De Hollandsche Lelie. Jaargang 27

Gaston Calmette - en ik.

Vreemde combinatie nietwaar, die twee namen?

Neen, waarde lezers, ik maak geen oogenblik de pretensie een journalist te zijn van de beteekenis en den invloed van den onlangs, wegens het doen van zijn plicht, lafhartig vermoorden directeur van Le Figaro.

Het eenige wat mij heden zijn naam in verband doet brengen met den mijnen is dat feit, dat hij, onversaagd, en onverschrokken, een veldtocht op het touw zette om wat hij zijn plicht achtte, om een schandaal te ontmaskeren, een politiek schandaal.

Welnu, ik voor mij, met mijn bescheiden krachten, met hetzelfde middel der publiciteit dat ook mij in handen is gegeven als redactrice van een veelgelezen blad, ik acht mij, na het in het vorig Lelie-nommer verschenen stuk van Jhr. Quarles van Ufford, Voorzitter van het Haagsche ‘Toevluchtsoord’ voor ‘noodlijdende’ dieren, verplicht, met alle eerlijke overtuiging die in mij is, op te komen voor het goede recht van het noodlijdende dier - waarvoor, blijkens de eigen getuigenissen van Jhr. Quarles van Ufford, den Voorzitter, en van dr. Woudenberg, den veearts van het asyl, (zie vorige Lelie) niet wordt gezorgd.

Wat is een toevluchtsoord voor noodlijdende dieren?

[p. 659]

Wat anders, wie zal dit ontkennen, dan een noodhaven, een veilige wijkplaats, waar dezulken een onderdak vinden, eene redding?

En, wat is een noodlijdend dier?

Wat kan het anders zijn, - door den naam zelf wordt dit aangeduid - dan een verschoppeling, een zwerveling, een niet-verzorgde, uitgehongerde, tien tegen een door de een of andere kwaal of wond behepte onooglijke stumperd?

- - - Welnu, volgens de eigen getuigenis- zelf (zie de voorgaande Lelie) van den Voorzitter van het Haagsche ‘Toevluchtsoord’ voor ‘noodlijdende’ dieren, Jhr. Quarles van Ufford, en van den aan dat ‘toevluchtsoord’ aangestelden veearts, dr. Woudenberg, blijkt:

Ten eerste dat men zorgvuldig alle besmettelijke honden weert uit het asyl, speciaal die welke de bijna onvermijdelijke bij alle honden voorkomende hondenziekte hebben - uit vrees, let wel lezer, dat betalende pension-hondjes anders zouden worden aangestoken.

Die betalende pension-hondjes gaan dus vóór boven de ‘noodlijdenden’, - waarvoor het asyl heet te zijn opgericht.

Ten tweede, dat de vraag of een ‘noodlijdende’ hond al of niet besmettelijk ziek is, en al of niet lijdt aan hondenziekte, slechts in naam wordt beslist door den aangestelden veearts, dr. Woudenberg, omdat zoowel deze heer-zelf als ook de Voorzitter verklaren openlijk in de Lelie, hoe hij, dr. Woudenberg, slechts een of anderhalf uur aan het asyl is te spreken, en hoe al wat daarna wordt ingebracht niet wordt afzonderlijk bewaard in een afzonderlijk hok voor verdachte dieren, maar onmiddellijk wordt afgemaakt, indien de nietkundige directeur Driessen, of Groen, de hoofdoppasser, dit noodig oordeelen.

Ten derde dat zulk een in een asyl voor ‘verwaarloosde’ honden onmisbare gelegenheid om honden af te zonderen tot aan de terugkomst van den veearts, of niet bestaat, of niet noodig wordt geacht.

Ten vierde dat het Hoofdbestuur zich geheel en al willekeurig voorbehoudt het recht van over leven en dood der in het ‘toevluchtsoord’ ingebrachte honden, enz., te beschikken. En dat het van dit recht gebruik maakt in alle gevallen die meneer Driessen, of Groen, of welke andere aangestelde oppasser ook, gelieven ‘besmettelijk’ te noemen, zonder voorkennis van den veearts, daar meneer Woudenberg, de veearts, ‘niet voor elk hondje kan terugkomen’, en men het evenmin wil bewaren tot aan zijn spreekuur den volgenden dag ‘wegens de gevaren voor de betalende pensionaires’.

Deze feiten worden niet door mij, maar door Jhr. Quarles van Ufford, Voorzitter van het ‘Toevluchtsoord voor noodlijdende dieren’ en door den veearts daarvan, dr. Woudenberg, meegedeeld in de vorige Lelie.

Ik vraag dus: Hebben we hier te doen met het door de stichters en de leden bedoelde Toevluchtsoord voor noodlijdende dieren, of wel met een pension voor luxe-honden, van welk pension de eerst onlangs benoemde (de betrekking bestond vroeger niet, is eerst onlangs geschapen) bezoldigde, inwonende directeur en de bezoldigde oppasser Groen, enz., hun broodwinning maken?

- Weten de leden van het Haagsche Toevluchtsoord voor noodlijdende dieren dat hun geld aldus wordt gebruikt, niet voor eene liefdadigheidsinrichting maar voor een hondenpension?

