid- en godsdienstleeraren ons, hoe het de alcohol is, de groote zinnen-prikkelaar, de den geest benevelenden opwinder, welke van huis uit bezadigde menschen plotseling ontketent tot wellustelingen, tot zonder eenig zelfbedwang zich aan een plotselinge hartstocht onbedwongen overgevende genietelingen, wien het bij hun onberedeneerde zinnenbevrediging niet te doen is om eerlijke liefde, maar die integendeel, eenmaal nuchter geworden, ontstellen van de gevolgen hunner daad, van de door hun gewekte kiem, die kiem kunstmatig trachten te dooden dikwijls, of, als het arme wezentje geboren wordt, het met onverschilligheid behandelen, ja haten soms, wijl het een ‘doodeter’ méér is....

Richt verbeterhuizen op voor verwaarloosde kinderen en vroegtijdige verdorvenen, sticht aanstellerig-lievig-vrome toevluchtsoorden voor gevallen meisjes en ongehuwde moeders, verkoop Emma-bloempjes om de tuberculose tegen te gaan in de volksklasse, ga Zondags met een uitgestreken gezicht naar welke kerk ook, Roomsch-Katholiek, of Gereformeerd, of Ned: Hervormd. of wat het ook zij, gij allen beschaafden, regeeringspersonen, die U tegelijkertijd schuldig maakt aan het aankweeken van onzedelijkheid door het openzetten der nachtkroegen op openbare feestdagen, gij zijt de ware schuldigen, de ware zondaars, niet die gevallen meisjes, die ontaarde moeders zijn het, die straks misschien zelfmoord plegen, of hun ‘kind der schande’ trachten weg te maken, (iets wat schijnheilig ‘strafbaar’ is, o brave rechters). Niet de verwaarloosde kinderen, de nakomelingschap der dronkaards, de daardoor van der geboorte af zedelijk minderwaardigen zijn het, die zijn te veroordeelen. En niet de tuberculose-sterfte en de zuigeling-sterfte roept om Uw schijnheilige belangstelling, maar wèl de wortel van het kwaad, de jeneverzonde, de nachtpermissie aan de kroegen bovenal!

Nietwaar, als de Prins of de Koningin verjaart, of er is een andere nationale feestdag, dan weten de ‘beschaafden’ zich wel op hun eigen manier te vermaken. Zijn zij regeeringspersonen dan valt er voor hen een ridderorde af, of een diner bij de Koningin, of iets van dien aard; hebben ze geen dergelijke betrekking, wat nood, dan vereenigen ze zich maar tot een of ander ‘comité’ ter eere van dit of van dat, en dan worden ze als zoodanig toch óók bewierookt, bij de Koningin ontvangen, enz. En bovendien, zij hebben in hunne eigene huizen, achter de schermen, hunne eigene gezellige feesten, en hun champagne en hun bourgogne, en hunne fijne sigaren.

Maar het volk!

Het volk moet toch ook witt hebben, - nietwaar!

- Welnu, verdom en verliederlijk het dan maar met jenever. Dan is het tevreden. Dan brult het idioot langs de straten, en noemt dat ‘zich amuseeren’; en geeft zijn laatsten cent uit voor een borrel; en het mes snijdt van twee kanten óók nog, want de rijke Schiedammers verdienen daaraan véél, aan zulke jenever-nachten, en de alcohol-inkomsten, die groote hoofd-factor in onze ‘welvaart’, stijgen des te meer.

Het daarna! Wat komt dat er op aan voor onze brave, hoogst-fatsoenlijke, hoogst-zedelijke regeering! Après nous le déluge! Tout comme chez Louis NV! We weten het wel dat juist zulke ontucht-nachten van het minste allooi, nachten waarin de allerlaagste instincten van de allerlaagste volksklasse hoogtij vieren, dat zij het zijn waarin straks tallooze diep-beklagenswaardige toekomstslachtoffertjes, worden gemaakt, onbewust, in drankverhitting en zinneloosheid, toekomstslachtoffertjes, waarvoor de ouders geen brood hebben, waarvoor de ongehuwde moeder zich schaamt, wier lichaampjes zijn voorbestemd