Weten zij dat meneer Driessen, - schoonzoon van den Penningmeester van het Hoofdbestuur, den heer Wolterbeek, - die thans op een jaarwedde van f 1000. - en vrije inwoning, - directeur is van een ‘toevluchtsoord’ voor ‘noodlijdende’ dieren, en die over hun dood en leven beschikt, niet is opgeleid tot veearts, maar wel verscheidene andere dingen beproefde eer hij dit baantje deelachtig werd aan het asyl, waarvan zijn schoonvader de penningmeester is?

Weten zij dat Groen, een man van nog geen vijftig jaar, en die in het ‘toevluchtsoord’ eene bezoldigde betrekking bekleedt, door het hoofdbestuur is begiftigd met eene levensverzekering? ‘wegens zijn vele diensten’. En dat terwijl er voortdurend wordt geklaagd over het geldgebrek!

Nog eens: het is mij hier niet te doen om personen. Al deze menschen gaan mij geen steek aan. En, zijn er Hagenaars, die plezier hebben hun geld te geven voor een hondenpension, waarom zouden ze dat niet doen?

Alleen, dat ze het dan weten waaraan ze hun geld geven!

Dat ze niet - gelijk met velen te goeder trouw het geval is - in den waan verkeeren bij te dragen aan een ‘toevluchtsoord’ voor noodlijdende’ dieren, waar die noodlijdende dieren in werkelijkheid worden geofferd meedoogenloos aan het mogelijk naanstekingsgevaar’ voor de betalende hondjes; (zie de verklaringen van meneer Quarles van Ufford en van dr. Woudenberg in de vorige Lelie).

[p. 660]

Dat er klaarheid zij, absolute klaarheid.

- Er wordt reeds zoolang gemompeld, gefluisterd, brochures verschijnen, meneer Wolterbeek schrijft mij particulieren brief op particulieren brief om zijne onschuld, en de vervolgingen waaraan hij, volgens hem, blootstaat, te verzekeren.

Welnu, nog eens, dat er dus klaarheid kome in het belang van het verwaarloosde dier.

Alleen daarom schrijf ik dit.

Het dier heeft geen eigene woordvoerders. Het is overgeleverd aan de meuschelijke willekeur.

En juist ook daarom stel ik mij een béétje op één lijn met Gaston Calmette, omdat ik-voormij een campagne, op het touw gezet in het belang van het verwaarloosde, geheel en al aan de menschen overgeleverde dier, even noodzakelijk acht als eene om vaderlandslievende doeleinden, om politieke schandalen aan het daglicht te brengen.

Het ‘vaderland’ heeft tenslotte meerdere woordvoerders. En de ‘politiek’ van 's gelijken.

Maar de dieren hebben slechts zoo weinigen, die - althans onder de journalisten, onder hen die in het openbaar optreden - voor hen het woord durven voeren onversaagd en zonder aanzien des persoons. Ik durf wel zeggen - misschien met uitzondering van ‘De Dierenvriend’, en die is weer finantieel afhankelijk van sommige personen, en kan dus niet altijd geheel en al vrij optreden - hebben zij ten onzent niemand, die het voor hun zaak opneemt, in mijne positie van redactrice van een veelgelezen Blad.

Daarom, nog eens, niet om personen gaat het hier. Slechts om de wijze waarop het geld wordt gebruikt, dat de leden van het Toevluchtsoord voor noodlijdende dieren in den Haag storten voor dat liefdadig doel van verwaarloosde dieren te helpen.

M.i. blijkt uit de verklaringen-zelf van den Voorzitter, Jhr. Quarles van Ufford, in de vorige Lelie, dat het geld niet wordt gebruikt op die wijze, die werkelijk het verwaarloosde noodlijdende dier ten nutte komt.

Zulk een dier toch wordt door den een of anderen toevalliger voorbijganger opgeraapt van de straat, waarop het zwerft, wordt gered uit handen van mishandelende jongens, wordt ziek of verlaten aangetroffen; enz., enz.

En die redder denkt dat hij het brengt naar een Toevluchtsoord voor noodlijdende dieren, terwijl, in waarheid, zoodra de deur opengaat, de eerste de beste knecht reeds een doodvonnis over het arme schepsel velt, terwijl de directeur moet overreed worden van zijn ‘koffie’ te komen om dat vonnis tegen te houden, terwijl die zelf het bevestigt, nietdeskundig-zijnde, en zonder éénig onderzoek.

- Alles op grond dat er mogelijke besmetting voorhanden is voor de aanwezige betalende hondjes.

Nog eens, bij verwaarloosde honden zal in 99 van 100 gevallen de mogelijkheid van besmetting grooter zijn dan die van niet. Indien, zij dus in al die gevallen, en dat zelfs zonder de voorkennis van den veearts, terstond worden afgemaakt, zeg dan niet dat gij een ‘toevluchtsoord’ houdt voor ‘noodlijdende’ dieren, maar erken liever volmondig dat het U te doen is om een hondenpension, bestuurd door bezoldigde en hun broodverdienende beambten en met eerebaantjes van tot het hoofdbestuur behooren.

En om niets anders.

Dan weet het Haagsche publiek, en dan weten de Haagsche leden van dit eigenaardig ‘toevluchtsoord’ voor ‘noodlijdende’ dieren waaraan zich te houden. En dat is zeer noodzakelijk. Want dan moet iedereen voor zichzelf beoordeelen of hij plezier heeft voor meneer Driessen, en meneer Groen, enz., eene broodwinning te betalen.

Klaarheid! Klaarheid! Die is noodig.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.