[p. 728]

tot in zich om te dragen de gevolgen van der ouders (neen van des Staats) misdaad, op duizendvoudige wijzen, in blindheid, epilepsie, idiotisme, tuberculose, wat niet al. Wat nood echter! We richten immers zulke mooie verbeterhuizen op, en zulke welingerichte gestichten voor gevallen meisjes. En we verkoopen zoo lief Emma-bloempjes! En we gaan met zulke uitgestreken gezichten naar de kerk. En we maken der Koningin zoo handig wijs dat die verliederlijkte schreeuw-bende van jenever-zuipers is haar ‘Oránje-lievend’ volk. Schande, driewerf schande over de regeeringspersonen die, door het aankweeken van dronkenschap in het geven van nachtpermissie voor de kroegen, zich maken tot veel erger nog dan bordeelhouder of blanke-slavinnehandelaar. Want, die menschen doen hun smerig baantje nog enkel uit geldzucht of om aan den kost te komen. Maar de hoogst-fatsoenlijke, hoogst-deftige, hoogst-brave regeeringspersonen van Nederland hebben geen enkel excuus. Zij zijn volksverdervers in koelen bloede, uit puur egoïsme, om nornmer één te kunnen blijven, - en om niets anders.

III.
Veel te zachte straf
en
Eere Mr. Schaap.

Ik heb indertijd met diepe verontwaardiging geschreven over de dierenmishandeling te Groningen (provincie). Naar aanleiding daarvan werd mij van bevriende zijde het onderstaand rechtsverslag toegezonden:

Rechtszaken.
Arrondissements-Rechtbank te Groningen. Zitting van 9 April.

Van de heden behandelde zaken vermelden wij heden slechts eene: de veelbesproken dierenmishandeling te Leermens.

Siewert Jan B., landbouwer te Leermens, was niet verschenen. Hij moest terechtstaan voor die ellendige dierenmishandeling, waarover alle couranten van Nederland hebben gewaagd als een afschuwelijke daad van een onmensch.

Men kent het verhaal, dat vanmiddag de knecht nog eens voor de rechtbank deed. De hond was met den knecht meegeloopen, de landbower werd kwaad en sloeg het beest tegen den muur en daarna sloeg hij het dier met een hooivork op den kop, waardoor deze stuk ging. Een poosje later sloeg hij, omdat het dier nog niet dood was, met een bijl op den kop, zoodat het bloed hem uit neus en bek vloeide; toen worgde hij het dier met staaldraad, en stopte het onder een mesthoop. Toen een uur later de knecht het vuil, waaronder het dier lag, nog zag bewegen en het dier hoorde kermen, waarschuwde hij den baas dat het dier nog niet dood was. Toen groef deze den hond weer op, en gooide hem in het water, waar het dier verdronk.

Bekl. had zich voor zijn verdediging gewend tot mr. Schaap, die echter weigerde voor hem te pleiten.

De ambtenaar van het O.M. zei in zijn requisitoir dat deze daad een stroom van verontwaardiging wekte in deze streek. Men geloofde eerst dat het niet zooerg zou zijn, weldra bleek dat maar weinig overdreven was in de berichten in de pers. Het bleek dat bekl. zich schuldig maakte aan artikel 254 W.v.S. De daad van bekl. moet beschouwd worden in twee stadia.

Wettig en overtuigd bewezen is dat bekl. zich schuldig maakte aan dierenmishandeling, totdat hij het dier op den mesthoop gooide. Daarna in het tweede stadium is mishandeling volgens het O.M. niet aanwezig, omdat het hier gold het dier te dooden, uit zijn lijden te helpen.

Met gedeeltelijke vrijspraak, (voor het tweede stadium) werd tegen dezen onmensch - die intusschen volgens de verklaringen van een veearts overigens wel goed voor zijn beesten is - een gevangenisstraf van één maand geëischt, daarbij in aanmerking is genomen dat de man diep berouw heeft van zijn daad, en iedereen hem daarom veracht.

Goddank, die ‘diepe verachting’ waarvan hier wordt gewaagd! Goddank ook dat er menschen zijn als deze Mr. Schaap, die weigerde voor zulk een onmensch te pleiten. - Daarentegen schijnt het mij absoluut ongeloofwaardig toe, dat deze man, volgens het getuigenis van den veearts, toch ‘wel goed voor zijn beesten was.’ Dat zal dan wel zijn als het beesten zijn van waarde voor hem zelf, koeien, paarden, enz. Zulk ‘goed-zijn’ kennen we. De geëischte straf vind ik dan ook veel en veel te licht, want, het ‘diepe berouw’ van den man is natuurlijk niets dan gehuichel, omdat iedereen hem - met recht - veracht. Zulk een onmensch moest - daar lijfstraffen ongelukkig genoeg ten onzent niet meer worden toegepast, zooals wèl in Engeland, waar zij weder zijn ingevoerd - in elk geval een zeer zware gevangenisstraf en geldboete tot zijn verdiende loon ontvangen. Vergelijk hiermede de straf in Engeland opgelegd, (zie ditzelfde nommer), wegens een in elk geval minder afzichtelijk misdrijf dan dat in Groningen.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

[p. 729]

IV.
In zake den moord op Gaston Calmette.

Eene dame, verontwaardigd over den schandelijken moord door mevrouw Caillaux op den hoofd-redacteur van Le Figaro, Gaston Calmette, zou wenschen dat de vrouwen van Nederland onderstaand adres aanboden aan de redactie van dat blad. Zij die hare instemming met dat plan betuigen kunnen hunne handteekening zenden aan den uitgever van de Holl: Lelie:

Monsieur.

Les femmes de la Hollande, indignées par l'infâme assasinat commis sur la personne du directeur du Figaro, vaillant champion de la vérité, protestent avec la dernière véhémence contre l'acte aussi lâche que peu féminine de M^me Caillaux. Elles présentent leurs condoléances, les plus sincères au Figaro et à la famille de la malheureuse victime, Gaston Calmette, dont le nom, synonyme de patriotisme et de courage, ne sera point oublié par les femmes du petit mais noble royaume des Pays-Bas.

RITA LOIJAL.

V.
Hulp gevraagd.

Men schrijft mij uit Arnhem: ‘150.000 ongelukkige trekhonden lijden hier in ons land een allertreurigst bestaan. De regeering heeft ze ingevoerd op plaatsen, zooals hier in Arnhem, en omstreken, waar nooit trekhonden zijn geweest, en nochtans alles goed ging. Arnhem had vroeger eene afdeeling van den anti-trekhonden-bond, maar, aangezien wij overtuigd zijn dat de trekhonden voorloopig niet afgeschaft zullen worden, hebben wij die afdeeling ontbonden en ons hervormd tot eene vereeniging tegen trekhondenmisbruik en mishandeling. Wij hebben daarvoor een inspecteur, en geven premies aan veldwachters, enz ‘op plaatsen waar onze inspecteur niet kan optreden; in 't kort, wij doen zoo veel in ons vermogen is om het lijden der arme trekhonden te verzachten. Hoe meer leden zich willen aansluiten, hoe meer wij kunnen uitrichten.’

Gaarne voldoe ik aan het verzoek der correspondente die mij het bovenstaande schrijft, en vestig de aandacht op dit goede doel. Komaan, inwoners van Arnhem en omstreken, helpt. Inspecteur, premies, enz., kosten geld. Wordt daarom lid. Stuit U aan. Bedenk toch welk een vreeselijk, diep beklagenswaardig lot de trekhond meestal lijdt, hoe hij wordt afgebeuld in de provincie, dikwijls rondloopt met wonden en etterende zweren. Onze brave, christelijke, jenever-welvarende Staat, doet niets voor deze ongelukkige wezens. Laten wij particulieren dus doen wat we kunnen. In den Haag geeft mevrouw van Heerdt tot Eversberg in dezen een voorbeeld van toewijding wat het lot van den trekhond aangaat. Laat Arnhem en omstreken niet achterblijven. Eere dezen oprichters eener vereeniging die iets doet, die helpt. 1^ste secretaris is baron Sloet, te Arnhem, tot wien alle bijdragen, of wenschen zich als lid aan te sluiten, zijn te richten. Adres: Mr. baron Sloet, te Arnhem, 1^ste secretaris van de Arnhemsche Vereeniging tegen misbruik van trekhonden.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.